1Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.
1¶ Ko ahau te tangata kua kite i te pouri, he mea na te rakau o tona riri.
2Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.
2I arahina e ia, i meinga kia haere i te pouri, kahore i te marama.
3Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.
3He pono kua tahuri mai ia ki ahau, kua anga mai tona ringa ki ahau, a pau noa te ra.
4Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.
4Kua meinga nei e ia oku kikokiko me toku kiri kia rite ki o te koroheke, mangungu kau i a ia oku wheua.
5Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.
5Kua hanga e ia he patu moku; karapotia ana ahau ki te wai kawa, ki te raruraru.
6På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.
6Kua meinga ahau e ia kia noho ki nga wahi pouri, kia pera me te hunga kua mate noa ake.
7Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.
7Kua oti ahau te taiepa mai e ia, te puta atu ahau; kua meinga e ia toku mekameka kia taimaha.
8Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.
8Ae ra, i ahau e karanga ana, e hamama ana kia awhinatia, ka araia mai e ia taku inoi.
9Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.
9Kua oti ano oku ara te taiepa mai e ia ki te kohatu tarai, whakakopikopikoa ake e ia oku ara.
10En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.
10Ko tona rite ki ahau kei te pea e whanga ana, kei te raiona i nga wahi ngaro.
11Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.
11Whakangaua ketia ana e ia oku ara, haehaea putia iho ahau; meinga ana ahau e ia kia noho kau noa iho.
12Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.
12Kua whakapikoa e ia tana kopere, a whakaturia ake ahau e ia hei koperenga pere.
13Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.
13Kua meinga e ia nga pere o tana papa pere kia ngoto ki oku whatumanawa.
14Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.
14Kua waiho ahau hei katanga ma toku iwi katoa; hei waiata ma ratou a pau noa te ra.
15Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.
15Kua whakakiia ahau e ia ki nga mea kawa, whakainumia rawatia ana ahau e ia ki te taru kawa.
16Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.
16Kua whatiwhatiia ano hoki e ia oku niho ki te kirikiri, hipokina ana ahau e ia ki te pungarehu.
17Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,
17Kua nekehia atu e koe toku wairua kei tata ki te rangimarie; i wareware ahau ki te pai.
18og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.
18Ki tonu ake ahau, kua pirau toku kaha, kahore he tumanakohanga maku ki a Ihowa.
19Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!
19Mahara ki toku ngakau mamae, ki toku pouri, ki te taru kawa, ki te wai kawa.
20Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.
20Maharahara tonu toku wairua ki a ratou, piko tonu iho i roto i ahau.
21Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:
21¶ E whakahokia ake ana tenei e ahau ki toku ngakau, koia i tumanako ai ahau.
22Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.
22He mahi tohu na Ihowa te poto ai tatou, he kore no ana mahi aroha e mutu.
23Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.
23E hou tonu ana ratou i tenei ata, i tenei ata; he nui tou pono.
24Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.
24Ko Ihowa te wahi moku, e ai ta toku wairua; no reira ka tumanako ahau ki a ia.
25Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.
25He pai a Ihowa ki te hunga e tumanako ana ki a ia, ki te wairua e rapu ana i a ia.
26Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.
26He pai ano kia tumanako te tangata, kia tatari marie hoki ki ta Ihowa whakaora.
27Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,
27He pai ano mo te tangata kia amohia e ia te ioka i tona tamarikitanga.
28at han sitter ene og tier, når han* legger byrder på ham, / {* Herren.}
28Me noho ia, tona kotahi, me whakarongo puku hoki, no te mea nana i uta ki a ia.
29at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -
29Me tuku e ia tona mangai ki te puehu; mehemea pea tera he tumanakohanga.
30at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.
30Me hoatu e ia tona paparinga ki te tangata e papaki ana i a ia: kia ki tonu ia i te tawai.
31For Herren forkaster ikke til evig tid,
31E kore hoki e mau tonu ta Ihowa panga:
32men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;
32Ahakoa whakapouri ia, ka aroha ano ia, ka rite ki te nui o tana mahi tohu.
33for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.
