1Til sangmesteren; av David; en salme. Herre, du ransaker mig og kjenner mig.
1Al la hxorestro. Psalmo de David. Ho Eternulo, Vi min esploras kaj min konas.
2Enten jeg sitter, eller jeg står op, da vet du det; du forstår min tanke langt fra.
2Vi scias, kiam mi sidas kaj kiam mi levigxas; Vi komprenas mian penson de malproksime.
3Min sti og mitt leie gransker du ut, og du kjenner grant alle mine veier.
3Kiam mi iras kaj kiam mi ripozas, Vi estas cxirkaux mi, Kaj cxiujn miajn vojojn Vi konas.
4For det er ikke et ord på min tunge - se, Herre, du vet det alt sammen.
4CXar antaux ol trovigxas vorto sur mia lango, Jen, ho Eternulo, Vi cxion jam scias.
5Bakfra og forfra omgir du mig, og du legger din hånd på mig.
5De malantauxe kaj de antauxe Vi cxirkauxbaris min Kaj metis sur min Vian manon.
6Å forstå dette er mig for underlig, det er for høit, jeg makter det ikke.
6Mirinda estas por mi tia sciado, tro alta; Mi gxin ne povas kompreni.
7Hvor skal jeg gå fra din Ånd, og hvor skal jeg fly fra ditt åsyn?
7Kien mi iros for de Via spirito? Kaj kien mi kuros for de Via vizagxo?
8Farer jeg op til himmelen så er du der, og vil jeg rede mitt leie i dødsriket, se, da er du der.
8Se mi levigxos al la cxielo, Vi estas tie; Se mi kusxigxos en SXeol, jen Vi tie estas.
9Tar jeg morgenrødens vinger, og vil jeg bo ved havets ytterste grense,
9CXu mi okupos la flugilojn de la matenrugxo, CXu mi logxigxos sur la rando de la maro:
10så fører også der din hånd mig, og din høire hånd holder mig fast.
10Ankaux tie Via mano min kondukos, Kaj Via dekstra mano min tenos.
11Og sier jeg: Mørket skjule mig, og lyset omkring mig bli natt -
11Se mi diros:Mallumo min kovros, Kaj la lumo cxirkaux mi farigxos nokto:
12så gjør heller ikke mørket det for mørkt for dig, og natten lyser som dagen, mørket er som lyset.
12Ecx mallumo ne mallumas antaux Vi, Kaj la nokto lumas kiel tago; Mallumo farigxas kiel lumo.
13For du har skapt mine nyrer, du virket mig i min mors liv.
13CXar Vi kreis mian internajxon, Formis min en la ventro de mia patrino.
14Jeg priser dig fordi jeg er virket på forferdelig underfull vis; underfulle er dine gjerninger, og min sjel kjenner det såre vel.
14Mi gloras Vin, cxar mi estas mirinde kreita; Mirindaj estas Viaj kreitajxoj, Kaj mia animo tion bone konscias.
15Mine ben var ikke skjult for dig da jeg blev virket i lønndom, da jeg blev kunstig virket i jordens dyp*. / {* d.e. i mors liv.}
15Ne estis kasxitaj antaux Vi miaj ostoj, Kiam mi estis kreata en kasxiteco, Kiam mi estis formata en la profundo de la tero.
16Da jeg bare var foster, så dine øine mig, og i din bok blev de alle opskrevet de dager som blev fastsatt da ikke en av dem var kommet.
16Mian embrion vidis Viaj okuloj, Kaj en Via libro estis enskribitaj cxiuj tagoj destinitaj, Kiam ankoraux ecx unu ne ekzistis.
17Hvor vektige dine tanker er for mig, Gud, hvor store deres summer!
17Kiel grandvaloraj estas por mi Viaj pensoj, ho Dio! Kiel granda estas ilia nombro!
18Vil jeg telle dem, så er de flere enn sand; jeg våkner op, og jeg er ennu hos dig.
18Se mi ilin kalkulus, ili estus pli multaj ol la sablo; Kiam mi vekigxas, mi estas ankoraux kun Vi.
19Gud, gid du vilde drepe den ugudelige, og I blodtørstige menn, vik fra mig -
19Mortigu, ho Dio, la malvirtulojn, Kaj sangaviduloj forigxu de mi!
20de som nevner ditt navn til å fremme onde råd, som bruker det til løgn, dine fiender!
20Ili parolas pri Vi malice, Kaj Viaj malamikoj levigxas por trompo.
21Skulde jeg ikke hate dem som hater dig, Herre, og avsky dem som reiser sig imot dig?
21Viajn malamantojn, ho Eternulo, mi ja malamas, Kaj Viajn kontrauxulojn mi abomenas.
22Jeg hater dem med et fullkomment hat; de er mine fiender.
22Per ekstrema malamo mi ilin malamas; Ili farigxis por mi malamikoj.
23Ransak mig, Gud, og kjenn mitt hjerte! Prøv mig og kjenn mine mangehånde tanker,
23Esploru min, ho Dio, kaj konu mian koron; Provu min kaj sciu miajn pensojn.
24og se om jeg er på fortapelsens vei, og led mig på evighetens vei!
24Kaj rigardu, cxu mi estas sur malbona vojo, Kaj gvidu min sur la vojo de eterneco.