¹ خداوندا، نسبت به من خشمگین مباش و در غضب خود مرا تنبیه نکن.

¹(Til sangmesteren. Med strengespil. Efter den ottende. En salme af David.) HERRE, revs mig ej i din Vrede, tugt mig ej i din Harme,

² خداوندا، افسرده دلم، بر من رحم فرما؛ بسیار ناتوانم، پس ای خداوند یاریم کن.

²vær mig nådig Herre, jeg sygner hen, mine Ledmod skælver, læg mig, Herre!

³ جان من بشدّت پریشان است. ای خداوند تا به کی صبر کنم؟

³Såre skælver min Sjæl; o HERRE, hvor længe endnu?

⁴ بیا ای خداوند و مرا نجات بده؛ مرا به به‌خاطر رحمت خود رهایی ده.

⁴Vend tilbage, HERRE, og frels min Sjæl, hjælp mig dog for din Miskundheds Skyld!

⁵ در دنیای مردگان یادی از تو نیست و کسی در آنجا تو را سپاس نمی‌گوید.

⁵Thi i Døden kommes du ikke i Hu, i Dødsriget hvo vil takke dig der?

⁶ از ناله خسته شده‌ام. هر شب سیل اشک در رختخواب من جاری است.

⁶Jeg er så træt af at sukke; jeg væder hver Nat mit Leje, bader med Tårer min Seng;

⁷ به سختی می‌توانم ببینم؛ چشمانم ورم کرده‌اند زیرا از دست دشمنانم گریهٔ بسیار نموده‌ام.

⁷mit Øje hentæres af Sorg, sløves for alle mine Fjenders Skyld.

⁸ ای بدکاران، از من دور شوید، زیرا خداوند صدای گریهٔ مرا شنیده است.

⁸Vig fra mig, alle I Udådsmænd, thi HERREN har hørt min Gråd,

⁹ خداوند التماس مرا شنیده و دعای مرا مستجاب نموده است. دشمنانم بشدّت شرمنده گردیده و با خجالت از پیشگاه خداوند رانده می‌شوند.

⁹HERREN har hørt min Tryglen, min Bøn tager HERREN imod.

¹⁰ دشمنانم بشدّت شرمنده گردیده و با خجالت از پیشگاه خداوند رانده می‌شوند.

¹⁰Beskæmmes skal alle mine Fjender og såre forfærdes, brat skal de vige med Skam.