¹Taong ipinanganak ng babae ay sa kaunting araw, at lipos ng kabagabagan.

¹Man, born of woman! Of few days, and full of trouble!

²Siya'y umuusli na gaya ng bulaklak, at nalalagas: siya rin nama'y tumatakas na gaya ng anino, at hindi namamalagi.

²As a flower he hath gone forth, and is cut off, And he fleeth as a shadow and standeth not.

³At iyo bang idinidilat ang iyong mga mata sa isang gaya nito, at ipinagsasama mo ako upang hatulan mo?

³Also — on this Thou hast opened Thine eyes, And dost bring me into judgment with Thee.

⁴Sinong makakakuha ng malinis na bagay sa marumi? wala.

⁴Who giveth a clean thing out of an unclean? not one.

⁵Yayamang ang kaniyang mga kaarawan ay nangapasiyahan, ang bilang ng kaniyang mga buwan ay talastas mo, at iyong hinanggahan ang kaniyang mga hangganan upang huwag siyang makaraan;

⁵If determined are his days, The number of his months [are] with Thee, His limit Thou hast made, And he passeth not over;

⁶Ilayo mo sa kaniya ang iyong paningin, upang siya'y makapagpahinga, hanggang sa maganap niya, na gaya ng isang magpapaupa, ang kaniyang araw.

⁶Look away from off him that he may cease, Till he enjoy as an hireling his day.

⁷Sapagka't may pagasa sa isang punong kahoy, na kung ito'y putulin, ay sisibol uli, at ang sariwang sanga niyaon ay hindi maglilikat.

⁷For there is of a tree hope, if it be cut down, That again it doth change, That its tender branch doth not cease.

⁸Bagaman ang kaniyang ugat ay tumanda sa lupa, at ang puno niyao'y mamatay sa lupa;

⁸If its root becometh old in the earth, And its stem doth die in the dust,

⁹Gayon ma'y sa pamamagitan ng amoy ng tubig ay sisibol, at magsasanga na gaya ng pananim.

⁹From the fragrance of water it doth flourish, And hath made a crop as a plant.

¹⁰Nguni't ang tao ay namamatay at natutunaw; Oo, ang tao ay nalalagutan ng hininga, at saan nandoon siya?

¹⁰And a man dieth, and becometh weak, And man expireth, and where [is] he?

¹¹Kung paanong ang tubig ay lumalabas sa dagat, at ang ilog ay humuhupa at natutuyo;

¹¹Waters have gone away from a sea, And a river becometh waste and dry.

¹²Gayon ang tao ay nabubuwal at hindi na bumabangon: hanggang sa ang langit ay mawala, sila'y hindi magsisibangon, ni mangagigising man sa kanilang pagkakatulog.

¹²And man hath lain down, and riseth not, Till the wearing out of the heavens they awake not, Nor are roused from their sleep.

¹³Oh ikubli mo nawa ako sa Sheol. Na ingatan mo nawa akong lihim hanggang sa ang iyong poot ay makaraan, na takdaan mo nawa ako ng takdang panahon, at iyong alalahanin ako!

¹³O that in Sheol Thou wouldst conceal me, Hide me till the turning of Thine anger, Set for me a limit, and remember me.

¹⁴Kung ang isang tao ay mamatay, mabubuhay pa ba siya? Lahat ng araw ng aking pakikipagbaka ay maghihintay ako, hanggang sa dumating ang pagbabago.

¹⁴If a man dieth — doth he revive? All days of my warfare I wait, till my change come.

¹⁵Ikaw ay tatawag, at ako'y sasagot sa iyo: ikaw ay magtataglay ng nasa sa gawa ng iyong mga kamay.

¹⁵Thou dost call, and I — I answer Thee; To the work of Thy hands Thou hast desire.

¹⁶Nguni't ngayo'y binibilang mo ang aking mga hakbang: hindi mo ba pinapansin ang aking kasalanan?

¹⁶But now, my steps Thou numberest, Thou dost not watch over my sin.

¹⁷Ang aking pagsalangsang ay natatatakan sa isang supot, at iyong inilalapat ang aking kasamaan.

¹⁷Sealed up in a bag [is] my transgression, And Thou sewest up mine iniquity.

¹⁸At tunay na ang bundok na natitibag, ay nawawala, at ang bato ay napababago mula sa kinaroroonan niyaon;

¹⁸And yet, a falling mountain wasteth away, And a rock is removed from its place.

¹⁹Inuukit ng tubig ang mga bato; tinatangay ng mga baha niyaon ang alabok ng lupa: sa gayon iyong sinisira ang pagasa ng tao.

¹⁹Stones have waters worn away, Their outpourings wash away the dust of earth, And the hope of man Thou hast destroyed.

²⁰Ikaw ay nananaig kailan man laban sa kaniya at siya'y pumapanaw; iyong pinapagbabago ang kaniyang mukha, at iyong pinayayaon siya.

²⁰Thou prevailest [over] him for ever, and he goeth, He is changing his countenance, And Thou sendest him away.

²¹Ang kaniyang mga anak ay nagtataglay ng karangalan, at hindi niya nalalaman; at sila'y ibinababa, nguni't hindi niya nahahalata sila.

²¹Honoured are his sons, and he knoweth not; And they are little, and he attendeth not to them.

²²Nguni't ang kaniyang laman sa kaniya ay masakit, at ang kaniyang kaluluwa sa loob niya ay namamanglaw.

²²Only — his flesh for him is pained, And his soul for him doth mourn.`