¹I odpowiedział Ijob, a rzekł:

¹¶ Na ka whakautu a Hopa, ka mea,

²O gdyby pilnie zważono narzekanie moje, a biedę moję pospołu na wagę włożono,

²Aue, me i ata paunatia toku mamae, me i huihuia, me i whakairihia toku aitua ki te pauna!

³Tedyby była cięższą nad piasek morski; przetoż mi słów niestaje.

³Na inaianei taimaha ake i te onepu o te moana: heoi he ohorere rawa aku kupu.

⁴Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

⁴Kei roto hoki i ahau nga pere a te Kaha Rawa, inumia ake e toku wairua to ratou paihana: rarangi tonu mai nga whakawehi a te Atua hei hoariri moku.

⁵Izali osieł dziki ryczy nad trawą? albo wół izali ryczy nad paszą swoją?

⁵E tangi ano ranei te kaihe mohoao i te mea kei te tarutaru ia? e tangi ano ranei te kau i te mea e kai ana?

⁶Izali może być jedzona rzecz niesmaczna bez soli? albo jestli jaki smak w białku jajowym?

⁶E taea ranei te kai, te mea kahore nei ona ha, ki te kahore he tote? He reka ranei te whakakahukahu o te hua manu?

⁷Czego się przedtem nie chciała dotknąć dusza moja, to teraz jest boleścią ciała mego.

⁷Hore rawa toku wairua e mea kia pa atu ki ena; to ratou rite ki ahau kei te kai whakarihariha.

⁸Bodajże się spełniła prośba moja! Niechże mi Bóg da, czego oczekuję!

⁸¶ Aue, me i riro mai taku i tono ai, me i homai e te Atua taku e tumanako nei!

⁹Oby się Bogu podobało, żeby mię zniszczył, a żeby mię wyciął, rozpuściwszy rękę swoję!

⁹Me i pai hoki te Atua kia whakangaromia ahau, kia tukua mai tona ringa hei hatepe i ahau!

¹⁰Bo mam jeszcze pociechę swoję, (chociaż pałam w boleści, a Bóg mi nie folguje) żem nie taił słów Świętego.

¹⁰Penei kua ai ano he whakamarie moku; ae, ka tino hari ahau ki te mamae, kahore nei e tohu i ahau: kihai hoki nga kupu a te Mea Tapu i huna e ahau.

¹¹Cóż jest za moc moja, abym potrwał? albo co za koniec mój, abym przedłużył żywota mego?

¹¹He aha toku kaha, e tatari ai ahau? He aha hoki toku mutunga, e whakamanawanui ai ahau?

¹²Izali moc kamienna moc moja? albo ciało moje miedziane?

¹²He kaha kohatu ranei toku kaha? He parahi ranei oku kikokiko?

¹³Azaż obrony mojej niemasz przy mnie? azaż rozsądek oddalony odemnie?

¹³Ehara ranei i te mea kahore he awhina moku i roto i ahau, a kua oti te ngoi te pei i roto i ahau?

¹⁴Przeciwko temu, którego litość słabieje ku bliźniemu swemu, i który bojaźó Wszechmogącego opuścił?

¹⁴¶ Ko te tangata e ngoikore ana te ngakau kia puta mai te aroha o tona hoa ki a ia, ahakoa kua mahue i a ia te wehi i te Kaha Rawa.

¹⁵Bracia moi omylili mię jako potok; pominęli jako gwałtowne potoki,

¹⁵He mahi tinihanga ta oku teina, he pera me ta te awa; rere ana ratou ano he waipuke awaawa,

¹⁶Które bywają mętne od lodu, w których się śnieg ukrywa;

¹⁶Kua mangu nei i te hukapapa, ngaro ana te hukarere i roto.

¹⁷Czasu którego topnieją, zaginą; a czasu gorącości niszczeją z miejsca swego.

¹⁷I te wa e mahana ai, ka memeha atu; i te weraweratanga, moti iho ratou i to ratou wahi.

¹⁸Udawają się tam i sam z dróg swoich; rozciekają się po miejscach bezwodnych, i giną.

¹⁸Ka peka ke nga tira e haere ana ra reira; riro ana ki te kore, a ngaro iho.

¹⁹Podróżni ludzie z krainy Teman obaczyli je; a którzy szli do Seba, mieli w nich nadzieję.

¹⁹Tirotirohia ana e nga tira o Tema; taria atu ana e nga tangata haere o Hepa.

²⁰Ale się zawstydzili, iż w nich ufali; a gdy tam przyszli, oszukali się.

²⁰Whakama ana ratou mo ratou i whakamanawa atu ki reira; te taenga ki aua awa, kanakana kau ana.

²¹Tak zaiste i wy, bywszy nie jesteście; widząc utrapienie moje, lękacie się.

²¹Na he kahore noa iho koutou; ka kite koutou i te mea whakamataku, a ka wehi.

²²Izalim mówił: Przynieście mi co, a z majętności waszej dajcie mi dary?

²²¶ I mea ranei ahau, Homai ki ahau? He hakari ranei maku e homai i o koutou rawa?

²³I wybawcie mię z rąk nieprzyjaciela, a z rąk okrutników odkupcie mię?

²³I mea ranei, whakaorangia ahau i te ringa o te hoariri? Hokona ahau i roto i te ringa o te kaitukino?

²⁴Nauczcież mię, a ja umilknę; a w czemem zbłądził pokażcie mi.

²⁴Whakaakona ahau, a ka whakarongo puku ahau; whakaaturia ki ahau te mea i he ai ahau.

²⁵O jakoż są mocne słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi obwinienie wasze?

²⁵Ano te kaha o nga kupu tika! Ko te aha ia te riria ana e a koutou kupu?

²⁶Izali słowa moje obwinić myślicie, a przewiewać mowy utrapionego?

²⁶E mea ana ranei koutou kia riria nga kupu? he hau kau nei hoki nga korero a te tangata kua pau ona whakaaro.

²⁷I na sierotę targacie się, i kopiecie doły pod przyjacielem swoim.

²⁷Ae ra, e mea ana koutou ki te maka rota mo nga pani, ki te mea i to koutou hoa hei taonga hokohoko.

²⁸Przetoż przypatrzcie mi się teraz, a obaczycie, jeźli kłamię przed obliczem waszem.

²⁸Na whakaae mai, titiro mai ki ahau; he pono hoki e kore ahau e korero teka ki to koutou kanohi.

²⁹Obaczcie się, proszę, a niech nie będzie w was nieprawość; obaczcie się, a poznacie, że jest sprawiedliwość moja przy mnie.

²⁹Tena ra, tahuri mai; kaua hoki te he e waiho; ina, tahuri mai, he tika hoki taku take.

³⁰A iż nie masz w języku mym nieprawości: i nie mamże znać utrapienia mego?

³⁰He he koia kei toku arero? e kore ranei toku hinengaro e mohio ki nga mea whanoke?