¹POR tanto, dejando la palabra del comienzo en la doctrina de Cristo, vamos adelante á la perfección; no echando otra vez el fundamento; no arrepentimiento de obras muertas, y de la fe en Dios,

¹БИНОБАР ин, таълимоти ибтидоии Масеҳро монда, сӯи камол шитоб кунем ва аз нав асос нагузорем ба тавба аз аъмоли беҷон ва ба имон ба Худо,

²De la doctrina de bautismos, y de la imposición de manos, y de la resurrección de los muertos, y del juicio eterno.

²Ба таълимоти оид ба таъмидҳо, оид ба гузоштани дастҳо, оид ба эҳьёи мурдагон ва оид ба доварии ҷовидонӣ.

³Y esto haremos á la verdad, si Dios lo permitiere.

³Ва инро ба амал хоҳем овард, ба шарте ки Худо изн диҳад.

⁴Porque es imposible que los que una vez fueron iluminados y gustaron el don celestial, y fueron hechos partícipes del Espíritu Santo.

⁴Зеро касоне ки боре фикрашон равшан шудааст, ва бахшоиши осмониро чашидаанд, ва шарикони Рӯҳулқудс гардидаанд,

⁵Y asimismo gustaron la buena palabra de Dios, y las virtudes del siglo venidero,

⁵Ва каломи неки Худо ва қувваҳои олами ояндаро чашидаанд,

⁶Y recayeron, sean otra vez renovados para arrepentimiento, crucificando de nuevo para sí mismos al Hijo de Dios, y exponiéndole á vituperio.

⁶Ва ҷудо шуда афтодаанд, - онҳоро аз нав ба роҳи тавба андохтан имконнопазир аст, зеро онҳо Писари Худоро ба зарари худашон боз маслуб мекунанд ва беобрӯ месозанд.

⁷Porque la tierra que embebe el agua que muchas veces vino sobre ella, y produce hierba provechosa á aquellos de los cuales es labrada, recibe bendición de Dios:

⁷Зеро замине ки борҳо борони бар он боридаро мехӯрад ва барои онҳое ки онро кор мекунанд, набототи фоиданоке мерӯёнад, - аз Худо баракат меёбад;

⁸Mas la que produce espinas y abrojos, es reprobada, y cercana de maldición; cuyo fin será el ser abrasada.

⁸Вале замине ки хору хас мерӯёнад, нобоб буда, ба лаънат наздик аст, ва фарҷоми он сӯхтан аст.

⁹Pero de vosotros, oh amados, esperamos mejores cosas, y más cercanas á salud, aunque hablamos así.

⁹Аммо дар хусуси шумо, эй маҳбубон, мо яқин дорем, ки шумо дар холати беҳтар ва ба наҷот наздике мебошед, гарчанде ки ин гуна сухан меронем.

¹⁰Porque Dios no es injusto para olvidar vuestra obra y el trabajo de amor que habéis mostrado á su nombre, habiendo asistido y asistiendo aún á los santos.

¹⁰Зеро Худо беадолат нест, ки кори шуморо, ва он меҳнати муҳаббатеро, ки ба исми Ӯ зоҳир намуда, ба муқаддасон ҳизмат кардаед ва мекунед, фаромӯш кунад.

¹¹Mas deseamos que cada uno de vosotros muestre la misma solicitud hasta el cabo, para cumplimiento de la esperanza:

¹¹Лекин орзумандем, ки ҳар яке аз шумо ҳамин ғайратро то ба охир нищон диҳед, то ки умедатон комилан ҳосил шавад;

¹²Que no os hagáis perezosos, mas imitadores de aquellos que por la fe y la paciencia heredan las promesas.

¹²То ки шумо танбал нащавед, балки ба касоне тақлид кунед, ки ба василаи имон ва пурсабрӣ вориси ваъдаҳо мегарданд.

¹³Porque prometiendo Dios á Abraham, no pudiendo jurar por otro mayor, juró por sí mismo,

¹³Зеро, вақте ки Худо ба Иброҳим ваъда дод, азбаски ба каси бузургтаре наметавонист касам ёд кунад, ба Зоти Худ қасам ёд кард

¹⁴Diciendo: De cierto te bendeciré bendiciendo, y multiplicando te multiplicaré.

¹⁴Ва гуфт: "Ҳақиқатан туро бисьёр баракат хоҳам дод ва туро бағоят афзун ҳоҳам кард".

¹⁵Y así, esperando con largura de ánimo, alcanzó la promesa.

¹⁵Ва Иброҳим бо пурсабрии худ ба он ваъда ноил гарДид.

¹⁶Porque los hombres ciertamente por el mayor que ellos juran: y el fin de todas sus controversias es el juramento para confirmación.

¹⁶Зеро ки одамон бо он чи бузургтар аст, қасам ёд мекунанд, ва қасам исботест, ки ба ҳар мунозираи онҳо хотима медиҳад.

¹⁷Por lo cual, queriendo Dios mostrar más abundantemente á los herederos de la promesa la inmutabilidad de su consejo, interpuso juramento;

¹⁷Бинобар ин Худо, ки мехост тагьирнопазирии иродаи Худро ба ворисони ваъда пурратар нишон диҳад, қасамро ба кор бурд,

¹⁸Para que por dos cosas inmutables, en las cuales es imposible que Dios mienta, tengamos un fortísimo consuelo, los que nos acogemos á trabarnos de la esperanza propuesta:

¹⁸То бо ду чизи тагьирнопазир, ки дар онҳо дурӯғ гуфтани Худо мумкин нест, барои мо, ки паноҳ ёфтаем ва ба умеде ки пешниҳод шудааст, часпидаем, тасаллои пурзӯре бошад.

¹⁹La cual tenemos como segura y firme ancla del alma, y que entra hasta dentro del velo;

¹⁹Он умед барои ҷон мисли лангари боэътимод ва мустаҳкам аст, ва андаруни парда дохил мешавад,

²⁰Donde entró por nosotros como precursor Jesús, hecho Pontífice eternalmente según el orden de Melchîsedec.

²⁰Ки ба он ҷо пешгузаштаи мо - Исо дохил шуда, то абад Саркоҳин гардид ба монанди Малкисодақ.