1Pieśó wyuczająca podana Asafowi. Słuchaj, ludu mój! zakonu mego; nakłoócież uszów swych do słów ust moich.
1¶ He Makiri na Ahapa. Kia anga mai te taringa, e toku iwi, ki taku ture: tahuri mai o koutou taringa ki nga kupu a toku mangai.
2Otworzę w podobieóstwie usta moje, a będę opowiadał przypowiastki starodawne.
2Ka puaki te kupu whakarite i toku mangai, ka korerotia e ahau nga mea ngaro onamata:
3Cośmy słyszeli, i poznali, i co nam ojcowie nasi opowiadali.
3I rongo nei, i matau nei tatou, i korero ai hoki o tatou matua ki a tatou.
4Nie zataimy tego przed synami ich, którzy przyszłym potomkom swoim opowiadać będą chwały Paóskie, i moc jego, i cuda jego, które uczynił.
4E kore e huna e matou i a ratou tamariki: me whakaatu ki to muri whakatupuranga nga whakamoemiti ki a Ihowa, me tona kaha, me ana mahi whakamiharo i mea ai ia.
5Bo wzbudził świadectwo w Jakóbie, a zakon wydał w Izraelu; przykazał ojcom naszym, aby to do wiadomości podawali synom swoim,
5Kua pumau hoki i a ia he whakaaturanga i roto i a Hakopa, kua takoto he ture i roto i a Iharaira: a whakahaua mai ana e ia o tatou tupuna, kia whakaakona ki a ratou tamariki.
6Aby poznał wiek potomny, synowie, którzy się narodzić mieli, a oni zaś powstawszy, aby to opowiadali synom swoim;
6Kia matauria ai e to muri whakatupuranga, e nga tamariki e whanau, e ara ake a mua: mo ta ratou whakaatu ki a ratou tamariki.
7Aby pokładali w Bogu nadzieję swoję, a nie zapominali na sprawy Boże, ale strzegli przykazaó jego;
7Kia u ai ta ratou tumanako ki te Atua, kei wareware hoki ki nga mahi a te Atua: engari kia mau ki ana whakahau.
8Aby się nie stali jako ojcowie ich narodem odpornym i nieposłusznym, narodem, który nie wygotował serca swego, aby był wierny Bogu duch jego.
8Kei rite hoki ki o ratou tupuna, ki te whakatupuranga whakakeke, tutu, ki te whakatupuranga kihai nei i whakatikatika i to ratou ngakau, kihai hoki i u to ratou wairua ki te Atua.
9Albo jako synowie Efraimowi zbrojni, którzy, choć umieli z łuku strzelać, wszakże w dzieó wojny tył podali.
9¶ He hunga mau patu nga tama a Eparaima, he hunga hapai kopere, heoi tahuri ana ratou i te ra o te tatauranga.
10Bo nie przestrzegali przymierza Bożego, a według zakonu jego zbraniali się chodzić.
10Kihai i puritia e ratou te kawenata a te Atua; kihai ano i pai ki te haere i tana ture;
11Zapomnieli na sprawy jego, i na dziwne dzieła jego, które im pokazywał.
11Heoi, kua wareware ki ana mahi, me ana mea whakamiharo i whakakitea e ia ki a ratou.
12Przed ojcami ich czynił cuda w ziemi Egipskiej, na polu Soan.
12He mea whakamiharo ana mahi i te aroaro o o ratou tupuna, i te whenua o Ihipa, i te parae o Toana.
13Rozdzielił morze, i przeprowadził ich, i sprawił, że stanęły wody jako kupa.
13Tapahia ana e ia te moana, a meinga ana ratou kia whiti: tu ake i a ia nga wai ano he puranga.
14Prowadził ich w obłoku we dnie, a każdej nocy w jasnym ogniu.
14He mea arahi ratou e ia i te awatea ki te kapua: i te roa hoki o te po ki te marama o te ahi.
15Rozszczepił skały na puszczy, a napoił ich, jako z przepaści wielkich.
15I wahia e ia nga kohatu i te koraha; a me te mea no nga rire nui tana wai hei inu ma ratou.
16Wywiódł strumienie ze skały, a uczynił, że wody ciekły jako rzeki.
16Puta mai ana i a ia he awa i roto i te kamaka: meinga ana nga wai kia heke, ano he waipuke.
