¹Tendo Jesus entrado em Jericó, ia atravessando a cidade.

¹ВА Ӯ ба Ериҳӯ ворид шуда, аз он мегузашт.

²Havia ali um homem chamado Zaqueu, o qual era chefe de publicanos e era rico.

²Ва инак, Заккай ном шахс, ки сардори боҷгирон ва сарватдор буд,

³Este procurava ver quem era Jesus, e não podia, por causa da multidão, porque era de pequena estatura.

³Мехост Исоро бубинад, ки Ӯ кист, лекин ба сабаби бисьёрии мардум натавонист, чунки қадаш паст буд.

⁴E correndo adiante, subiu a um sicômoro a fim de vê-lo, porque havia de passar por ali.

⁴Ва давида пеш гузашту болои дарахти анҷире баромад, то ки Ӯро бубинад, чунки Ӯро лозим буд аз пешн он бигзарад.

⁵Quando Jesus chegou �quele lugar, olhou para cima e disse-lhe: Zaqueu, desce depressa; porque importa que eu fique hoje em tua casa.

⁵Вакте ки Исо ба он ҷо расид, назар афканда, вайро дид ва гуфт: «Эй Заккай! Зуд фурӯд ой, зеро ки имрӯз Маро лозим аст дар хонаат бимонам».

⁶Desceu, pois, a toda a pressa, e o recebeu com alegria.

⁶Вай зуд фуромада, Ӯро бо хурсандӣ пазирой намуд.

⁷Ao verem isso, todos murmuravam, dizendo: Entrou para ser hóspede de um homem pecador.

⁷Ва ҳама инро дида, шиквакунон гуфтанд, ки Ӯ дар ҳонаи шахси гуноҳкор меҳмон шудааст.

⁸Zaqueu, porém, levantando-se, disse ao Senhor: Eis aqui, Senhor, dou aos pobres metade dos meus bens; e se em alguma coisa tenho defraudado alguém, eu lho restituo quadruplicado.

⁸Аммо Заккай барҳоста, ба Худованд гуфт: «Худовандо! Нисфи дороии худро ман ба мискинон медиҳам, ва агар чизи касеро ноинсофоиа гприфта бошам, чор баробар подош медиҳам».

⁹Disse-lhe Jesus: Hoje veio a salvação a esta casa, porquanto também este é filho de Abraão.

⁹Исо ба вай гуфт: «Имрӯз ба пн ҳона наҷот омадааст, чунки вай низ Писари Иброҳим аст;

¹⁰Porque o Filho do homem veio buscar e salvar o que se havia perdido.

¹⁰«Зеро ки Писари Одам омадааст, то ки гумшударо пайдо кунад ва наҷот диҳад».

¹¹Ouvindo eles isso, prosseguiu Jesus, e contou uma parábola, visto estar ele perto de Jerusalém, e pensarem eles que o reino de Deus se havia de manifestar imediatamente.

¹¹Вакте ки онҳо инро гӯш мекарданд, Ӯ боз масале илова намуд: зеро ки Ӯ дар наздикин Ерусалпм буд, ва онҳо гумон мекарданд, ки ба зудӣ бояд Малакути Худо ба зуҳур ояд.

¹²Disse pois: Certo homem nobre partiu para uma terra longínqua, a fim de tomar posse de um reino e depois voltar.

¹²Бинобар ин Ӯ гуфт: «Шахсе аз ашроф ба кишвари дурдаст мерафт, то ки салтанате ба даст оварда, баргардад;

¹³E chamando dez servos seus, deu-lhes dez minas, e disse-lhes: Negociai até que eu venha.

¹³«Ва даҳ нафар ғуломоиашро даъват намуда, ба онҳо даҳ мино дод ва ба онҳо гуфт: "Бо ин пул то вақти гашта омаданам доду муомила кунед".

¹⁴Mas os seus concidadãos odiavam-no, e enviaram após ele uma embaixada, dizendo: Não queremos que este homem reine sobre nós.

¹⁴«Аммо аҳли шаҳраш ба вай адоват доштанд ва аз ақиби вай элчӣ фиристоданд, то бигӯяд: "Намеҳоҳем, ки вай бар мо подшоҳӣ кунад".

¹⁵E sucedeu que, ao voltar ele, depois de ter tomado posse do reino, mandou chamar aqueles servos a quem entregara o dinheiro, a fim de saber como cada um havia negociado.

¹⁵«Ва ҳангоме ки вай салтанатро ба даст оварда, баргашт, фармуд, ки ҳамон ғуломонро, ки ба онҳо пул дода буд, ҷеғ зананд, то фаҳмад, ки ҳар яке чӣ қадар фоида кардааст.

¹⁶Apresentou-se, pois, o primeiro, e disse: Senhor, a tua mina rendeu dez minas.

