1Do tego przydał Elihu, i rzekł:
1¶ I korero ano a Erihu, i mea,
2Poczekaj mię maluczko, a ukażęć; bo jeszcze mam, cobym za Bogiem mówił.
2Tukua ahau, kia iti nei, a ka whakaatu ahau ki a koe; he kupu ano hoki aku mo ta te Atua.
3Zacznę umiejętność moję z daleka, a Stworzycielowi memu przywłaszczę sprawiedliwość.
3Ka tikina atu e ahau toku mohio i tawhiti, ka whakatikaia e ahau ta toku Kaihanga.
4Boć zaprawdę bez kłamstwa będą mowy moje, a mąż doskonały w umiejętności jest przed tobą.
4E kore rawa hoki aku kupu e teka: tenei kei a koe te tangata kua tino nui tona matauranga.
5Oto Bóg mocny jest, a nie odrzuca nikogo; on jest mocny w sile serca.
5¶ Nana, he pakari te Atua, e kore ano ia e whakahawea: pakari tonu te kaha o tona matauranga.
6Nie żywi niepobożnego, a u sądu ubogim dopomaga.
6E kore te tangata kino e whakaorangia e ia; mana te hunga mate e whiwhi ai ki nga mea e tika ana ma ratou.
7Nie odwraca od sprawiedliwego oczów swoich; ale z królmi na stolicy sadza ich na wieki, i bywają wywyższeni.
7E kore e mutu tana titiro ki te tangata tika; engari ka whakanohoia ngatahitia ratou e ia me nga kingi ki runga ki te torona ake ake, a ka whakanekehia ake hoki ratou.
8A jeźliby byli okowani w pęta, albo uwikłani powrozami utrapienia:
8Ki te mea kua herea ratou ki te mekameka, mau pu i te rahiri, ara i nga mate,
9Tedy przez to im oznajmuje sprawy ich, i przestępstwa ich, że się zmocniły;
9Na ka whakakitea e ia ki a ratou ta ratou mahi, me o ratou he, i mea ai ratou i nga mea whakapehapeha.
10I otwiera im ucho, aby przyjęli karanie, a mówi, aby się nawrócili od nieprawości.
10Ka whakapuaretia ano e ia o ratou taringa ki te ako, a ka ki kia hoki i te kino.
11Jeźli będą posłuszni, a będą mu służyć, dokoóczą dni swoich w dobrem, a lat swych w rozkoszach.
11Ki te rongo ratou, a ka mahi ki a ia, ka pau o ratou ra i runga i te pai, o ratou tau i runga i nga ahuareka.
12Ale jeźli nie usłuchają, od miecza zejdą, a pomrą bez umiejętności.
12Otira ki te kore ratou e rongo, ka ngaro ratou i te hoari, hemo iho ratou, kahore hoki he matauranga.
13Bo ludzie obłudnego serca obalają na się gniew, a nie wołają, kiedy ich wiąże.
13Ko te hunga whakaponokore o ratou ngakau, puranga rawa i a ratou te riri; kahore a ratou karanga awhina ina herea ratou e ia.
14Umrze w młodości dusza ich, a żywot ich między nierządnikami.
14Ka mate ratou i te taitamarikitanga, a ka ngaro to ratou ora i roto i te hunga poke.
15Wyrwie utrapionego z utrapienia jego, a otworzy w uciśnieniu ucho jego.
15¶ Ko tana he whakaora i te rawakore ina mate, e whakapuaretia ana e ia o ratou taringa ina tukinotia.
16Takby i ciebie wyrwał z miejsca ciasnego na przestronne, gdzie niemasz ucisku, a spokojny stół twój byłby pełen tłustości.
16Ae ra, me koe ano, tera koe e riro i a ia i roto i te kuititanga ki te wahi whanui; a ki tonu i te ngako te mea e whakatakotoria ki runga ki tau tepu.
17Aleś ty sąd niepobożnego zasłużył, przetoż prawo i sąd będą cię trzymać.
17Otiia ki tonu koe i te tikanga a te tangata kino; a mau pu koe i nga tikanga, i te whakarite whakawa.
18Zaisteć gniew Boży jest nad tobą; patrzże, aby cię nie poraził plagą wielką, tak, żeby cię nie wybawił żaden okup.
18Na i te mea he riri tenei, kia tupato kei riro koe i te nui o au rawa; aua hoki koe e whakapeautia e te nui o te utu.
19Izali sobie będzie ważył bogactwa twoje? Zaiste ani złota, ani jakiejkolwiek siły, albo potęgi twojej.
19E ranea ranei ou rawa, e kore ai koe e taka he? nga uaua katoa ranei o tou kaha?
20Nie kwapże się tedy ku nocy, w którą zstępują narody na miejsca swoje.
20Kaua e hiahiatia te po, te wa e riro ai nga tangata i runga i to ratou whai.
21Strzeż, abyś się nie oglądał na nieprawość, obierając ją sobie nad utrapienia.
21Kia tupato, kaua e tahuri ki te kino; ki tau hoki he pai ake tenei i nga mate.
22Oto Bóg jest najwyższy w mocy swojej, któż tak nauczyć może jako on?
22Nana, ko te Atua, ko tona kaha hei whakanui, ko wai te kaiwhakaako hei rite mona?
23Któż mu wymierzył drogę jego? albo kto mu rzecze: Uczyniłeś nieprawość?
23Ko wai te kaitohutohu i te ara mona? Ko wai hei mea, Kua he tau mahi?
24Pamiętajże, abyś wysławiał sprawę jego, której się przypatrują ludzie.
24¶ Kia mahara kia whakanuia e koe tana mahi, e waiatatia nei e te tangata.
25Wszyscy ludzie widzą ją, a człowiek przypatruje się jej z daleka.
25Kua tirohia nei e nga tangata katoa e matakitakina mai nei e te tangata i tawhiti.
26Oto Bóg jest wielki, a poznać go nie możemy, ani liczba lat jego dościgniona być może.
26Nana, he nui te Atua, e kore ano e mohiotia e tatou; e kore ano hoki te maha o ona tau e taea te rapu atu.
27Bo on wyciąga krople wód, które wylewają z obłoków jego deszcz,
27Ko ia nei hei ngongo ake i nga pata wai, ka tauia i tona kohu hei awha:
28Który spuszczają obłoki, a spuszczają na wiele ludzi.
28Ka ringihia iho nei e nga kapua, a ka maturuturu nui ki runga ki te tangata.
29(Nadto, któż zrozumie rozciągnienie obłoków, i grzmot namiotu jego.
29Ae ra, e mohiotia ana ranei e tetahi nga horahanga o nga kapua, te ngangau o tona tapenakara?
30Jako rozciąga nad nim światłość swoję, a głębokości morskie okrywa?
30Nana, e horahia ana e ia tona marama a tawhio noa i a ia; e hipokina ana hoki e ia te takere o te moana.
31Bo przez te rzeczy sądzi narody, i daje pokarm w hojności.
31Ko ana mea hoki ena hei whakawa mo nga iwi, nui tonu te kai e homai ana e ia.
32Obłokami nakrywa światłość, i rozkazuje jej ukrywać się za obłok następujący.)
32E hipokina ana e ia ona ringa ki te uira, a whakahaua iho e ia te wahi e pa atu ai.
33Daje o nim znać szum jego, także i bydło i para w górę wstępująca.
33Hei kaiwhakaatu i a ia tona haruru, e waitohu ana hoki ki nga kararehe i te tupuhi meake puta mai.