1¶ Ko ahau te tangata kua kite i te pouri, he mea na te rakau o tona riri.
1Ich bin der Mann, der tief gebeugt worden ist durch die Rute seines Zorns.
2I arahina e ia, i meinga kia haere i te pouri, kahore i te marama.
2Mich hat er verjagt und in die Finsternis geführt und nicht ans Licht.
3He pono kua tahuri mai ia ki ahau, kua anga mai tona ringa ki ahau, a pau noa te ra.
3Nur gegen mich kehrt er immer wieder den ganzen Tag seine Hand.
4Kua meinga nei e ia oku kikokiko me toku kiri kia rite ki o te koroheke, mangungu kau i a ia oku wheua.
4Er hat mein Fleisch und meine Haut verschlungen und meine Knochen zermalmt.
5Kua hanga e ia he patu moku; karapotia ana ahau ki te wai kawa, ki te raruraru.
5Er hat rings um mich her Gift und Drangsal aufgebaut.
6Kua meinga ahau e ia kia noho ki nga wahi pouri, kia pera me te hunga kua mate noa ake.
6In dunkeln Höhlen läßt er mich wohnen wie längst Verstorbene.
7Kua oti ahau te taiepa mai e ia, te puta atu ahau; kua meinga e ia toku mekameka kia taimaha.
7Er hat mich eingemauert, daß ich nicht herauskommen kann; mit ehernen Ketten hat er mich beschwert.
8Ae ra, i ahau e karanga ana, e hamama ana kia awhinatia, ka araia mai e ia taku inoi.
8Ob ich auch schreie und rufe, verstopft er doch die Ohren vor meinem Gebet.
9Kua oti ano oku ara te taiepa mai e ia ki te kohatu tarai, whakakopikopikoa ake e ia oku ara.
9Quadersteine legt er mir in den Weg, krümmt meine Pfade.
10Ko tona rite ki ahau kei te pea e whanga ana, kei te raiona i nga wahi ngaro.
10Er lauert mir auf wie ein Bär, wie ein Löwe im Dickicht.
11Whakangaua ketia ana e ia oku ara, haehaea putia iho ahau; meinga ana ahau e ia kia noho kau noa iho.
11Er hat mich auf Abwege gebracht, ist über mich hergefallen und hat mich arg zugerichtet.
12Kua whakapikoa e ia tana kopere, a whakaturia ake ahau e ia hei koperenga pere.
12Er hat seinen Bogen gespannt und mich dem Pfeile zum Ziel gesetzt.
13Kua meinga e ia nga pere o tana papa pere kia ngoto ki oku whatumanawa.
13Er hat mir seines Köchers Söhne in die Nieren gejagt.
14Kua waiho ahau hei katanga ma toku iwi katoa; hei waiata ma ratou a pau noa te ra.
14Ich bin allem Volk zum Gelächter geworden, ihr Liedlein den ganzen Tag.
15Kua whakakiia ahau e ia ki nga mea kawa, whakainumia rawatia ana ahau e ia ki te taru kawa.
15Er hat mich mit Bitterkeit gesättigt, mit Wermut getränkt.
16Kua whatiwhatiia ano hoki e ia oku niho ki te kirikiri, hipokina ana ahau e ia ki te pungarehu.
16Er ließ meine Zähne sich an Kies zerbeißen, er hat mich mit Asche bedeckt.
17Kua nekehia atu e koe toku wairua kei tata ki te rangimarie; i wareware ahau ki te pai.
17Und du hast meine Seele aus dem Frieden verstoßen, daß ich des Glückes vergaß.
18Ki tonu ake ahau, kua pirau toku kaha, kahore he tumanakohanga maku ki a Ihowa.
18Und ich sprach: Meine Lebenskraft ist dahin, meine Hoffnung auf den HERRN.
19Mahara ki toku ngakau mamae, ki toku pouri, ki te taru kawa, ki te wai kawa.
19Sei eingedenk meines Elends, meiner Verfolgung, des Wermuts und des Gifts!
20Maharahara tonu toku wairua ki a ratou, piko tonu iho i roto i ahau.
20Beständig denkt meine Seele daran und ist tief gebeugt!
21¶ E whakahokia ake ana tenei e ahau ki toku ngakau, koia i tumanako ai ahau.
21Dieses aber will ich meinem Herzen vorhalten, darum will ich Hoffnung fassen:
22He mahi tohu na Ihowa te poto ai tatou, he kore no ana mahi aroha e mutu.