17A wszakże oni przyczynili grzechów przeciwko niemu, a wzruszyli Najwyższego na puszczy do gniewu;
17Heoi ka hara ano ratou ki a ia: whakatoi ana ki te Runga Rawa i te koraha.
18I kusili Boga w sercu swem, żądając pokarmu według lubości swojej.
18Na kei te whakamatautau to ratou ngakau i te Atua, kei te inoi kai ma to ratou hiahia.
19A mówili przeciwko Bogu temi słowy: Izali może Bóg zgotować stół na tej puszczy?
19I korero kino ano ratou ki te Atua, i mea; E ahei ranei i te Atua te taka he tepu ki te koraha?
20Oto uderzył w skałę, a wypłynęły wody, i rzeki wezbrały; izali też będzie mógł dać chleb? Izali nagotuje mięsa ludowi swemu?
20Nana, ko tana patunga i te kohatu, ka pakaru mai te wai, a puke ana nga awa: e taea ano ranei e ia te homai taro, e pae ranei i a ia he kikokiko ma tana iwi?
21Przetoż usłyszawszy to Pan, rozgniewał się, a ogieó się zapalił przeciw Jakóbowi, także i popędliwość powstała przeciw Izraelowi;
21Na ko te rongonga o Ihowa, na ka riri: a toro ana te kapura ki a Hakopa, puta ake ana te riri ki a Iharaira;
22Przeto, iż nie wierzyli Bogu, a nie mieli nadziei w zbawieniu jego.
22Mo ratou kihai i whakapono ki te Atua, kihai ano i whakawhirinaki ki tana whakaoranga.
23Choć był rozkazał obłokom z góry, i forty niebieskie otworzył.
23Nana nei hoki i whakahau nga kapua i runga, i whakatuwhera nga tatau o te rangi.
24I spuścił im jako deszcz mannę ku pokarmowi, a pszenicę niebieską dał im.
24A whakauaina iho te mana ki runga ki a ratou hei kai; homai ana hoki e ia te witi o te rangi ma ratou.
25Chleb mocarzów jadł człowiek, a zesłał im pokarmów do sytości.
25Kai ana te tangata i ta te anahera kai: i tukua e ia he kai ma ratou, a makona noa.
26Obrócił wiatr ze wschodu na powietrzu, a przywiódł mocą swą wiatr z południa;
26I whakaohokia e ia te marangai i te rangi: i takina ano te tonga e tona kaha.
27I spuścił na nich mięso jako proch, i ptastwo skrzydlate jako piasek morski;
27A whakauaina iho e ia te kikokiko ki a ratou ano he puehu; he manu whai pakau ano he one no te moana.
28Spuścił je w pośród obozu ich, wszędy około namiotów ich.
28A whakangahorotia iho e ia ki waenganui i to ratou puni: ki o ratou nohoanga a tawhio noa.
29I jedli, a nasyceni byli hojnie, i dał im, czego żądali.
29Na kai ana ratou, tino makona; i tukua hoki e ia ki a ratou ta ratou i hiahia ai:
30A gdy jeszcze nie wypełnili żądości swej, gdy jeszcze pokarm był w ustach ich:
30Kihai ratou i ngaruru ki ta ratou i hiahia ai; a i roto tonu ta ratou kai i o ratou mangai,
31Tedy zapalczywość Boża przypadła na nich, i pobił tłustych ich, a przedniejszych z Izraela poraził.
31Na ka pa te riri o te Atua ki a ratou, a patua iho e ia te hunga tetere o ratou; piko ana i a ia nga taitamariki o Iharaira.
32Ale w tem wszystkiem jeszcze grzeszyli, i nie wierzyli cudom jego;
32Ahakoa pa katoa tenei, i hara ano ratou, kihai ano i whakapono ki ana mahi whakamiharo.
33Przetoż sprawił, że marnie dokonali dni swoich, i lat swoich w strachu.
33I whakapaua ai e ia o ratou ra ki te horihori, o ratou tau ki te potatutatu.
34Gdy ich tracił, jeźliże go szukali, i nawracali się, a szukali z rana Boga,
34Ka patua ratou e ia, na, ka rapu ratou i a ia, a ka hoki, ka ui wawe ki te Atua.
35Przypominając sobie, iż Bóg był skałą ich, a Bóg najwyższy odkupicielem ich:
35Ka mahara hoki ko te Atua to ratou kohatu, ko te Atua, ko te Runga Rawa, to ratou kaihoko.
