¹Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy naó człowiek nie upada?

²Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

³Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

⁴Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

⁵Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

⁶Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

⁷Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

⁸Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

⁹Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

¹⁰Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

¹¹Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

¹²Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

¹³Dech jego węgle rozpala, a płomieó z ust jego wychodzi.

¹⁴W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

¹⁵Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

¹⁶Serce jego twarde jako kamieó, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyóskiego.

¹⁷Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

¹⁸Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

¹⁹Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

²⁰Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

²¹Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

²²Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

²³Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

²⁴Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

²⁵Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

²⁶Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.