¹After this opened Job his mouth, and cursed his day.

¹ بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

²And Job spake, and said,

² لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

³Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said, There is a man child conceived.

³ آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

⁴Let that day be darkness; let not God regard it from above, neither let the light shine upon it.

⁴ در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

⁵Let darkness and the shadow of death stain it; let a cloud dwell upon it; let the blackness of the day terrify it.

⁵ آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

⁶As for that night, let darkness seize upon it; let it not be joined unto the days of the year, let it not come into the number of the months.

⁶ آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

⁷Lo, let that night be solitary, let no joyful voice come therein.

⁷ آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

⁸Let them curse it that curse the day, who are ready to raise up their mourning.

⁸ در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

⁹Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but have none; neither let it see the dawning of the day:

⁹ زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

¹⁰Because it shut not up the doors of my mother's womb, nor hid sorrow from mine eyes.

¹⁰ چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

¹¹Why died I not from the womb? why did I not give up the ghost when I came out of the belly?

¹¹ چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

¹²Why did the knees prevent me? or why the breasts that I should suck?

¹² اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

¹³For now should I have lain still and been quiet, I should have slept: then had I been at rest,

¹³ چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

¹⁴With kings and counsellors of the earth, which build desolate places for themselves;

¹⁴ زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

¹⁵Or with princes that had gold, who filled their houses with silver:

¹⁵ در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

¹⁶Or as an hidden untimely birth I had not been; as infants which never saw light.

¹⁶ کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

¹⁷There the wicked cease from troubling; and there the weary be at rest.

¹⁷ چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

¹⁸There the prisoners rest together; they hear not the voice of the oppressor.

¹⁸ آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

¹⁹The small and great are there; and the servant is free from his master.

¹⁹ و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

²⁰Wherefore is light given to him that is in misery, and life unto the bitter in soul;

²⁰ چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

²¹Which long for death, but it cometh not; and dig for it more than for hid treasures;

²¹ به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

²²Which rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?

²² از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد. آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.

²³Why is light given to a man whose way is hid, and whom God hath hedged in?

²³ آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.

²⁴For my sighing cometh before I eat, and my roarings are poured out like the waters.

²⁵For the thing which I greatly feared is come upon me, and that which I was afraid of is come unto me.

²⁶I was not in safety, neither had I rest, neither was I quiet; yet trouble came.