36(Aczkolwiek pochlebiali mu usty swemi, i językiem swoim kłamali mu;
36Otiia kei te patipati o ratou mangai ki a ia, a teka ana o ratou arero ki a ia.
37A serce ich nie było szczere przed nim, ani wiernymi byli w przymierzu jego.)
37Kihai hoki to ratou ngakau i tika ki a ia; kihai ano ratou i u ki tana kawenata.
38On jednak będąc miłosierny odpuszczał nieprawości ich, a nie zatracał ich, ale częstokroć odwracał gniew swój, a nie pobudzał wszystkiego gniewu swego;
38Ko tana ia, he aroha; hipokina ana e ia te he, kihai ano i whakangaro: ae ra, he maha ana whakahokinga iho i tona riri, a kihai i oho katoa tona riri.
39Bo pamiętał, że są ciałem, wiatrem, który odchodzi, a nie wraca się zaś.
39I mahara hoki ia he kikokiko nei ratou: he hau e pahure atu ana, a e kore e hoki mai.
40Jako go często draźnili na puszczy, i do boleści przywodzili na pustyniach?
40¶ Ano te tini o a ratou whakatoinga i a ia i te koraha, o a ratou whakapouritanga i a ia i te tahora!
41Bo coraz kusili Boga, a Świętemu Izraelskiemu granice zamierzali.
41Hoki whakamuri ana ratou, whakamatautau ana i te Atua: whakatoia ana e ratou te Mea Tapu o Iharaira.
42Nie pamiętali na rękę jego, i na on dzieó, w który ich wybawił z utrapienia;
42Kihai ratou i mahara ki tona ringa, ki te ra i whakaorangia ai ratou e ia i te hoariri;
43Gdy czynił w Egipcie znaki swoje, a cuda swe na polu Soan;
43Ki tana meatanga i ana tohu ki Ihipa, i ana merekara ki te parae o Toana;
44Gdy obrócił w krew rzeki ich, i strumienie ich, tak, że z nich pić nie mogli.
44I puta ke ai i a ia o ratou awa hei toto, me o ratou manga wai, te inu ai ratou.
45Przepuścił na nich rozmaite muchy, aby ich kąsały, i żaby, aby ich gubiły:
45I tonoa ai e ia he huihuinga namu ki a ratou, a pau iho ratou; he poroka, i huna ai ratou.
46I dał chrząszczom urodzaje ich, a prace ich szaraóczy.
46A hoatu ana e ia o ratou hua ki te moka; me to ratou mauiui ki te mawhitiwhiti.
47Potłukł gradem szczepy ich, a drzewa leśnych fig ich gradem lodowym.
47Whakamatea ana e ia a ratou waina ki te whatu, a ratou rakau hikamora ki te haupapa.
48I podał gradowi bydło ich, a majętność ich węglu ognistemu.
48Tukua ana e ia a ratou kararehe ma te whatu, a ratou kahui ma nga uira.
49Posłał na nich gniew zapalczywości swojej, popędliwość, i rozgniewanie, i uciśnienie, przypuściwszy na nich aniołów złych.
49I tukua whakareretia e ia ki a ratou tona riri, aritarita, weriweri, me te raruraru; he whakaeke na nga anahera kino.
50Wyprostował ścieżkę gniewowi swemu, nie zachował od śmierci duszy ich, i na bydło ich powietrze dopuścił;
50A whakatikaia ana e ia he ara mo tona riri; kihai i tohungia to ratou wairua kei mate: otiia tukua ana e ia to ratou ora ki te mate uruta.
51I pobił wszystko pierworodztwo w Egipcie, pierwiastki mocy ich w przybytkach Chamowych;
51Na patua iho e ia nga matamua i Ihipa, te muanga o to ratou kaha i nga teneti o Hama.
52Ale jako owce wyprowadził lud swój, a wodził ich jako stada po puszczy.
52Otira arahina ana e ia ana ake tangata ano he hipi; whakahaerea ana ratou e ia i te koraha ano he kahui.
53Wodził ich w bezpieczeóstwie, tak, że się nie lękali, (a nieprzyjaciół ich okryło morze,)
53Na ka arahina marietia ratou e ia, te wehi ratou: ko o ratou hoariri ia taupokina iho e te moana.
54Aż ich przywiódł do świętej granicy swojej, na onę górę, której nabyła prawica jego.