22Gnadenbeweise des HERRN sind's, daß wir nicht gänzlich aufgerieben wurden, denn seine Barmherzigkeit ist nicht zu Ende;
23E hou tonu ana ratou i tenei ata, i tenei ata; he nui tou pono.
23sie ist alle Morgen neu, und deine Treue ist groß!
24Ko Ihowa te wahi moku, e ai ta toku wairua; no reira ka tumanako ahau ki a ia.
24Der HERR ist mein Teil, spricht meine Seele; darum will ich auf ihn hoffen.
25He pai a Ihowa ki te hunga e tumanako ana ki a ia, ki te wairua e rapu ana i a ia.
25Der HERR ist gütig gegen die, welche auf ihn hoffen, gegen die Seele, die nach ihm fragt.
26He pai ano kia tumanako te tangata, kia tatari marie hoki ki ta Ihowa whakaora.
26Gut ist's, schweigend zu warten auf das Heil des HERRN.
27He pai ano mo te tangata kia amohia e ia te ioka i tona tamarikitanga.
27Es ist einem Manne gut, in seiner Jugend das Joch zu tragen.
28Me noho ia, tona kotahi, me whakarongo puku hoki, no te mea nana i uta ki a ia.
28Er sitze einsam und schweige, wenn man ihm eines auferlegt!
29Me tuku e ia tona mangai ki te puehu; mehemea pea tera he tumanakohanga.
29Er stecke seinen Mund in den Staub; vielleicht ist noch Hoffnung vorhanden!
30Me hoatu e ia tona paparinga ki te tangata e papaki ana i a ia: kia ki tonu ia i te tawai.
30Schlägt ihn jemand, so biete er ihm den Backen dar und lasse sich mit Schmach sättigen!
31E kore hoki e mau tonu ta Ihowa panga:
31Denn der Herr wird nicht ewig verstoßen;
32Ahakoa whakapouri ia, ka aroha ano ia, ka rite ki te nui o tana mahi tohu.
32sondern wenn er betrübt hat, so erbarmt er sich auch nach der Größe seiner Gnade.
33Kahore hoki ona ngakau whiu, whakapouri ranei, i nga tama a te tangata.
33Denn nicht aus Lust plagt und betrübt ER die Menschenkinder.
34Ko te kuru i nga herehere katoa o te whenua ki raro i ona waewae;
34Wenn alle Gefangenen eines Landes mit Füßen getreten,
35Ko te whakapeau ke i te tika o te tangata ina whakawakia i te aroaro o te Runga Rawa;
35wenn das Recht eines Mannes vor dem Angesicht des Höchsten gebeugt,
36Ko te whakariro ke i ta te tangata ina totohe, e kore tena e whakapaingia e te Ariki.
36die Rechtssache eines Menschen verdreht wird, sollte der Herr es nicht beachten?
37¶ Ko wai tenei hei ki mai, a ka oti, i te mea kihai i whakahaua e te Ariki?
37Wer hat je etwas gesagt und es ist geschehen, ohne daß der Herr es befahl?
38He teka ianei e puta mai ana te kino me te pai i roto i te mangai o te Runga Rawa?
38Geht nicht aus dem Munde des Höchsten das Böse und das Gute hervor?
39He aha te tangata ora i amuamu ai, te tangata ina whiua mo ona hara?
39Was beklagt sich der Mensch? Es hätte sich wahrlich jeder über seine Sünde zu beklagen!
40E rapu tatou, e kimi i o tatou ara, a ka tahuri ano ki a Ihowa.
40Lasset uns unsere Wege erforschen und durchsuchen und zum HERRN zurückkehren!
41Kia ara atu o tatou ngakau me o tatou ringa ki te Atua i te rangi.
41Lasset uns unsere Herzen samt den Händen zu Gott im Himmel erheben!
42¶ I he matou, i whakakeke; kihai ano koe i muru i to matou he.
42Wir sind abtrünnig und widerspenstig gewesen; das hast du nicht vergeben;
43Kua hipokina nei e koe ki te riri, tukinotia ana matou e koe: tukitukia ana e koe, kihai ano i tohungia e koe.
43du hast dich im Zorn verborgen und uns verfolgt; du hast uns ohne Gnade erwürgt;
44Hipokina ana e koe he kapua ki a koe, kei puta atu ta matou inoi.
