1روحي تلفت. ايامي انطفأت. انما القبور لي
1רוחי חבלה ימי נזעכו קברים לי׃
2لولا المخاتلون عندي وعيني تبيت على مشاجراتهم.
2אם לא התלים עמדי ובהמרותם תלן עיני׃
3كن ضامني عند نفسك. من هو الذي يصفق يدي.
3שימה נא ערבני עמך מי הוא לידי יתקע׃
4لانك منعت قلبهم عن الفطنة. لاجل ذلك لا ترفعهم.
4כי לבם צפנת משכל על כן לא תרמם׃
5الذي يسلم الاصحاب للسلب تتلف عيون بنيه.
5לחלק יגיד רעים ועיני בניו תכלנה׃
6اوقفني مثلا للشعوب وصرت للبصق في الوجه.
6והצגני למשל עמים ותפת לפנים אהיה׃
7كلت عيني من الحزن واعضائي كلها كالظل.
7ותכה מכעש עיני ויצרי כצל כלם׃
8يتعجب المستقيمون من هذا والبريء ينتهض على الفاجر.
8ישמו ישרים על זאת ונקי על חנף יתערר׃
9اما الصدّيق فيستمسك بطريقه والطاهر اليدين يزداد قوة
9ויאחז צדיק דרכו וטהר ידים יסיף אמץ׃
10ولكن ارجعوا كلكم وتعالوا فلا اجد فيكم حكيما.
10ואולם כלם תשבו ובאו נא ולא אמצא בכם חכם׃
11ايامي قد عبرت. مقاصدي إرث قلبي قد انتزعت.
11ימי עברו זמתי נתקו מורשי לבבי׃
12يجعلون الليل نهارا نورا قريبا للظلمة.
12לילה ליום ישימו אור קרוב מפני חשך׃
13اذا رجوت الهاوية بيتا لي وفي الظلام مهدت فراشي
13אם אקוה שאול ביתי בחשך רפדתי יצועי׃
14وقلت للقبر انت ابي وللدود انت امي واختي
14לשחת קראתי אבי אתה אמי ואחתי לרמה׃
15فاين اذا آمالي. آمالي. من يعاينها.
15ואיה אפו תקותי ותקותי מי ישורנה׃
16تهبط الى مغاليق الهاوية اذ ترتاح معا في التراب
16בדי שאל תרדנה אם יחד על עפר נחת׃