1
بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد:
ایّوب
2
لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم
و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.
3
آن روز تاریک شود،
خدا آن را به یاد نیاورد
و نور در آن ندرخشد.
4
در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛
ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.
5
آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد،
در خوشی با روزهای سال شریک نشود،
و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.
6
آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.
7
آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند،
آن شب را نفرین کنند.
8
در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد،
امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،
9
زیرا رحم مادرم را نبست
و مرا به این بلاها دچار کرد.
10
چرا در وقت تولّدم نمردم
و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟
11
چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت
و پستان به دهنم نهاد؟
12
اگر در آن وقت می‌مردم،
اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند،
و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.
13
چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.
14
زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند
و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.
15
در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند
و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.
16
کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.
17
چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند
در روشنی به سر می‌برند؟
18
آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید
و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند
19
و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.
20
چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند
و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟
21
به جای غذا، غم می‌خورم
و اشک و زاریم مانند آب جاری است.
22
از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.
آرام و قرار ندارم
و رنج و غم من روزافزون است.
23
آرام و قرار ندارم
و رنج و غم من روزافزون است.