¹Kung paano ang niebe sa taginit, at kung paano ang ulan sa pagaani, gayon ang karangalan ay hindi nababagay sa mangmang.

¹As snow in summer, and as rain in harvest, so honour is not seemly for a fool.

²Kung paano ang maya sa kaniyang paggagala, kung paano ang langaylangayan sa kaniyang paglipad, gayon ang sumpa na walang kadahilanan ay hindi tumatalab.

²As the bird by wandering, as the swallow by flying, so the curse causeless shall not come.

³Ang paghagupit ay sa kabayo, ang paningkaw ay sa asno, at ang pamalo ay sa likod ng mga mangmang.

³A whip for the horse, a bridle for the ass, and a rod for the fool's back.

⁴Huwag mong sagutin ang mangmang ng ayon sa kaniyang kamangmangan, baka ikaw man ay maging gaya rin niya.

⁴Answer not a fool according to his folly, lest thou also be like unto him.

⁵Sagutin mo ang mangmang ayon sa kaniyang kamangmangan, baka siya'y maging pantas sa ganang kaniya.

⁵Answer a fool according to his folly, lest he be wise in his own conceit.

⁶Siyang nagsusugo ng pasugo sa pamamagitan ng kamay ng mangmang naghihiwalay ng kaniyang mga paa, at umiinom sa kasiraan.

⁶He that sendeth a message by the hand of a fool cutteth off the feet, and drinketh damage.

⁷Ang mga hita ng pilay ay nabibitin: gayon ang talinghaga sa bibig ng mga mangmang.

⁷The legs of the lame are not equal: so is a parable in the mouth of fools.

⁸Kung paano ang isa'y nagbabalot ng isang bato sa isang lambanog, gayon ang nagbibigay ng karangalan sa mangmang.

⁸As he that bindeth a stone in a sling, so is he that giveth honour to a fool.

⁹Kung paano ang tinik na tumutusok sa kamay ng lango, gayon ang talinghaga sa bibig ng mga mangmang.

⁹As a thorn goeth up into the hand of a drunkard, so is a parable in the mouths of fools.

¹⁰Kung paano ang mamamana sumusugat sa lahat, gayon ang umupa sa mangmang at umuupa sa pagayongayon.

¹⁰The great God that formed all things both rewardeth the fool, and rewardeth transgressors.

¹¹Kung paano ang aso na bumabalik sa kaniyang suka, gayon ang mangmang na umuulit ng kaniyang kamangmangan.

¹¹As a dog returneth to his vomit, so a fool returneth to his folly.

¹²Nakikita mo ba ang taong pantas sa ganang kaniyang sarili. May higit na pagasa sa mangmang kay sa kaniya.

¹²Seest thou a man wise in his own conceit? there is more hope of a fool than of him.

¹³Sinabi ng tamad, may leon sa daan; isang leon ay nasa mga lansangan.

¹³The slothful man saith, There is a lion in the way; a lion is in the streets.

¹⁴Kung paano ang pintuan ay pumipihit sa kaniyang bisagra, gayon ang tamad sa kaniyang higaan.

¹⁴As the door turneth upon his hinges, so doth the slothful upon his bed.

¹⁵Idinadampot ng tamad ang kaniyang kamay sa pinggan; napapagod siyang dalhin uli sa kaniyang bibig.

¹⁵The slothful hideth his hand in his bosom; it grieveth him to bring it again to his mouth.

¹⁶Ang tamad ay lalong pantas sa ganang kaniyang sarili kay sa pitong tao na makapagbibigay katuwiran.

¹⁶The sluggard is wiser in his own conceit than seven men that can render a reason.

¹⁷Ang nagdaraan, at nakikialam sa pagaaway na hindi ukol sa kaniya, ay gaya ng humahawak ng aso sa mga tainga.

¹⁷He that passeth by, and meddleth with strife belonging not to him, is like one that taketh a dog by the ears.

¹⁸Kung paano ang taong ulol na naghahagis ng mga dupong na apoy, mga pana, at kamatayan;

¹⁸As a mad man who casteth firebrands, arrows, and death,

¹⁹Gayon ang tao na nagdadaya sa kaniyang kapuwa, at nagsasabi, hindi ko ba ginagawa sa paglilibang?

¹⁹So is the man that deceiveth his neighbour, and saith, Am not I in sport?

²⁰Sapagka't sa kakulangan ng gatong ay namamatay ang apoy: at kung saan walang mapaghatid-dumapit ay tumitigil ang pagkakaalit.

²⁰Where no wood is, there the fire goeth out: so where there is no talebearer, the strife ceaseth.

²¹Kung paano ang mga uling sa mga baga, at ang kahoy sa apoy; gayon ang taong madaldal na nagpapaningas ng pagkakaalit.

²¹As coals are to burning coals, and wood to fire; so is a contentious man to kindle strife.

²²Ang mga salita ng mapaghatid-dumapit ay parang mga masarap na subo, at nagsisibaba sa mga pinakaloob na bahagi ng tiyan.

²²The words of a talebearer are as wounds, and they go down into the innermost parts of the belly.

²³Mga mapusok na labi at masamang puso ay parang sisidlang-lupa na nababalot ng dumi ng pilak.

²³Burning lips and a wicked heart are like a potsherd covered with silver dross.

²⁴Ang nagtatanim ay nagpapakunwari ng kaniyang mga labi, nguni't siya'y naglalagay ng pagdaraya sa loob niya:

²⁴He that hateth dissembleth with his lips, and layeth up deceit within him;

²⁵Pagka siya'y nagsasalitang mainam, huwag mo siyang paniwalaan; sapagka't may pitong karumaldumal sa kaniyang puso:

²⁵When he speaketh fair, believe him not: for there are seven abominations in his heart.

²⁶Bagaman ang kaniyang pagtatanim ay magtakip ng karayaan, at ang kaniyang kasamaan ay lubos na makikilala sa harap ng kapisanan.

²⁶Whose hatred is covered by deceit, his wickedness shall be shewed before the whole congregation.

²⁷Ang humuhukay ng lungaw ay mabubuwal doon: at siyang nagpapagulong ng bato, ay babalikan nito siya.

²⁷Whoso diggeth a pit shall fall therein: and he that rolleth a stone, it will return upon him.

²⁸Ang sinungaling na dila ay nagtatanim sa mga sinaktan niya; at ang bibig ng kunwang mapagpuri ay gumagawa ng kapahamakan.

²⁸A lying tongue hateth those that are afflicted by it; and a flattering mouth worketh ruin.