1James, a servant of God and of the Lord Jesus Christ, to the twelve tribes which are scattered abroad, greeting.
1ЯЪҚӮБ, ки бандаи Худо ва Исои Масеҳи Худованд аст, ба дувоздаҳ сибте ки пароканда мебошанд, салом мерасонад.
2My brethren, count it all joy when ye fall into divers temptations;
2Эй бародарони ман, вақте ки ба озмоишҳои гуногун дучор мешавед, инро барои худ шодии бузург ҳисоб кунед,
3Knowing this, that the trying of your faith worketh patience.
3Чун медонед, ки имтиҳони имони шумо сабрро ба вучуд меоварад;
4But let patience have her perfect work, that ye may be perfect and entire, wanting nothing.
4Ва сабр бояд амали комил дошта бошад, то ки шумо комил ва солим буда, ҳеҷ камбудие надошта бошед.
5If any of you lack wisdom, let him ask of God, that giveth to all men liberally, and upbraideth not; and it shall be given him.
5Ва агар касе аз шумо аз ҳикмат камӣ дошта бошад, бигзор талаб кунад аз Худое ки ба ҳама бо саховат ва бе сарзаниш ато менамояд, - ва ба вай ато хоҳад шуд.
6But let him ask in faith, nothing wavering. For he that wavereth is like a wave of the sea driven with the wind and tossed.
6Валекин бигзор бо имон талаб кунад ва ҳеҷ шакку шубҳа надошта бошад, чунки шаккок ба мавҷи баҳр монанд аст, ки аз шамол баланд шуда, ҷавлон мекунад:
7For let not that man think that he shall receive any thing of the Lord.
7Бигзор чунин кас гумон накунад, ки аз Худованд чизе ба даст хоҳад овард.
8A double minded man is unstable in all his ways.
8Шахси дудила дар ҳамаи роҳҳои худ ноустувор аст.
9Let the brother of low degree rejoice in that he is exalted:
9Бигзор бародари залил бо сарбаландии худ фахр намояд,
10But the rich, in that he is made low: because as the flower of the grass he shall pass away.
10Ва сарватдор - бо залолати худ, чунки ӯ мисли гули алаф даргузар аст:
11For the sun is no sooner risen with a burning heat, but it withereth the grass, and the flower thereof falleth, and the grace of the fashion of it perisheth: so also shall the rich man fade away in his ways.
11Офтоб бо гармо тулӯъ намуда, алафро мехушконад, ва гули он рехта, зебоии намуди он нест мешавад; сарватдор низ дар роҳҳои худ ҳамин тавр пажмурда хоҳад шуд.
12Blessed is the man that endureth temptation: for when he is tried, he shall receive the crown of life, which the Lord hath promised to them that love him.
12Хушо касе ки дар озмоиш вафодор мемонад, зеро вақте ки вай имтиҳон медиҳад, тоҷи ҳаетро, ки Худованд ба дӯстдорони Худ ваъда кардааст, ба даст хоҳад овард.
13Let no man say when he is tempted, I am tempted of God: for God cannot be tempted with evil, neither tempteth he any man:
13Дар озмоиш бигзор ҳеҷ кас набояд бигӯяд: «Маро Худо меозмояд)); чунки Худо бо бадӣ озмуда намешавад ва Худаш ҳеҷ касро намеозмояд,
14But every man is tempted, when he is drawn away of his own lust, and enticed.
14Балки ҳар кас саргарм ва фирефтаи ҳаваси худ гардида, ба озмоиш дучор мешавад;
15Then when lust hath conceived, it bringeth forth sin: and sin, when it is finished, bringeth forth death.
15Баъд ҳавас, ҳомила шуда, гуноҳро ба дуньё меоварад, ва гуноҳ, ки ба амал омад, мамотро ба вуҷуд меоварад.
16Do not err, my beloved brethren.
16Эй бародарони маҳбуби ман, фирефта нашавед.
17Every good gift and every perfect gift is from above, and cometh down from the Father of lights, with whom is no variableness, neither shadow of turning.
17Ҳар як инъоми нек ва ҳар як бахшоиши комил аз боло, аз ҷониби Падари нурҳо нозил мешавад, ки дар Ӯ тағьироте ва ҳеҷ дитаргуние мавҷуд нест.
18Of his own will begat he us with the word of truth, that we should be a kind of firstfruits of his creatures.
18Ӯ, бар ҳасби хости Худ, моро ба василаи каломи ростй ба дуньб овард, то ки як навъ навбари офаридаҳои Ӯ бошем.
19Wherefore, my beloved brethren, let every man be swift to hear, slow to speak, slow to wrath:
19Пас, эй бародарони маҳбуби ман, бигзор ҳар кас дар шунидан бошитоб, дар гуфтан оҳиста ва дар хашм оҳиста бошад;
20For the wrath of man worketh not the righteousness of God.
20Зеро ки хашми одамизод адолати Худоро ба амал намеоварад.
21Wherefore lay apart all filthiness and superfluity of naughtiness, and receive with meekness the engrafted word, which is able to save your souls.
21Бинобар ин ҳар нопокй ва бақияи бадиро як сӯ гузошта, каломеро, ки дар шумо кошта шудааст, бо фурӯтанй қабул кунед, ки он метавонад ҷонҳои шуморо наҷот диҳад.
22But be ye doers of the word, and not hearers only, deceiving your own selves.
22Пас иҷрокунандагони калом бошед, на фақат шунавандагоне ки худро фиреб медиҳанд,
23For if any be a hearer of the word, and not a doer, he is like unto a man beholding his natural face in a glass:
23Зеро, касе ки каломро мешунаваду иҷро намекунад, ба шахсе монанд аст, ки тарҳи рӯяшро дар оина мебинад:
24For he beholdeth himself, and goeth his way, and straightway forgetteth what manner of man he was.
24Ба чеҳраи худ нигоҳ карду рафт, ва дарҳол фаромӯш кард, ки он чӣ гуна аст.
25But whoso looketh into the perfect law of liberty, and continueth therein, he being not a forgetful hearer, but a doer of the work, this man shall be blessed in his deed.
25Аммо касе ки ба шариати комил, ба шариати озодй диққат мекунад ва дар он устувор мемонад, дар ҳолате ки на шунавандаи фаромӯшхотир, балки иҷрокунандаи кор мебошад, - хушо он кас дар амали худ.
26If any man among you seem to be religious, and bridleth not his tongue, but deceiveth his own heart, this man's religion is vain.
26Агар касе аз шумо гумон кунад, ки диндор аст, ва ҷилави забони худро накашад, балки дили худро фирефта намояд, - диндории вай бефоида аст.
27Pure religion and undefiled before God and the Father is this, To visit the fatherless and widows in their affliction, and to keep himself unspotted from the world.
27Дини пок ва беайб ба ҳузури Худо ва Падар ин аст, ки ятимон ва бевазанонро дар андӯҳи онҳо парасТорй кунем ва худро аз олам олуда накарда нигоҳ дорем.