¹CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.

¹انسان به روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می کشد. دوران حیاتش توأم با سختی و مشکلات است.

²Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:

²مثل غلامی در آرزوی آنست که سایه ای بیابد و لحظه ای در زیر آن بیاساید و مانند مزدوری است که در انتظار مزد خود باشد.

³Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.

³ماههای عمر من در بیهودگی می گذرند. شبهای رنجبار و خسته کننده نصیب من شده است.

⁴Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.

⁴وقتی می خوابم می گویم که چه وقت صبح می شود. اما شبهای من طولانی اند و تا صبح از این پهلو به آن پهلو می غلتم.

⁵Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.

⁵تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم ترکیده و چرک گرفته است.

⁶Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

⁶روزهایم تیزتر از ماکوی بافندگان می گذرند و در ناامیدی بپایان می رسند.

⁷Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.

⁷ای خدا، به یاد آور که عمر من لحظه ای بیش نیست و چشم من روز خوبی را نخواهد دید

⁸Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

⁸و چشمانی که امروز به من می نگرند، دیگر برویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، اما اثری از من نخواهید یافت.

⁹La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;

⁹مثل ابری که پراگنده و ناپدید می شود، کسانی هم که می میرند دیگر بر نمی خیزند.

¹⁰No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.

¹⁰به خانه های خود باز نمی گردند و آشنایان شان برای همیشه آن ها را از یاد می برند.

¹¹Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.

¹¹از همین سبب است که خاموش مانده نمی توانم و می خواهم که درد و رنج خود را بیان کنم.

¹²¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?

¹²مگر من هیولای بحری هستم که مرا تحت نظر قرار داده ای؟

¹³Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;

¹³من دراز می کشم تا دمی استراحت کنم و مصیبت های خود را از یاد ببرم،

¹⁴Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.

¹⁴آنگاه تو مرا با خوابهای وحشتناک می ترسانی.

¹⁵Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.

¹⁵بنابران، من چارۀ دیگر ندارم بجز اینکه گلوی خود را فشرده، بمیرم و به این زندگی رنجبار خود خاتمه بدهم.

¹⁶Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjáme, pues que mis días son vanidad.

¹⁶از زندگی بیزارم و نمی خواهم دیگر زندگی کنم، پس مرا بحالم بگذارید، زیرا از من نفسی بیش نمانده است.

¹⁷¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,

¹⁷انسان چه اهمیتی دارد که به او اینقدر توجه نشان می دهی؟

¹⁸Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?

¹⁸هر روز از او بازجوئی می کنی و هر لحظه او را می آزمائی.

¹⁹¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

¹⁹آیا نمی خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهن خود را فروبرم؟

²⁰Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?

²⁰اگر من گناهی بکنم چه ضرری به تو می رسد، ای ناظر اعمال انسانها؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من بار دوش تو شده ام؟چرا گناهان مرا نمی بخشی و از خطاهای من چشم نمی پوشی؟ زیرا به زودی به زیر خاک می روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.»

²¹¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.

²¹چرا گناهان مرا نمی بخشی و از خطاهای من چشم نمی پوشی؟ زیرا به زودی به زیر خاک می روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.»