1(H39-4) ¿Sabes tú el tiempo en que paren las cabras monteses? ¿O miraste tú las ciervas cuando están pariendo?
1¶ E mohiotia ana ranei e koe te wa e whanau ai nga koati mohoao o te kamaka? E kitea putia ana ranei e koe te wa e whakamamae ai nga hata?
2(H39-5) ¿Contaste tú los meses de su preñez, Y sabes el tiempo cuando han de parir?
2E taua ano ranei e koe nga marama e rite ana i a ratou? E mohio ana ranei koe ki te wa e whanau ai ratou?
3(H39-6) Encórvanse, hacen salir sus hijos, Pasan sus dolores.
3Tuohu ana ratou, kua puta mai a ratou kuao, akiritia mai ana e ratou o ratou mea whakapouri.
4(H39-7) Sus hijos están sanos, crecen con el pasto: Salen y no vuelven á ellas.
4E pai ana te ahua o a ratou kuao, e tupu ana i te parae; ka haere atu ratou, a kahore e hoki mai ano.
5(H39-8) ¿Quién echó libre al asno montés, y quién soltó sus ataduras?
5Na wai i tuku te kaihe mohoao kia haere noa atu; nga here o te kaihe mohoao, na wai i wewete?
6(H39-9) Al cual yo puse casa en la soledad, Y sus moradas en lugares estériles.
6Ko te whare i whakaritea nei e ahau mona, ko te koraha: ko ona nohoanga ko te wahi titiohea.
7(H39-10) Búrlase de la multitud de la ciudad: No oye las voces del arriero.
7Whakahaweatia iho e ia te ngangau o te pa; e kore ia e rongo ki te reo o te kaiakiaki.
8(H39-11) Lo oculto de los montes es su pasto, Y anda buscando todo lo que está verde.
8Ko tona wahi kai kei te tuahiwi o nga maunga, e rapua ana e ia nga mea matomato katoa.
9(H39-12) ¿Querrá el unicornio servirte á ti, Ni quedar á tu pesebre?
9E pai ranei te unikanga kia mahi ki a koe? Kei tau takotoranga kai ranei he moenga mona?
10(H39-13) ¿Atarás tú al unicornio con su coyunda para el surco? ¿Labrará los valles en pos de ti?
10E herea ranei e koe te unikanga ki tona taura i te awa parautanga? E rakarakatia ranei e ia nga raorao me tana whai ano i a koe?
11(H39-14) ¿Confiarás tú en él, por ser grande su fortaleza, Y le fiarás tu labor?
11E whakawhirinaki atu ranei koe ki a ia, no te mea e nui ana tona kaha? E whakarerea atu ranei e koe tau mahi mana?
12(H39-15) ¿Fiarás de él que te tornará tu simiente, Y que la allegará en tu era?
12E whakapono atu ranei koe mana au hua e whakahoki mai; mana e kohikohi mai ki tau patunga witi?
13(H39-16) ¿Diste tú hermosas alas al pavo real, O alas y plumas al avestruz?
13¶ E whakamanamana ana te parirau o te otereti; otira he atawhai ano ranei ta ona hou, ta ona raukura?
14(H39-17) El cual desampara en la tierra sus huevos, Y sobre el polvo los calienta,
14E whakarerea ana e ia ona hua ki te whenua, whakamahanatia iho e ia ki te puehu,
15(H39-18) Y olvídase de que los pisará el pie, Y que los quebrará bestia del campo.
15Wareware ake ia tera pea e pepe i te waewae, e takahia ranei e te kirehe o te parae.
16(H39-19) Endurécese para con sus hijos, como si no fuesen suyos, No temiendo que su trabajo haya sido en vano:
16He mea pakeke ia ki ana pi me te mea ehara i a ia: ahakoa ka maumauria tana mahi, kahore ona manawapa;
17(H39-20) Porque le privó Dios de sabiduría, Y no le dió inteligencia.
17No te mea i whakakahoretia e te Atua he ngakau mahara mona, kihai hoki i homai he whakaaro ki a ia.
18(H39-21) Luego que se levanta en alto, Búrlase del caballo y de su jinete.
18I te wa e maranga ai ia ki runga, whakahaweatia iho e ia te hoiho raua ko tona kaieke.
19(H39-22) ¿Diste tú al caballo la fortaleza? ¿Vestiste tú su cerviz de relincho?
19¶ Nau ranei i hoatu tona kaha ki tae hoiho? Nau ranei tona kaki i whakakakahu ki te huruhuru?
20(H39-23) ¿Le intimidarás tú como á alguna langosta? El resoplido de su nariz es formidable:
20Nau ranei ia i mea kia pekepeke, kia pera me te mawhitiwhiti? He hanga whakawehi te kororia o tona whewhengu.
21(H39-24) Escarba la tierra, alégrase en su fuerza, Sale al encuentro de las armas:
21E hukari ana ia ia te raorao, me te koa ano ki tona kaha: tika tonu ia ki te hunga mau patu.
22(H39-25) Hace burla del espanto, y no teme, Ni vuelve el rostro delante de la espada.
22Whakahawea ana ia ki te wehi, kahore ona mataku; e kore ano ia e nunumi mai i te hoari.
23(H39-26) Contra él suena la aljaba, El hierro de la lanza y de la pica:
23Papa ana te papa pere ki tona taha, te tao e rarapa ana, me te timata.
24(H39-27) Y él con ímpetu y furor escarba la tierra, Sin importarle el sonido de la bocina;
24E horomia ana e ia te whenua, me te ngangau me te riri; kahore ia i te whakapono ko te reo tera o te tetere.
25(H39-28) Antes como que dice entre los clarines: Ea! Y desde lejos huele la batalla, el grito de los capitanes, y la vocería.
25Ka tangi ana te tetere ka mea ia, Ha, ha! I tawhiti ano ka hongia e ia te pakanga, te whatitiri o nga rangatira, me te hamama.
26(H39-29) ¿Vuela el gavilán por tu industria, Y extiende hacia el mediodía sus alas?
26¶ He mohio nou i rere ai te kahu, i roha ai i ona parirau, i anga ai whaka te tonga?
27(H39-30) ¿Se remonta el águila por tu mandamiento, Y pone en alto su nido?
27Nau te kupu i kake ai te ekara? i hanga ai e ia tana ohanga ki te wahi tiketike?
28(H39-31) Ella habita y está en la piedra, En la cumbre del peñasco y de la roca.
28Noho ana ia i runga i te kamaka, kei reira tona kainga, kei te kamaka keokeo, kei te pa kaha.
29(H39-32) Desde allí acecha la comida: Sus ojos observan de muy lejos.
29A rapua ana e ia he kai i reira; e kite atu ana ona kanohi i tawhiti.
30(H39-33) Sus pollos chupan la sangre: Y donde hubiere cadáveres, allí está.
30Horomititia ake ana hoki nga toto e ana pi; a ko te wahi i nga tupapaku,, kei reira ano ia.