1Min ånd* er brutt, mine dager utslukket; bare graver har jeg for mig. {* livskraft.}
1Ang akong espiritu maluya na, nahurot na ang akong mga adlaw, Ang lubnganan andam na alang kanako.
2Sannelig, spott omgir mig på alle kanter, og mitt øie må dvele ved deres trettekjære ferd.
2Sa pagkamatuod adunay nga yubitan uban kanako, Ug ang akong mata nagasud-ong sa ilang mga hagit.
3Så sett nu et pant, gå i borgen for mig hos dig selv! Hvem skulde ellers gi mig håndslag*? / {* d.e. gå i borgen for mig, OSP 6, 1; 11, 15.}
3Ibutang karon ang pagsalig, ug pangakohon mo ako uban kanimo; Kinsa karon ang buot makigsangka kanako?
4Du har jo lukket deres hjerte for innsikt; derfor vil du ikke la dem vinne.
4Kay gitagoan mo ang ilang mga kasingkasing gikan sa salabutan: Busa ikaw dili motuboy kanila sa itaas.
5Den som forråder venner, så de blir til bytte*, hans barns øine skal tæres bort. / {* for sine forfølgere.}
5Ang tawo nga nagadumili sa iyang mga higala mahitungod sa ilang bahin, Bisan ang mga mata sa iyang mga anak mangalubog.
6Jeg er satt til et ordsprog for folk; jeg er en mann som blir spyttet i ansiktet.
6Apan ako gihimo niya nga pagya sa mga tawo; Ug ilang ginalud-an ang akong nawong.
7Mitt øie er sløvt av gremmelse, og alle mine lemmer er som en skygge.
7Ang akong mata usab malubog tungod sa kasubo, Ug ang akong mga panumduman ang tanan ingon sa usa ka landong.
8Rettskafne forferdes over dette, og den skyldfrie harmes over den gudløse;
8Ang mga tawong matarung nahitingala niini, Ug ang walay sala moasdang batok sa mga walay Dios.
9men den rettferdige holder fast ved sin vei, og den som har rene hender, får enn mere kraft.
9Apan ang mga matarung magapadayon sa iyang ginalaktan, Ug ang mahinlo ug mga kamot magatubo sa kalig-on.
10Men I - kom bare igjen alle sammen! Jeg finner dog ikke nogen vismann blandt eder.
10Apan mahitungod kaninyong tanan, dumuol kamo karon pag-usab; Kay wala pa ing mausa ka maalam nga akong hingkit-an.
11Mine dager er faret forbi, mine planer sønderrevet - mitt hjertes eiendom!
11Ang akong mga adlaw nangagi na, ang akong mga tuyo nangakawang, Bisan ang mga hunahuna sa akong kasingkasing.
12Natt gjør de til dag, lyset, sier de, er nærmere enn det mørke som ligger like for mig.
12Ang gabii ilang gihimong adlaw; Ang kahayag, matud pa nila , haduol sa kangitngitan.
13Når jeg håper på dødsriket som mitt hus, reder i mørket mitt leie,
13Kong sa Sheol ako magapangita ingon nga akong pinuy-anan; Kong sa kangitngitan anaa ko ibuklad ang akong higdaanan;
14roper til graven: Du er min far, til makken: Du er min mor og min søster,
14Kong sa kadunotan ako nagaingon: Ikaw maoy akong amahan; Sa sulod: Ikaw ang akong inahan, ug ang akong igsoong babaye;
15hvor er da mitt håp? Mitt håp - hvem øiner det?
15Nan, hain man ang akong kalauman? Ug mahitungod sa akong paglaum, kinsa ang makakita niana?
16Til dødsrikets bommer farer de* ned, på samme tid som jeg går til hvile i støvet. / {* mine forhåpninger.}
16Kini mopadulong ngadto sa mga trangka sa Sheol, Kay didto lamang sa abug adunay pahulay.