¹⁶«Якумин омада, гуфт; "Эй оғо! Як минои ту даҳ мино фоида овард".

¹⁷Respondeu-lhe o senhor: Bem está, servo bom! porque no mínimo foste fiel, sobre dez cidades terás autoridade.

¹⁷«Ба ӯ гуфт: "Офарин, эй ғуломи нек! Азбаски ба чизк андак мӯътамад будӣ, бар даҳ шаҳр ҳоким шав".

¹⁸Veio o segundo, dizendo: Senhor, a tua mina rendeu cinco minas.

¹⁸«Дуюмин омада, гуфт: "Эй оғо! Як минои ту панҷ мино фоида овард".

¹⁹A este também respondeu: Sê tu também sobre cinco cidades.

¹⁹«Ба ӯ низ гуфт:?Ту ҳам бар панҷ шаҳр ҳоким шав".

²⁰E veio outro, dizendo: Senhor, eis aqui a tua mina, que guardei num lenço;

²⁰«Сеюмин омада, гуфт: "Эй оғо! Инак як минои ту, ки онро ба рӯймоле печонда, нигоҳ доштам;

²¹pois tinha medo de ti, porque és homem severo; tomas o que não puseste, e ceifas o que não semeaste.

²¹"Зеро ки ман аз ту тарсидам, чунки шахси сахтгир ҳастӣ: он чи нагузоштай, мегирӣ, ва он чи накоштаӣ, медаравӣ".

²²Disse-lhe o Senhor: Servo mau! pela tua boca te julgarei; sabias que eu sou homem severo, que tomo o que não pus, e ceifo o que não semeei;

²²«Ба ӯ гуфт: "Туро аз забони худат маҳкум мекунам, эй ғуломи шарир! Ту медонистӣ, ки ман шахси сахтгир ҳастам, он чи нагузоштаам, мегирам, ва он чи накоштаам, медаравам;

²³por que, pois, não puseste o meu dinheiro no banco? então vindo eu, o teria retirado com os juros.

²³«Пас чаро пули маро ба саррофон надодӣ, то ки ман омада, онро бо фоидааш бигирам?"

²⁴E disse aos que estavam ali: Tirai-lhe a mina, e dai-a ao que tem as dez minas.

²⁴«Ва ба ҳозирон фармуд: "Он миноро аз ӯ гирифта, ба он ки даҳ мино дорад, бидиҳед".

²⁵Responderam-lhe eles: Senhor, ele tem dez minas.

²⁵«Ба ӯ гуфтанд: "Эй оғо! Ваӣ даҳ мино дорад".

²⁶Pois eu vos digo que a todo o que tem, dar-se-lhe-á; mas ao que não tem, até aquilo que tem ser-lhe-á tirado.

²⁶"Ба шумо мегӯям, ки ҳар кй дорад, ба вай дода шавад; ва ҳар кӣ надорад, аз вай он чи низ дорад, гирифта шавад;

²⁷Quanto, porém, �queles meus inimigos que não quiseram que eu reinasse sobre eles, trazei-os aqui, e matai-os diante de mim.

²⁷"Лекин он душманони маро, ки намехостанд бар онҳо подшоҳй кунам, ба ин ҷо оварда, пеши ман ба қатл расонед"».

²⁸Tendo Jesus assim falado, ia caminhando adiante deles, subindo para Jerusalém.

²⁸Ин суханонро гуфта, Ӯ боз ба роҳ даромад ва сӯи Ерусалнм равоиа шуд.

²⁹Ao aproximar-se de Betfagé e de Betânia, junto do monte que se chama das Oliveiras, enviou dois dos discípulos,

²⁹Ва чун ба БайтФоҷӣ ва Байт-Ҳинӣ, ки бар кӯҳи Зайтун аст, наздик омад, ду шогирди Худро фиристода,

³⁰dizendo-lhes: Ide � aldeia que está defronte, e aí, ao entrar, achareis preso um jumentinho em que ninguém jamais montou; desprendei-o e trazei-o.

³⁰Ба онҳо гуфт: «Ба он деҳа, ки рӯ ба рӯи мост, биравед; ҳамин ки вориди он шудед, харкурраеро баста меёбед, ки ҳанӯз касе бар он савор нашудааст; онро воз карда, биёред;

³¹Se alguém vos perguntar: Por que o desprendeis? respondereis assim: O Senhor precisa dele.

³¹«Ва агар касе аз шумо пурсад: "Чаро воз мекунед?" - ба вай бигӯед: "Худованд ба он эҳтиёч дорад"».

³²Partiram, pois, os que tinham sido enviados, e acharam conforme lhes dissera.

³²Фиристодагон рафта, чунон ки Ӯ ба онҳо гуфта буд, ёфтанд.

³³Enquanto desprendiam o jumentinho, os seus donos lhes perguntaram: Por que desprendeis o jumentinho?