44du hast dich in eine Wolke gehüllt, daß kein Gebet hindurchdrang;
45Kua meinga matou e koe hei paru tahinga, hei mea akiri i waenga i nga iwi.
45du hast uns zu Kot und Abscheu gemacht unter den Völkern!
46Kua hamama mai nga mangai o o matou hoariri katoa ki a matou.
46Alle unsere Feinde haben ihr Maul gegen uns aufgesperrt.
47Ko te wehi, ko te rua, kua tae mai kei a matou, te whakamoti me te wawahi.
47Grauen und Grube wurden uns beschieden, Verwüstung und Untergang.
48Kei te tarere nei nga awa wai i toku kanohi, mo te wawahanga o te tamahine a toku iwi.
48Es rinnen Wasserbäche aus meinen Augen wegen des Untergangs der Tochter meines Volkes.
49Maturuturu ana te wai i toku kanohi, kahore hoki e mutu, te ai he pariratanga,
49Mein Auge tränt unaufhörlich; denn da ist keine Ruhe,
50Kia titiro mai ra ano a Ihowa, kia kite mai ra ano ia i runga i te rangi.
50bis der HERR vom Himmel herabschauen und dareinsehen wird.
51E meatia iho ana toku ngakau e toku kanohi, mo nga tamahine katoa o toku pa.
51Was ich sehen muß, tut meiner Seele weh ob aller Töchter meiner Stadt.
52Kua whaia kinotia ahau ano he manu e ratou, e te hunga e hoariri ana ki ahau, kahore he take.
52Die mich ohne Ursache hassen, stellten mir heftig nach wie einem Vogel;
53Ngaro iho i a ratou toku ara i roto i te poka, kua maka e ratou he kohatu ki runga ki ahau.
53sie wollten mich in der Grube ums Leben bringen und warfen Steine auf mich.
54I rere nga wai i runga i toku mahunga: i mea ahau, kua motuhia ketia ahau.
54Die Wasser gingen über mein Haupt; ich sagte: Ich bin verloren!
55¶ I karanga ahau ki tou ingoa, e Ihowa, i roto i te poka i raro rawa.
55Aber ich rief, HERR, deinen Namen an, tief unten aus der Grube.
56I rongo koe ki toku reo; kaua e huna tou taringa ki te tanga o toku manawa, ki taku karanga.
56Du hörtest meine Stimme: «Verschließe dein Ohr nicht vor meinem Seufzen, vor meinem Hilferuf!»
57I whakatata mai koe i te ra i karanga ai ahau ki a koe; i ki mai koe, Kaua e wehi.
57Du nahtest dich mir des Tages, als ich dich anrief, du sprachest: Fürchte dich nicht!
58Kua tohea e koe, e te Ariki, nga tohe a toku wairua; kua hokona e koe toku ora.
58Du führtest, o Herr, die Sache meiner Seele, du rettetest mir das Leben!
59Kua kite koe, e Ihowa, i te he i mahia ki ahau: mau e whakarite taku whakawa.
59Du hast, o HERR, meine Unterdrückung gesehen; schaffe du mir Recht!
60Kua kite koe i to ratou mauahara katoa, i o ratou whakaaro katoa moku.
60Du hast all ihre Rachgier gesehen, alle ihre Anschläge wider mich;
61Kua rongo koe ki ta ratou tawai, e Ihowa, ki o ratou whakaaro katoa moku;
61du hast, o HERR, ihr Schmähen gehört, alle ihre Pläne gegen mich,
62Ki nga ngutu o te hunga i whakatika mai ki ahau, ki ta ratou tikanga moku, a pau noa te ra.
62die Reden meiner Widersacher und ihr beständiges Murmeln über mich.
63Tirohia mai to ratou nohoanga iho, to ratou whakatikanga ake; ko ahau te waiatatia nei e ratou.
63Siehe doch: ob sie niedersitzen oder aufstehen, so bin ich ihr Spottlied.
64Hoatu he utu ki a ratou, e Ihowa, kia rite ki te mahi a o ratou ringa.
64Vergilt ihnen, o HERR, nach dem Werk ihrer Hände!
65Hoatu ki a ratou he ngakau pakeke, tau kanga ki a ratou.
65Gib ihnen Verstockung ins Herz, dein Fluch komme über sie!
66Whaia ratou i runga i te riri, whakangaromia atu ratou i raro i nga rangi o Ihowa.
66Verfolge sie in deinem Zorn und vertilge sie unter dem Himmel des HERRN hinweg!