1Ang tawo, nga natawo sa usa ka babaye, Hamubo ra sa panuigon, ug tugob sa kasamok.
1EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:
2Siya mobuswak sama sa usa ka bulak, ug pagaputlon: Siya nagadalagan usab ingon sa usa ka anino, ug dili magadayon.
2Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.
3Nan magabuka ba ikaw sa mga mata sa pagsud-ong kaniya, Ug magadala kanako sa hukmanan uban kanimo?
3¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?
4Kinsa ang makakuha ug usa ka butang nga mahinlo gikan sa mahugaw? walay mausa.
4¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.
5Sanglit ang iyang mga adlaw tinagalan, Ang gidaghanon sa iyang mga bulan anaa kanimo, Ug ikaw nagbutang ug mga utlanan kaniya nga dili niya malabang.
5Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.
6Ayaw na siya pagsud-onga, aron siya makapahulay, Hangtud nga, ingon sa usa ka sulogoon, matapus niya ang adlaw.
6Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.
7Kay adunay kalauman sa usa ka kahoy, Kong kana pagaputlon aron nga manalingsing pag-usab, Ug nga ang diyutayng sanga niana dili mohunong.
7Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.
8Bisan pa magakagulang ang gamot niana diha sa yuta, Ug ang tuud niana madunot sa yuta;
8Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,
9Apan tungod sa baho sa tubig kana mangudlot, Ug mananga ingon sa usa ka tanum.
9Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.
10Apan ang tawo mamatay, ug igalubong: Oo, ang gininhawa sa tawo mabugto, ug hain na man siya?
10Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?
11Ingon nga ang katubigan maitus sa dagat, Ug ang suba magakakunhod ug momala;
11Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.
12Mao usab ang tawo mamatay ug dili na mobalik: Hangtud nga mawala ang kalangitan, sila dili na manghigmata, Dili usab sila mapukaw sa ilang pagkatulog.
12Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.
13Oh nga sa Sheol unta tagoan mo ako, Nga imo unta akong ibutang sa tago, hangtud nga mahupay ang imong kaligutgut, Nga imo unta akong tagalan ug panahon, ug mahinumdum ka kanako!
13Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!
14Kong ang tawo mamatay, mabuhi ba siya pag-usab ? Paabuton unta nako ang tanang adlaw sa akong pagpakigbisog, Hangtud ang akong pagkabalhin modangat.
14Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.
15Ikaw motawag unta, ug kanimo ako motubag: Ikaw mokinahanglan sa buhat sa imong mga kamot.
15Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.
16Apan karon imong ginaihap ang akong mga lakang? Dili ba ikaw magtimaan sa akong sala?
16Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.
17Ang akong kalapasan gibaliktosan sulod sa usa ka puntil, Ug imong gitak-uman ang akong kadautan.
17Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.
18Apan ang bukid nga nagakatumpag, mawagtang: Ug ang bato mahasalikway gikan sa iyang nahamutangan;
18Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;
19Ang katubigan magahilis sa mga bato; Ang mga pag-awas niana magabugwas sa abug sa yuta: Maingon man niana ginalaglag mo ang paglaum sa tawo.
19Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.
20Ikaw sa walay katapusan makadaug kaniya, ug siya molabay: Ikaw magausab sa iyang nawong, ug kaniya magapalakaw.
20Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.
21Ang iyang mga anak mahimong dungganon, ug siya dili mahibalo niana; Ug sila ginahimong ubos apan siya dili makatimaan niana kanila.
21Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; O serán humillados, y no entenderá de ellos.
22Apan kaniya may kasakit ang iyang unod, Ug sa sulod niya nagabangotan ang iyang kalag.
22Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.