¹But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to have set with the dogs of my flock.

¹Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

²Yea, whereto might the strength of their hands profit me, in whom old age was perished?

²Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

³For want and famine they were solitary; fleeing into the wilderness in former time desolate and waste.

³Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

⁴Who cut up mallows by the bushes, and juniper roots for their meat.

⁴Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

⁵They were driven forth from among men, (they cried after them as after a thief;)

⁵Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

⁶To dwell in the cliffs of the valleys, in caves of the earth, and in the rocks.

⁶Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

⁷Among the bushes they brayed; under the nettles they were gathered together.

⁷Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

⁸They were children of fools, yea, children of base men: they were viler than the earth.

⁸Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

⁹And now am I their song, yea, I am their byword.

⁹Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

¹⁰They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.

¹⁰Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

¹¹Because he hath loosed my cord, and afflicted me, they have also let loose the bridle before me.

¹¹Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

¹²Upon my right hand rise the youth; they push away my feet, and they raise up against me the ways of their destruction.

¹²Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

¹³They mar my path, they set forward my calamity, they have no helper.

¹³Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

¹⁴They came upon me as a wide breaking in of waters: in the desolation they rolled themselves upon me.

¹⁴Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

¹⁵Terrors are turned upon me: they pursue my soul as the wind: and my welfare passeth away as a cloud.

¹⁵Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

¹⁶And now my soul is poured out upon me; the days of affliction have taken hold upon me.

¹⁶Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

¹⁷My bones are pierced in me in the night season: and my sinews take no rest.

¹⁷Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

¹⁸By the great force of my disease is my garment changed: it bindeth me about as the collar of my coat.

¹⁸Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

¹⁹He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.

¹⁹Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

²⁰I cry unto thee, and thou dost not hear me: I stand up, and thou regardest me not.

²⁰Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

²¹Thou art become cruel to me: with thy strong hand thou opposest thyself against me.

²¹Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

²²Thou liftest me up to the wind; thou causest me to ride upon it, and dissolvest my substance.

²²Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

²³For I know that thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.

²³Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

²⁴Howbeit he will not stretch out his hand to the grave, though they cry in his destruction.

²⁴Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

²⁵Did not I weep for him that was in trouble? was not my soul grieved for the poor?

²⁵Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

²⁶When I looked for good, then evil came unto me: and when I waited for light, there came darkness.

²⁶Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

²⁷My bowels boiled, and rested not: the days of affliction prevented me.

²⁷Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

²⁸I went mourning without the sun: I stood up, and I cried in the congregation.

²⁸Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

²⁹I am a brother to dragons, and a companion to owls.

²⁹Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

³⁰My skin is black upon me, and my bones are burned with heat.

³⁰Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

³¹My harp also is turned to mourning, and my organ into the voice of them that weep.

³¹Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.