³³Вақте ки онҳо курраро воз мекардаид, соҳибонаш ба онҳо гуфтанд: «Чаро курраро воз мекунед?»

³⁴Responderam eles: O Senhor precisa dele.

³⁴Гуфтанд: «Худованд ба он эҳтпёҷ дорад».

³⁵Trouxeram-no, pois, a Jesus e, lançando os seus mantos sobre o jumentinho, fizeram que Jesus montasse.

³⁵Ва онро назди Исо оварданд; ва ҷомаҳои худро бар курра афканда, Исоро ба он савор кардаид.

³⁶E, enquanto ele ia passando, outros estendiam no caminho os seus mantos.

³⁶Ва ҳангоме ки Ӯ мерафт, ҷомаҳои худро бар роҳ мегустурданд.

³⁷Quando já ia chegando � descida do Monte das Oliveiras, toda a multidão dos discípulos, regozijando-se, começou a louvar a Deus em alta voz, por todos os milagres que tinha visto,

³⁷Вақте ки Ӯ ба фуромадгоҳи кӯҳи Зайтун наэдик шуд, тамоми тӯдаи шогирдонаш шодикуион бо оволи баланд Худоро барои ҳамаи мӯъҷизаҳое ки дида буданд, ҳамду сано карда,

³⁸dizendo: Bendito o Rei que vem em nome do Senhor; paz no céu, e glória nas alturas.

³⁸Мегуфтанд: «Муборак аст Подшоҳе ки ба исми Худованд меояд! Осоиштагӣ дар осмон ва ҷалол дар арши аъло бод!»

³⁹Nisso, disseram-lhe alguns dos fariseus dentre a multidão: Mestre, repreende os teus discípulos.

³⁹Баъзе фарисиён аз миёни мардум ба Ӯ гуфтанд: «Эй Ӯстод! Шогирдони Худро манъ кун».

⁴⁰Ao que ele respondeu: Digo-vos que, se estes se calarem, as pedras clamarão.

⁴⁰Дар ҷавоб гуфт: «Ба шумо мегӯям, ки агар онҳо хомӯш монанд, сангҳо нидо хоҳанд кард».

⁴¹E quando chegou perto e viu a cidade, chorou sobre ela,

⁴¹Ва ҳангоме ки Ӯ ба шаҳр наздик омад, ба он назар андохга, ба ҳоли он гирьен шуд

⁴²dizendo: Ah! se tu conhecesses, ao menos neste dia, o que te poderia trazer a paz! mas agora isso está encoberto aos teus olhos.

⁴²Ва гуфт: «Оҳ, кошки ту низ ақаллан дар ҳамин рӯзи худ медонистӣ, ки кадом чизҳо сӯи осоиштагии ту мебарад! Аммо ин ҳоло аз чашмони ту ииҳои аст;

⁴³Porque dias virão sobre ti em que os teus inimigos te cercarão de trincheiras, e te sitiarão, e te apertarão de todos os lados,

⁴³«Зеро рӯзҳое ба сарат меояд, ки душманонат ба муқобили ту сангарҳо хоҳанд сохт ва туро иҳота намуда, аз ҳар тараф ба танг хоҳанд овард,

⁴⁴e te derribarão, a ti e aos teus filhos que dentro de ti estiverem; e não deixarão em ti pedra sobre pedra, porque não conheceste o tempo da tua visitação.

⁴⁴«Ва туро, ва фарзаидонатро дар дохили ту, ба хок яксон ҳоҳанд кард, ва дар ту санге бар саиге нахоҳанд гузошт, аз барои он ки ту вақтн тафаққуди ҳудро надонистй».

⁴⁵Então, entrando ele no templo, começou a expulsar os que ali vendiam,

⁴⁵Ва ба маъбад даромада, ба пеш кардани онҳое ки дар он харидуфурӯш мекарданд, оғоз намуд,

⁴⁶dizendo-lhes: Está escrito: A minha casa será casa de oração; vós, porém, a fizestes covil de salteadores.

⁴⁶Ва ба опҳо гуфт: «Навишта шудааст, ки "хонаи Ман хонаи ибодат аст", аммо шумо онро ба дуздхона мубаддал кардаед».

⁴⁷E todos os dias ensinava no templo; mas os principais sacerdotes, os escribas, e os principais do povo procuravam matá-lo;

⁴⁷Ва ҳар рӯз дар маъбад таълим медод. Аммо саркоҳинон ва китобдонон ва пирони кавм касд доштанд, ки Ӯро нобуд кунанд,

⁴⁸mas não achavam meio de o fazer; porque todo o povo ficava enlevado ao ouvi-lo.

⁴⁸Вале илоҷи ин корро ёфта наметавонистанд, зеро ки тамоми мардум пайваста ба суханоии Ӯ гӯш медоданд.