1روحي تلفت. ايامي انطفأت. انما القبور لي
1Andi minn er bugaður, dagar mínir þrotnir, gröfin bíður mín.
2لولا المخاتلون عندي وعيني تبيت على مشاجراتهم.
2Vissulega eru þeir enn að gjöra gys að mér! Auga mitt verður að horfa upp á móðganir þeirra!
3كن ضامني عند نفسك. من هو الذي يصفق يدي.
3Set veð, gakk í ábyrgð fyrir mig hjá þér, Guð, hver mun annars taka í hönd mér?
4لانك منعت قلبهم عن الفطنة. لاجل ذلك لا ترفعهم.
4Því að hjörtum þeirra hefir þú varnað vits, fyrir því munt þú ekki láta þá sigri hrósa.
5الذي يسلم الاصحاب للسلب تتلف عيون بنيه.
5Hver sem með svikum framselur vini sína að herfangi, _ augu barna hans munu daprast.
6اوقفني مثلا للشعوب وصرت للبصق في الوجه.
6Hann hefir gjört mig að orðskviði meðal manna, og ég verð að láta hrækja í andlit mitt.
7كلت عيني من الحزن واعضائي كلها كالظل.
7Fyrir því dapraðist auga mitt af harmi, og limir mínir eru allir orðnir sem skuggi.
8يتعجب المستقيمون من هذا والبريء ينتهض على الفاجر.
8Réttvísir menn skelfast yfir því, og hinn saklausi fárast yfir hinum óguðlega.
9اما الصدّيق فيستمسك بطريقه والطاهر اليدين يزداد قوة
9En hinn réttláti heldur fast við sína leið, og sá sem hefir hreinar hendur, verður enn styrkari.
10ولكن ارجعوا كلكم وتعالوا فلا اجد فيكم حكيما.
10En komið þér allir hingað aftur, og ég mun ekki finna neinn vitran mann meðal yðar.
11ايامي قد عبرت. مقاصدي إرث قلبي قد انتزعت.
11Dagar mínir eru liðnir, fyrirætlanir mínar sundurtættar, _ hin dýrasta eign hjarta míns.
12يجعلون الليل نهارا نورا قريبا للظلمة.
12Nóttina gjöra þeir að degi, ljósið á að vera nær mér en myrkrið.
13اذا رجوت الهاوية بيتا لي وفي الظلام مهدت فراشي
13Þegar ég vonast eftir að dánarheimar verði híbýli mitt, bý mér hvílu í myrkrinu,
14وقلت للقبر انت ابي وللدود انت امي واختي
14þegar ég kalla gröfina ,,föður minn``, ormana ,,móður mína og systur`` _
15فاين اذا آمالي. آمالي. من يعاينها.
15hvar er þá von mín, já, von mín _ hver eygir hana?Að slagbröndum Heljar stígur hún niður, þá er ég um leið fæ hvíld í moldu.
16تهبط الى مغاليق الهاوية اذ ترتاح معا في التراب
16Að slagbröndum Heljar stígur hún niður, þá er ég um leið fæ hvíld í moldu.