¹Babil ırmakları kıyısında oturupSiyonu andıkça ağladık;

¹Na obali rijeka babilonskih sjeđasmo i plakasmo spominjući se Siona;

²Çevredeki kavaklaraLirlerimizi astık.

²o vrbe naokolo harfe svoje bijasmo povješali.

³Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler,Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor,‹‹Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!›› diyorlardı.

³I tada naši tamničari zaiskaše od nas da pjevamo, porobljivači naši zaiskaše da se veselimo: "Pjevajte nam pjesmu sionsku!"

⁴Nasıl okuyabiliriz RABbin ezgisiniEl toprağında?

⁴Kako da pjesmu Jahvinu pjevamo u zemlji tuđinskoj!

⁵Ey Yeruşalim, seni unutursam,Sağ elim kurusun.

⁵Nek' se osuši desnica moja, Jeruzaleme, ako tebe zaboravim!

⁶Seni anmaz,Yeruşalimi en büyük sevincimden üstün tutmazsam,Dilim damağıma yapışsın!

⁶Nek' mi se jezik za nepce prilijepi ako spomen tvoj smetnem ja ikada, ako ne stavim Jeruzalem vrh svake radosti svoje!

⁷Yeruşalimin düştüğü gün,‹‹Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!››Diyen Edomluların tavrını anımsa, ya RAB.

⁷Ne zaboravi, Jahve, sinovima Edoma kako su u dan kobni Jeruzalemov vikali oni: "Rušite! Srušite ga do temelja!"

⁸Ey sen, yıkılası Babil kızı,Bize yaptıklarınıSana ödetecek olana ne mutlu!

⁸Kćeri babilonska, pustošiteljice, blažen koji ti vrati milo za drago za sva zla što si nam ih nanijela!

⁹Ne mutlu senin yavrularını tutupKayalarda parçalayacak insana!

⁹Blažen koji zgrabi i smrska o stijenu tvoju dojenčad!