1After this Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.
1بالاخره ایوب لب به سخن گشود و روزی را که تولد شده بود نفرین کرد:
2Job answered:
2«لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه ام در رَحِم مادرم بسته شد.
3“Let the day perish in which I was born, the night which said, ‘There is a boy conceived.’
3آن روز تاریک شود، خدا آن را بیاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.
4Let that day be darkness. Don’t let God from above seek for it, neither let the light shine on it.
4در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود، ابر تیره بر آن سایه افگند و کسوف آن را بپوشاند.
5Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let all that makes black the day terrify it.
5آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود و در جملۀ شبهای ماه به حساب نیاید.
6As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice among the days of the year. Let it not come into the number of the months.
6آن شب، یک شبِ خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.
7Behold, let that night be barren. Let no joyful voice come therein.
7آنهائی که می توانند هیولای بحری را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.
8Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan.
8درآن شب ستاره ای ندرخشد. به امید روشنی باشد، اما چشمش سپیدۀ صبح را نبیند،
9Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning,
9زیرا رَحِم مادرم را نه بست و مرا به سختی و بلا دچار کرد.
10because it didn’t shut up the doors of my mother’s womb, nor did it hide trouble from my eyes.
10چرا در وقت تولد نمردم و چرا زمانی که از رَحِم مادر بدنیا آمدم جان ندادم؟
11“Why didn’t I die from the womb? Why didn’t I give up the spirit when my mother bore me?
11چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم داد؟
12Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should nurse?
12اگر در آن وقت می مُردم، حالا آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند و خانه های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده می بودم.
13For now should I have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest,
13یا چرا مانند کودکانی که مُرده بدنیا می آیند و هرگز روی روشنی را نمی بینند، در رَحِم مادر نمردم و دفن نشدم.
14with kings and counselors of the earth, who built up waste places for themselves;
14زیرا در گور مردمان شریر به کسی آسیب نمی رسانند و اشخاص خسته آرامش می یابند.
15or with princes who had gold, who filled their houses with silver:
15در آنجا حتی زندانیان در صلح و صفا با هم بسر می برند و صدای زندانبان را نمی شنوند.
16or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light.
16خورد و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می باشد.
17There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest.
17چرا کسانی که بدبخت و اندوهناک هستند، در روشنی بسر ببرند؟
18There the prisoners are at ease together. They don’t hear the voice of the taskmaster.
18آن ها در آرزوی مرگ هستند، اما مرگ به سراغ شان نمی آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می باشند
19The small and the great are there. The servant is free from his master.
19و چقدر خوشحال می شوند وقتیکه می میرند و در گور می روند.
20“Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul,
20چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو مسدود می بینند؟
21Who long for death, but it doesn’t come; and dig for it more than for hidden treasures,
21بجای غذا غم می خورم و آه و ناله ام مانند آب جاری است.
22who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?
22از چیزی که می ترسیدم به آن گرفتار شدم و از آنچه که وحشت داشتم بر سرم آمد.آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.»
23Why is light given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?
23آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.»
24For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water.
25For the thing which I fear comes on me, That which I am afraid of comes to me.
26I am not at ease, neither am I quiet, neither have I rest; but trouble comes.”