1¶ Inaianei ia e kataina mai ana ahau e te hunga tamariki rawa i ahau, e te hunga kihai nei ahau i whakaae kia uru o ratou matua ki roto ki nga kuri o taku kahui.
1E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!
2Ae ra, hei aha maku te kaha o o ratou ringa? He hanga pirau nei hoki to ratou koroheketanga.
2E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,
3Tupuhi ana ratou i te rawakore, i te hemokai; e ngau ana ratou i te oneone pakapaka, i roto i te pouritanga o te tuhea, o te ururua.
3smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,
4E whawhaki ana ratou i nga marou i roto o nga rakau ririki; a ko nga pakiaka hunipa hei kai ma ratou.
4strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.
5He mea pei atu ratou i roto i nga tangata; e karangarangatia ana ratou ano he tahae.
5Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,
6Me noho rawa atu ratou i nga kapiti o nga awaawa, i nga waro o te whenua, i nga kamaka.
6abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;
7Tangi a kaihe ana ratou i roto i nga rakau ririki; huihuia ana ratou ki raro i nga ongaonga.
7ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;
8He tamariki ratou na nga kuware, ae ra, he tamariki na te hunga ingoakore; he hunga i patua atu i runga i te whenua.
8gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.
9Inaianei ia kua waiho ahau hei waiata ma ratou, ae, hei whakatauki ma ratou.
9E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.
10E whakarihariha mai ana ratou ki ahau, e neke rawa atu ana i ahau, a kahore e kaiponuhia e ratou te huware ki toku mata.
10Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.
11Kua oti hoki tana aho te wewete e ia, a e whakatupuria kinotia ana ahau e ia, a kua tukua e ratou te paraire i toku aroaro.
11Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.
12I te taha ki matau ka ara te marea; taia ana e ratou oku waewae, a akina ana nga ara o a ratou whakangaromanga ki ahau.
12Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.
13E taka kino ana ratou i toku ara, e whakatupu ana i te he moku, a kahore he hoa mahi mo ratou.
13Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!
14Rite tonu ki te wai nui e pakaru mai ana to ratou haerenga mai: i taua whakangaromanga nei, huri mai ana ratou ki runga ki ahau:
14S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.
15¶ Kua tahuri mai nga whakawehi ki ahau, e aru ana ratou i toku whakaaro rangatira ano he hau; ko te whakahauora moku, pahemo ke ana ano he kapua.
15Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.
16Na inaianei kua maringi toku wairua i roto i ahau: mau pu ahau i nga ra o te tangi.
16E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.
17I te po e werohia ana oku wheua i roto i ahau; kahore hoki he okiokinga o nga mamae e ngau nei i ahau.
17La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.
18He kaha nui no toku mate i ahua ke ai toku kakahu; e awhi nei i ahau, e penei ana me te whiri o toku koti.
18Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.
19Kua maka ahau e ia ki te paru, kua rite ahau ki te puehu, ki te pungarehu.
19Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.
20E tangi ana ahau ki a koe, heoi kahore koe e whakao mai ki ahau; e tu ana, heoi ka titiro kau mai koe ki ahau.
20Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!
21Kua huri ke, kua kino tau mahi ki ahau: ko te kaha o tou ringa kei te tukino i ahau.
21Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.
22Kua hapainga ake ahau e koe ki te hau, a meinga ana tera e koe hei hoiho moku; a whakamotitia iho ahau e koe i roto i te tupuhi.
22Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.
23E mohio ana hoki ahau tera ahau e kawea e koe ki te mate, ki te whare hoki i whakaritea mo te hunga ora katoa.
23Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.
24E kore ano ia tona ringa e totoro iho ki te urupa; ahakoa hei mate mona ka mea ia ki te karanga, he whakaaro ki enei mea.
24Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?
25Kihai ianei ahau i tangi ki te tangata he mate nei tona? kihai ranei toku wairua i pouri ki te rawakore?
25Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?
26I ahau i tatari ai ki te pai, heoi kua tae mai te kino; tumanako atu ana ahau ki te marama, heoi kua tae mai te pouri.
26Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!
27Ko oku whekau, me te mea e koropupu ana, te ata takoto; haukotia mai ana ahau e nga ra o te tangi.
27Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.
28E haereere pouri ana ahau, kahore he ra; ko taku whakatikanga ake i roto i te whakaminenga, ka karanga awhina.
28Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;
29Hei teina ahau ki nga tarakona, hei hoa mo nga ruru.
29son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.
30Ko toku kiri mangu tonu, e ngahoro ana i ahau, kaia ana oku wheua i te wera.
30La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.
31No reira i tahuri ke ai taku hapa ki te tangi, me taku okana ki te reo o te hunga e uhunga ana.
31La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.