¹Moreover Job continued his parable, and said,

¹En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

²Oh that I were as in months past, as in the days when God preserved me;

²Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

³When his candle shined upon my head, and when by his light I walked through darkness;

³Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

⁴As I was in the days of my youth, when the secret of God was upon my tabernacle;

⁴Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

⁵When the Almighty was yet with me, when my children were about me;

⁵Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

⁶When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;

⁶Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

⁷When I went out to the gate through the city, when I prepared my seat in the street!

⁷Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

⁸The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, and stood up.

⁸De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

⁹The princes refrained talking, and laid their hand on their mouth.

⁹De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

¹⁰The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.

¹⁰De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

¹¹When the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it gave witness to me:

¹¹Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

¹²Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and him that had none to help him.

¹²Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

¹³The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow's heart to sing for joy.

¹³De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

¹⁴I put on righteousness, and it clothed me: my judgment was as a robe and a diadem.

¹⁴Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

¹⁵I was eyes to the blind, and feet was I to the lame.

¹⁵Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

¹⁶I was a father to the poor: and the cause which I knew not I searched out.

¹⁶Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

¹⁷And I brake the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.

¹⁷En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

¹⁸Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand.

¹⁸En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

¹⁹My root was spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.

¹⁹Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

²⁰My glory was fresh in me, and my bow was renewed in my hand.

²⁰Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

²¹Unto me men gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.

²¹Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

²²After my words they spake not again; and my speech dropped upon them.

²²Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

²³And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide as for the latter rain.

²³Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

²⁴If I laughed on them, they believed it not; and the light of my countenance they cast not down.

²⁴Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

²⁵I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one that comforteth the mourners.

²⁵Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.