¹فاجاب صوفر النعماتي وقال

¹Þá svaraði Sófar frá Naama og sagði:

²من اجل ذلك هواجسي تجيبني ولهذا هيجاني فيّ.

²Fyrir því veita hugsanir mínar mér andsvör og af því að það sýður í mér:

³تعيير توبيخي اسمع. وروح من فهمي يجيبني

³Ég verð að hlusta á háðulegar ávítur, en andi minn gefur mér skilning að svara.

⁴أما علمت هذا من القديم منذ وضع الانسان على الارض

⁴Veist þú, að svo hefir það verið frá eilífð, frá því er menn voru settir á jörðina,

⁵ان هتاف الاشرار من قريب وفرح الفاجر الى لحظة.

⁵að fögnuður óguðlegra er skammær og að gleði hins guðlausa varir örskotsstund?

⁶ولو بلغ السموات طوله ومسّ راسه السحاب.

⁶Þó að sjálfbirgingskapur hans nemi við himin og höfuð hans nái upp í skýin,

⁷كجلّته الى الابد يبيد. الذين رأوه يقولون اين هو.

⁷þá verður hann þó eilíflega að engu eins og hans eigin saur, þeir, sem sáu hann, segja: Hvar er hann?

⁸كالحلم يطير فلا يوجد ويطرد كطيف الليل.

⁸Hann líður burt eins og draumur, svo að hann finnst ekki, og hverfur eins og nætursýn.

⁹عين ابصرته لا تعود تراه ومكانه لن يراه بعد.

⁹Augað, sem á hann horfði, sér hann eigi aftur, og bústaður hans lítur hann aldrei framar.

¹⁰بنوه يترضون الفقراء ويداه تردان ثروته.

¹⁰Börn hans sníkja á snauða menn, og hendur þeirra skila aftur eigum hans.

¹¹عظامه ملآنة شبيبة ومعه في التراب تضطجع.

¹¹Þótt bein hans séu full af æskuþrótti, leggjast þau samt með honum í moldu.

¹²ان حلا في فمه الشر واخفاه تحت لسانه

¹²Þótt hið illa sé honum sætt í munni, þótt hann feli það undir tungu sinni,

¹³اشفق عليه ولم يتركه بل حبسه وسط حنكه

¹³þótt hann treini sér það og vilji ekki sleppa því og haldi því eftir í miðjum gómnum,

¹⁴فخبزه في امعائه يتحول. مرارة اصلال في بطنه.

¹⁴þá breytist þó fæðan í innýflum hans, _ í nöðrugall í kviði honum.

¹⁵قد بلع ثروة فيتقيأها. الله يطردها من بطنه.

¹⁵Auð gleypti hann _ hann verður að æla honum aftur, Guð keyrir hann úr kviði hans.

¹⁶سمّ الاصلال يرضع. يقتله لسان الافعى.

¹⁶Nöðrueitur saug hann, tunga eiturormsins deyðir hann.

¹⁷لا يرى الجداول انهار سواقي عسل ولبن.

¹⁷Hann má ekki gleðjast yfir lækjum, yfir rennandi ám hunangs og rjóma.

¹⁸يرد تعبه ولا يبلعه. كمال تحت رجع. ولا يفرح.

¹⁸Hann lætur af hendi aflaféð og gleypir það eigi, auðurinn sem hann græddi, veitir honum eigi eftirvænta gleði.

¹⁹لانه رضض المساكين وتركهم واغتصب بيتا ولم يبنه

¹⁹Því að hann kúgaði snauða og lét þá eftir hjálparlausa, sölsaði undir sig hús, en byggði ekki.

²⁰لانه لم يعرف في بطنه قناعة لا ينجو بمشتهاه.

²⁰Því að hann þekkti enga ró í maga sínum, þó fær hann eigi forðað því, sem honum er dýrmætast.

²¹ليست من اكله بقية لاجل ذلك لا يدوم خيره.

²¹Ekkert komst undan græðgi hans, fyrir því er velsæld hans eigi varanleg.

²²مع ملء رغده يتضايق. تأتي عليه يد كل شقي.

²²Þótt hann hafi allsnægtir, kemst hann í nauðir, allt magn mæðunnar kemur yfir hann.

²³يكون عندما يملأ بطنه ان الله يرسل عليه حمو غضبه ويمطره عليه عند طعامه.

²³Þá verður það: Til þess að fylla kvið hans sendir Guð í hann sína brennandi reiði og lætur mat sínum rigna yfir hann.

²⁴يفر من سلاح حديد. تخرقه قوس نحاس.

²⁴Flýi hann fyrir járnvopnunum, þá borar eirboginn hann í gegn.

²⁵جذبه فخرج من بطنه والبارق من مرارته مرق. عليه رعوب.

²⁵Hann dregur örina út, þá kemur hún út um bakið, og hinn blikandi oddur kemur út úr galli hans _ skelfing grípur hann.

²⁶كل ظلمة مختبأة لذخائره. تأكله نار لم تنفخ. ترعى البقية في خيمته.

²⁶Allur ófarnaður er geymdur auðæfum hans, eldur, sem enginn blæs að, eyðir honum, hann etur það, sem eftir er í tjaldi hans.

²⁷السموات تعلن اثمه والارض تنهض عليه.

²⁷Himinninn afhjúpar misgjörð hans, og jörðin gjörir uppreisn í móti honum.

²⁸تزول غلة بيته. تهراق في يوم غضبه.

²⁸Gróði húss hans fer í útlegð, rennur burt í allar áttir á degi reiðinnar.Þetta er óguðlegs manns hlutskipti frá Guði og arfleifð sú, sem honum er úthlutuð af hinum Almáttka.

²⁹هذا نصيب الانسان الشرير من عند الله وميراث أمره من القدير

²⁹Þetta er óguðlegs manns hlutskipti frá Guði og arfleifð sú, sem honum er úthlutuð af hinum Almáttka.