1فاجاب ايوب وقال
1Þá svaraði Job og sagði:
2حتى متى تعذبون نفسي وتسحقونني بالكلام.
2Hversu lengi ætlið þér að angra sál mína og mylja mig sundur með orðum?
3هذه عشر مرات اخزيتموني. لم تخجلوا من ان تحكروني.
3Þér hafið þegar smánað mig tíu sinnum, þér skammist yðar ekki fyrir að misþyrma mér.
4وهبني ضللت حقا. عليّ تستقر ضلالتي.
4Og hafi mér í raun og veru orðið á, þá varðar það mig einan.
5ان كنتم بالحق تستكبرون عليّ فثبتوا عليّ عاري.
5Ef þér í raun og veru ætlið að hrokast upp yfir mig, þá sannið mér svívirðing mína.
6فاعلموا اذا ان الله قد عوّجني ولف عليّ احبولته.
6Kannist þó við, að Guð hafi hallað rétti mínum og umkringt mig með neti sínu.
7ها اني اصرخ ظلما فلا أستجاب. ادعو وليس حكم.
7Sjá, ég kalla: Ofbeldi! og fæ ekkert svar, ég kalla á hjálp, en engan rétt er að fá.
8قد حوّط طريقي فلا اعبر وعلى سبلي جعل ظلاما.
8Guð hefir girt fyrir veg minn, svo að ég kemst ekki áfram, og stigu mína hylur hann myrkri.
9ازال عني كرامتي ونزع تاج راسي.
9Heiðri mínum hefir hann afklætt mig og tekið kórónuna af höfði mér.
10هدمني من كل جهة فذهبت. وقلع مثل شجرة رجائي.
10Hann brýtur mig niður á allar hliðar, svo að ég fari burt, og slítur upp von mína eins og tré.
11واضرم عليّ غضبه وحسبني كاعدائه.
11Hann lætur reiði sína bálast gegn mér og telur mig óvin sinn.
12معا جاءت غزاته واعدّوا عليّ طريقهم وحلّوا حول خيمتي.
12Skarar hans koma allir saman og leggja braut sína gegn mér og setja herbúðir sínar kringum tjald mitt.
13قد ابعد عني اخوتي. ومعارفي زاغوا عني.
13Bræður mína hefir hann gjört mér fráhverfa, og vinir mínir vilja eigi framar við mér líta.
14اقاربي قد خذلوني والذين عرفوني نسوني.
14Skyldmenni mín láta ekki sjá sig, og kunningjar mínir hafa gleymt mér.
15نزلاء بيتي وامائي يحسبونني اجنبيا. صرت في اعينهم غريبا.
15Skjólstæðingar húss míns og þernur mínar álíta mig aðkomumann, og ég er orðinn útlendingur í augum þeirra.
16عبدي دعوت فلم يجب. بفمي تضرعت اليه.
16Kalli ég á þjón minn, svarar hann ekki, ég verð að sárbæna hann með munni mínum.
17نكهتي مكروهة عند امرأتي وخممت عند ابناء احشائي.
17Andi minn er konu minni framandlegur, og bræður mínir forðast mig.
18الاولاد ايضا قد رذلوني. اذا قمت يتكلمون عليّ.
18Jafnvel börnin fyrirlíta mig, standi ég upp, spotta þau mig.
19كرهني كل رجالي والذين احببتهم انقلبوا عليّ.
19Alla mína alúðarvini stuggar við mér, og þeir sem ég elskaði, hafa snúist á móti mér.
20عظمي قد لصق بجلدي ولحمي ونجوت بجلد اسناني.
20Bein mín límast við hörund mitt og hold, og ég hefi sloppið með tannholdið eitt.
21تراءفوا تراءفوا انتم عليّ يا اصحابي لان يد الله قد مسّتني.
21Aumkið mig, aumkið mig, vinir mínir, því að hönd Guðs hefir lostið mig.
22لماذا تطاردونني كما الله ولا تشبعون من لحمي
22Hví ofsækið þér mig eins og Guð og verðið eigi saddir á holdi mínu?
23ليت كلماتي الآن تكتب. يا ليتها رسمت في سفر
23Ó að orð mín væru skrifuð upp, ó að þau væru skráð í bók
24ونقرت الى الابد في الصخر بقلم حديد وبرصاص.
24með járnstíl og blýi, að eilífu höggvin í klett!
25اما انا فقد علمت ان وليّي حيّ والآخر على الارض يقوم
25Ég veit, að lausnari minn lifir, og hann mun síðastur ganga fram á foldu.
26وبعد ان يفنى جلدي هذا وبدون جسدي ارى الله
26Og eftir að þessi húð mín er sundurtætt og allt hold er af mér, mun ég líta Guð.
27الذي اراه انا لنفسي وعيناي تنظران وليس آخر. الى ذلك تتوق كليتاي في جوفي.
27Ég mun líta hann mér til góðs, já, augu mín sjá hann, og það eigi sem andstæðing, _ hjartað brennur af þrá í brjósti mér!
28فانكم تقولون لماذا نطارده. والكلام الاصلي يوجد عندي.
28Þegar þér segið: ,,Vér skulum ofsækja hann, rót ógæfunnar er hjá honum sjálfum að finna!``þá hræðist ógn sverðsins, því að sverðið er refsing syndar. Þá munuð þér komast að raun um, að til er dómur.
29خافوا على انفسكم من السيف لان الغيظ من آثام السيف. لكي تعلموا ما هو القضاء
29þá hræðist ógn sverðsins, því að sverðið er refsing syndar. Þá munuð þér komast að raun um, að til er dómur.