1And I, brethren, when I came to you, came not with excellency of speech or of wisdom, declaring unto you the testimony of God.
1ВА ҳангоме ки ман, эй бародарон, назди шумо омадам, на бо фазилати калом ё ҳикмат омадам, то шаҳодати Худоро ба шумо эълон намоям,
2For I determined not to know any thing among you, save Jesus Christ, and him crucified.
2Зеро ман қарор додам, ки дар миёни шумо, ба чуз Исои Масеҳ, он ҳам Исои Масеҳи маслубшуда, чизе надонам;
3And I was with you in weakness, and in fear, and in much trembling.
3Ва ман дар заъф ва дар тарсу ларзи бузурге назди шумо будам,
4And my speech and my preaching was not with enticing words of man's wisdom, but in demonstration of the Spirit and of power:
4Ва калому мавъизаи ман на дар суханони исботкоронаи ҳикмати инсон, балки дар зуҳури рӯҳ ва қувват буд,
5That your faith should not stand in the wisdom of men, but in the power of God.
5То ки имони шумо на бар ҳикмати инсон, балки бар қуввати Худо қарор ебад.
6Howbeit we speak wisdom among them that are perfect: yet not the wisdom of this world, nor of the princes of this world, that come to nought:
6Аммо дар бораи ҳикмат мо дар миёни комилон сухан меронем, вале на дар бораи ҳикмати ин ҷаҳон ва мирони ин ҷаҳон, ки фано хоҳанд шуд,
7But we speak the wisdom of God in a mystery, even the hidden wisdom, which God ordained before the world unto our glory:
7Балки дар бораи ҳикмати Худо маҳрамона сухан меронем, дар бораи ҳикмати ниҳоние ки Худо аз азал барои ҷалоли мо муқаррар кардааст,
8Which none of the princes of this world knew: for had they known it, they would not have crucified the Lord of glory.
8Ки онро ҳеҷ яке аз мирони ин ҷаҳон надонист; зеро, агар медонистанд, Худованди ҷалолро маслуб намекарданд.
9But as it is written, Eye hath not seen, nor ear heard, neither have entered into the heart of man, the things which God hath prepared for them that love him.
9Аммо, чунон ки навишта шудааст: "Он чиро, ки чашме надидааст, гӯше нашунидааст ва ба дили инсон наомадааст, Худо барои дӯстдорони Худ муҳайё кардааст".
10But God hath revealed them unto us by his Spirit: for the Spirit searcheth all things, yea, the deep things of God.
10Вале ба мо Худо онро ба воситаи Рӯҳи Худ ошкор сохтааст; зеро ки Рӯҳ ҳама чизро, ҳатто умқҳои Худоро пай мебарад.
11For what man knoweth the things of a man, save the spirit of man which is in him? even so the things of God knoweth no man, but the Spirit of God.
11Зеро кист аз одамон, ки ботини инсонро бидонад, ба ҷуз рӯҳи инсон, ки дар ӯст? Ҳамчунин он чиро, ки дар Худо ҳаст, ҳеҷ кас намедонад, ба ҷуз Рӯҳи Худо.
12Now we have received, not the spirit of the world, but the spirit which is of God; that we might know the things that are freely given to us of God.
12Лекин мо на рӯҳи ин ҷаҳонро, балки Рӯҳеро қабул кардаем, ки аз Худост, то он чиро, ки Худо ба мо ато кардааст, бидонем,
13Which things also we speak, not in the words which man's wisdom teacheth, but which the Holy Ghost teacheth; comparing spiritual things with spiritual.
13Ва инро на бо суханоне ки ҳикмати инсон таълим додааст, балки бо суханоне ки Рӯҳулқудс таълим додааст, мегӯем ва рӯҳиётро бар тибқи рӯҳ таъбир мекунем.
14But the natural man receiveth not the things of the Spirit of God: for they are foolishness unto him: neither can he know them, because they are spiritually discerned.
14Аммо одами нафсонӣ он чиро, ки аз Рӯҳи Худост, қабул намекунад, чунки он дар назари ӯ ҷаҳолат аст; ва онро дарк карда наметавонад, чунки он ҳукми рӯҳониро металабад.
15But he that is spiritual judgeth all things, yet he himself is judged of no man.
15Лекин одами рӯҳонӣ дар бораи ҳама чиз ҳукм мекунад, вале касе наметавонад дар бораи ӯ дуруст ҳукм кунад.
16For who hath known the mind of the Lord, that he may instruct him? But we have the mind of Christ.
16Зеро кист, ки фикри Худовандро дониста бошад, то ки Ӯро таълим диҳад? Лекин мо фикри Масеҳро дорем.