54Na ka kawea ratou e ia ki te rohe o tona wahi tapu, ki tenei maunga, i hokona nei e tona matau.
55I wyrzucił przed twarzą ich narody, i sprawił, że im przyszły na sznur dziedzictwa ich, ażeby mieszkały w przybytkach ich pokolenia Izraelskie.
55Peia ana e ia nga tauiwi i to ratou aroaro: a wehea ana e ia he kainga mo ratou ki te aho, whakanohoia iho nga hapu o Iharaira ki o ratou teneti.
56A wszakże przecież kusili i draźnili Boga najwyższego, a świadectwa jego nie strzegli.
56Heoi ka whakamatauria, ka whakatoia e ratou te Atua, te Runga Rawa; kihai hoki i mau ki ana whakaaturanga;
57Ale się odwrócili, i przewrotnie się obchodzili, jako i ojcowie ich; wywrócili się jako łuk omylny.
57A hoki whakamuri ana, mahi hianga ana, pera ana me o ratou matua: parori ke ana ratou, he pera me te kopere tinihanga.
58Bo go wzruszyli do gniewu wyżynami swemi, a rytemi bałwanami swemi pobudzili go do zapalczywości.
58Na ko o ratou wahi tiketike hei whakapataritari i a ia; ko o ratou whakapakoko hei mea i a ia kia hae.
59Co słysząc Bóg rozgniewał się, i zbrzydził sobie bardzo Izraela,
59I te rongonga o te Atua, ka riri, ka tino whakarihariha hoki ki a Iharaira.
60Tak, że opuściwszy przybytek w Sylo, namiot, który postawił między ludźmi,
60A mahue ake i a ia te tapenakara a Hiro, te teneti i whakaturia e ia ki waenganui i nga tangata;
61Podał w niewolę moc swoję, i sławę swoję w ręce nieprzyjacielskie.
61A tukua ana e ia tona kaha hei whakarau, tona kororia ki te ringa o te hoariri.
62Dał pod miecz lud swój, a na dziedzictwo swoje rozgniewał się.
62I tukua atu ano e ia tana iwi ma te hoari; a i riri ki tona kainga tupu.
63Młodzieóców jego ogieó pożarł, a panienki jego nie były uczczone.
63Pau ake a ratou taitama i te ahi; kihai ano a ratou kotiro i marenatia.
64Kapłani jego od miecza polegli, a wdowy jego nie płakały.
64I hinga o ratou tohunga i te hoari; kihai hoki i tangi a ratou pouaru.
65Lecz potem ocucił się Pan jako ze snu, jako mocarz wykrzykający od wina.
65Na ka maranga te Ariki ano ko tetahi i te moe, me te tangata kaha e hamama ana i te waina.
66I zaraził nieprzyjaciół swoich na pośladkach, a na wieczną haóbę podał ich.
66A patua iho e ia a muri o ona hoariri, meinga ana ratou e ia hei taunutanga mo ake tonu atu.
67Ale choć wzgardził namiotem Józefowym, a pokolenia Efraimowego nie obrał,
67I whakakahore ano ia ki te teneti a Hohepa: a kihai i whiriwhiri i te hapu o Eparaima;
68Wszakże obrał pokolenie Judowe, i górę Syon, którą umiłował.
68Heoi ko te hapu o Hura tana i whiriwhiri ai, ko Maunga Hiona tana i aroha ai.
69I wystawił sobie jako pałac wysoki świątnicę swoję, jako ziemię, którą ugruntował na wieki.
69A whakaturia ana e ia tona wahi tapu kia pera me nga wahi teitei; me te whenua i whakapumautia e ia mo ake tonu atu.
70I obrał Dawida sługę swego, wziąwszy go z obór owczych;
70I whiriwhiria ano e ia a Rawiri, tana pononga: he mea tango nana i nga kainga hipi:
71Gdy chodził za owcami kotnemi, przyprowadził go, aby pasł Jakóba, lud jego, i Izraela, dziedzictwo jego;
71Mauria ana mai e ia i te whai i nga hipi whaereere, hei whangai i a Hakopa, i tana iwi, i a Iharaira hoki, i tona kainga tupu.
72Który ich pasł w szczerości serca swego, a w roztropności rąk swoich prowadził ich.
72A rite tonu ki te tapatahi o tona ngakau tana whangai i a ratou: he arahi mohio hoki ta tona ringa i a ratou.