33Kahore hoki ona ngakau whiu, whakapouri ranei, i nga tama a te tangata.
34Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,
34Ko te kuru i nga herehere katoa o te whenua ki raro i ona waewae;
35bøier mannens rett for den Høiestes åsyn
35Ko te whakapeau ke i te tika o te tangata ina whakawakia i te aroaro o te Runga Rawa;
36eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?
36Ko te whakariro ke i ta te tangata ina totohe, e kore tena e whakapaingia e te Ariki.
37Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?
37¶ Ko wai tenei hei ki mai, a ka oti, i te mea kihai i whakahaua e te Ariki?
38Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?
38He teka ianei e puta mai ana te kino me te pai i roto i te mangai o te Runga Rawa?
39Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!
39He aha te tangata ora i amuamu ai, te tangata ina whiua mo ona hara?
40La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!
40E rapu tatou, e kimi i o tatou ara, a ka tahuri ano ki a Ihowa.
41La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!
41Kia ara atu o tatou ngakau me o tatou ringa ki te Atua i te rangi.
42Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.
42¶ I he matou, i whakakeke; kihai ano koe i muru i to matou he.
43Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.
43Kua hipokina nei e koe ki te riri, tukinotia ana matou e koe: tukitukia ana e koe, kihai ano i tohungia e koe.
44Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.
44Hipokina ana e koe he kapua ki a koe, kei puta atu ta matou inoi.
45Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.
45Kua meinga matou e koe hei paru tahinga, hei mea akiri i waenga i nga iwi.
46De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.
46Kua hamama mai nga mangai o o matou hoariri katoa ki a matou.
47Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.
47Ko te wehi, ko te rua, kua tae mai kei a matou, te whakamoti me te wawahi.
48Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.
48Kei te tarere nei nga awa wai i toku kanohi, mo te wawahanga o te tamahine a toku iwi.
49Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,
49Maturuturu ana te wai i toku kanohi, kahore hoki e mutu, te ai he pariratanga,
50før Herrens øie ser ned fra himmelen.
50Kia titiro mai ra ano a Ihowa, kia kite mai ra ano ia i runga i te rangi.
51Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.
51E meatia iho ana toku ngakau e toku kanohi, mo nga tamahine katoa o toku pa.
52Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.
52Kua whaia kinotia ahau ano he manu e ratou, e te hunga e hoariri ana ki ahau, kahore he take.
53De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.
53Ngaro iho i a ratou toku ara i roto i te poka, kua maka e ratou he kohatu ki runga ki ahau.
54Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.
54I rere nga wai i runga i toku mahunga: i mea ahau, kua motuhia ketia ahau.
55Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.
55¶ I karanga ahau ki tou ingoa, e Ihowa, i roto i te poka i raro rawa.
56Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!
56I rongo koe ki toku reo; kaua e huna tou taringa ki te tanga o toku manawa, ki taku karanga.
57Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!
57I whakatata mai koe i te ra i karanga ai ahau ki a koe; i ki mai koe, Kaua e wehi.
58Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.
58Kua tohea e koe, e te Ariki, nga tohe a toku wairua; kua hokona e koe toku ora.
59Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!
59Kua kite koe, e Ihowa, i te he i mahia ki ahau: mau e whakarite taku whakawa.
60Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.
60Kua kite koe i to ratou mauahara katoa, i o ratou whakaaro katoa moku.
61Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,
61Kua rongo koe ki ta ratou tawai, e Ihowa, ki o ratou whakaaro katoa moku;
62mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.
62Ki nga ngutu o te hunga i whakatika mai ki ahau, ki ta ratou tikanga moku, a pau noa te ra.
63Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.
63Tirohia mai to ratou nohoanga iho, to ratou whakatikanga ake; ko ahau te waiatatia nei e ratou.
64Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.
64Hoatu he utu ki a ratou, e Ihowa, kia rite ki te mahi a o ratou ringa.
65Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.
65Hoatu ki a ratou he ngakau pakeke, tau kanga ki a ratou.
66Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.
66Whaia ratou i runga i te riri, whakangaromia atu ratou i raro i nga rangi o Ihowa.