1کلام خداوند بر من نازل شد:2«ای انسان خاکی، رو بطرف کوه های اسرائیل کن و پیام مرا به آن ها برسان3و بگو: ای کوه های اسرائیل، خداوند متعال، خدای اسرائیل به شما، تپه ها، وادیها و دره ها چنین می فرماید: من خودم شمشیر را برای نابودی شما می فرستم، بتخانه های شما را ویران می کنم.4قربانگاه های تان را از بین می برم، بتهای تان را شکسته و اجساد کشته شدگان را در پیش پای بتهای تان می اندازم و استخوانهای آن ها را به دور قربانگاه پراگنده می کنم.5در هر جائی که زندگی می کنید، شهرها و بتخانه ها و قربانگاه های تان ویران می شوند، بتهای تان شکسته و با همه چیزهائی که ساخته اند از بین می روند.6اجساد مقتولین در همه جا دیده می شوند. آنگاه می دانید که من خداوند هستم.7اما عده ای را نجات می دهم. آن ها از دَم شمشیر جان سالم بدر برده در بین اقوام دیگر پراگنده می شوند8و کسانی که در کشورهای دیگر فرار می کنند و در حال تبعید بسر می برند، در آنجا مرا بیاد می آورند و می دانند که آن ها را بخاطر دلهای بی ایمان شان و برای اینکه بت پرستی را ترجیح دادند و از من دور شدند، مجازات کرده ام. آنگاه به سبب اعمال زشتی که مرتکب شده اند، از خود نفرت می کنند9و می دانند که من خداوند هستم، هوشدارهای من جدی بوده و بی جهت این بلاها را بر سر شان نیاورده ام.»10خداوند متعال می فرماید: «با غم و اندوه به سر رویت بزن و بخاطر اعمال زشت قوم اسرائیل آه و ناله کن، زیرا آن ها با شمشیر و قحطی و مرض هلاک می شوند.11کسانی که در جاهای دور زندگی کنند در اثر مرض می میرند، آنهائی که در همین نزدیکی ها باشند، با شمشیر بقتل می رسند و آن عده ای که باقی بمانند از قحطی هلاک می گردند. به این ترتیب خشم خود را بر آن ها می آورم.12وقتی اجساد آن ها در جاهائی که برای بتهای خود هدیه تقدیم می کردند، یعنی در بین بتها، به دور قربانگاهها، بر تپه ها، بر سر کوهها، زیر درختان سبز و بلوطهای بلند بیفتند، آنوقت می دانند که من خداوند هستم.دست خود را برای نابودی آن ها دراز می کنم و شهرهای شان را از بیابان تا شهر رِبله ویران می سازم تا بدانند که تنها من خداوند هستم.»13دست خود را برای نابودی آن ها دراز می کنم و شهرهای شان را از بیابان تا شهر رِبله ویران می سازم تا بدانند که تنها من خداوند هستم.»