1Sa tapus niini mibungat si Job sa iyang baba, ug gipanghimaraut ang iyang adlaw.
1After this hath Job opened his mouth, and revileth his day.
2Ug si Job mitubag ug miingon:
2And Job answereth and saith: —
3Wagtanga ang adlaw nga akong gikatawohan, Ug ang gabii nga miingon: Adunay usa ka bata nga lalake nga gipanamkon.
3Let the day perish in which I am born, And the night that hath said: `A man-child hath been conceived.`
4Ngitngita kanang adlawa; Ayaw ipapangita kana sa Dios ka kahitas-an, Ni pagpasidlakon ang kahayag sa ibabaw niana.
4That day — let it be darkness, Let not God require it from above, Nor let light shine upon it.
5Pasagdi ang kangitngit ug ang landong sa kamatayon sa pag-angkon niana nga ilang kaugalingon; Ang panganod papuy-a sa ibabaw niana; Kadtong tanan nga nagahimog itum sa adlaw pahadloka niana.
5Let darkness and death-shade redeem it, Let a cloud tabernacle upon it, Let them terrify it as the most bitter of days.
6Mahitungod nianang gabhiona, ipasakup kana sa mabaga nga kangitngit: Ayaw kana pagpalipaya uban sa mga adlaw sa tuig; ayaw kana pag-ilakip pag-isip uban sa mga bulan.
6That night — let thick darkness take it, Let it not be united to days of the year, Into the number of months let it not come.
7Ah, himoang awa-aw kanang gabhiona; Ayaw pagpasudla dinha ang tingog nga malipayon.
7Lo! that night — let it be gloomy, Let no singing come into it.
8Ipatunglo sila nga tigtunglo sa adlaw, Nga andam sa pagpalihok sa leviathan?
8Let the cursers of day mark it, Who are ready to wake up Leviathan.
9Pangitngita ang mga bitoon sa pagkasalumsom: Papangitaa kana sa kahayag, apan ayaw pagtunghai; Ni pagpatan-awon kana sa banag-banag sa kabuntagon:
9Let the stars of its twilight be dark, Let it wait for light, and there is none, And let it not look on the eyelids of the dawn.
10Tungod kay wala man tak-umi niana ang mga ganghaan sa tagoangkan sa akong inahan , Ni pagtagoan ang kasamok gikan sa akong mata.
10Because it hath not shut the doors Of the womb that was mine! And hide misery from mine eyes.
11Ngano nga ako wala mamatay sa tagoangkan? Ngano nga sa pag-anak kanako sa akong inahan wala mabugto ang akong gininhawa?
11Why from the womb do I not die? From the belly I have come forth and gasp!
12Ngano nga ang mga tuhod mingdawat kanako? Kun sa unsa ang mga dughan nga akong pagasus-an?
12Wherefore have knees been before me? And what [are] breasts, that I suck?
13Kay karon nakahigda na unta ako ug nahilum; Ako nakatulog na unta; nan ako nakapahulay na unta,
13For now, I have lain down, and am quiet, I have slept — then there is rest to me,
14Uban sa mga hari ug mga makinaadmanon sa kalibutan, Nga nanagtukod alang sa ilang kaugalingong mga dapit nga kamingawan;
14With kings and counsellors of earth, These building wastes for themselves.
15Kun uban sa mga principe nga may mga bulawan, Nga gipuno sa salapi ang ilang kabalayan:
15Or with princes — they have gold, They are filling their houses [with] silver.
16Kun ngano nga wala ako katagoi ingon sa natawo sa dili panahon, Sama sa mga magagmayng bata nga wala gayud makakitag kahayag.
16(Or as a hidden abortion I am not, As infants — they have not seen light.)
17Didto ang dautan dili na makasamok; Ug didto ang mga gikapuyan nagapahulay,
17There the wicked have ceased troubling, And there rest do the wearied in power.
18Didto ang mga binilanggo magapahulay ug tingub; Kanila dili mabati ang tingog sa magsusukot sa buhis.
18Together prisoners have been at ease, They have not heard the voice of an exactor,
19Ang mga ubos ug ang mga bantugan atua didto: Ug ang mga binatonan gawas sa iyang agalon.
19Small and great [are] there the same. And a servant [is] free from his lord.
20Busa ang kahayag gihatag kaniya nga anaa sa kaalaut, Ug ang kinabuhi ngadto sa mga mapait ug kalag;
20Why giveth He to the miserable light, and life to the bitter soul?
21Nga nangandoy sa kamatayon, apan kini wala moabut, Ug nagapangita niini labi pa kay sa mga bahanding tinagoan;
21Who are waiting for death, and it is not, And they seek it above hid treasures.
22Nga nagakalipay ug daku uyamut, Ug mahimayaon, kong ang lubnganan ilang hikaplagan?
22Who are glad — unto joy, They rejoice when they find a grave.
23Ngano nga ang kahayag gihatag sa tawo kinsang dalan tinagoan, Ug nga sa Dios ginakutan?
23To a man whose way hath been hidden, And whom God doth shut up?
24Kay ang akong pagpanghupaw magauna sa akong pagkaon, Ug ang akong pag-agulo ginabubo sama sa tubig.
24For before my food, my sighing cometh, And poured out as waters [are] my roarings.
25Kay ang butang nga akong gikahadlokan midangat kanako, Ug ang akong gikalisangan miabut kanako.
25For a fear I feared and it meeteth me, And what I was afraid of doth come to me.
26Wala na kanako ang kalinaw, ni ania kanako ang kahilum, ni ania kanako ang pahulay; Apan ang kasamok moabut man.
26I was not safe — nor was I quiet — Nor was I at rest — and trouble cometh!