¹And now, laughed at me, Have the younger in days than I, Whose fathers I have loathed to set With the dogs of my flock.

¹Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.

²Also — the power of their hands, why [is it] to me? On them hath old age perished.

²Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.

³With want and with famine gloomy, Those fleeing to a dry place, Formerly a desolation and waste,

³Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.

⁴Those cropping mallows near a shrub, And broom-roots [is] their food.

⁴Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.

⁵From the midst they are cast out, (They shout against them as a thief),

⁵Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.

⁶In a frightful place of valleys to dwell, Holes of earth and clefts.

⁶Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.

⁷Among shrubs they do groan, Under nettles they are gathered together.

⁷Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.

⁸Sons of folly — even sons without name, They have been smitten from the land.

⁸Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.

⁹And now, their song I have been, And I am to them for a byword.

⁹At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.

¹⁰They have abominated me, They have kept far from me, And from before me have not spared to spit.

¹⁰Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.

¹¹Because His cord He loosed and afflicteth me, And the bridle from before me, They have cast away.

¹¹Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.

¹²On the right hand doth a brood arise, My feet they have cast away, And they raise up against me, Their paths of calamity.

¹²Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.

¹³They have broken down my path, By my calamity they profit, `He hath no helper.`

¹³Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.

¹⁴As a wide breach they come, Under the desolation have rolled themselves.

¹⁴Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.

¹⁵He hath turned against me terrors, It pursueth as the wind mine abundance, And as a thick cloud, Hath my safety passed away.

¹⁵Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.

¹⁶And now, in me my soul poureth itself out, Seize me do days of affliction.

¹⁶At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.

¹⁷At night my bone hath been pierced in me, And mine eyelids do not lie down.

¹⁷Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.

¹⁸By the abundance of power, Is my clothing changed, As the mouth of my coat it doth gird me.

¹⁸Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.

¹⁹Casting me into mire, And I am become like dust and ashes.

¹⁹Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.

²⁰I cry unto Thee, And Thou dost not answer me, I have stood, and Thou dost consider me.

²⁰Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.

²¹Thou art turned to be fierce to me, With the strength of Thy hand, Thou oppresest me.

²¹Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.

²²Thou dost lift me up, On the wind Thou dost cause me to ride, And Thou meltest — Thou levellest me.

²²Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.

²³For I have known To death Thou dost bring me back, And [to] the house appointed for all living.

²³Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.

²⁴Surely not against the heap Doth He send forth the hand, Though in its ruin they have safety.

²⁴Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?

²⁵Did not I weep for him whose day is hard? Grieved hath my soul for the needy.

²⁵Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?

²⁶When good I expected, then cometh evil, And I wait for light, and darkness cometh.

²⁶Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.

²⁷My bowels have boiled, and have not ceased, Gone before me have days of affliction.

²⁷Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.

²⁸Mourning I have gone without the sun, I have risen, in an assembly I cry.

²⁸Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.

²⁹A brother I have been to dragons, And a companion to daughters of the ostrich.

²⁹Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.

³⁰My skin hath been black upon me, And my bone hath burned from heat,

³⁰Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.

³¹And my harp doth become mourning, And my organ the sound of weeping.

³¹Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.