¹Sa tapus niini mibungat si Job sa iyang baba, ug gipanghimaraut ang iyang adlaw.

¹After this Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.

²Ug si Job mitubag ug miingon:

²Job answered:

³Wagtanga ang adlaw nga akong gikatawohan, Ug ang gabii nga miingon: Adunay usa ka bata nga lalake nga gipanamkon.

³“Let the day perish in which I was born, the night which said, ‘There is a boy conceived.’

⁴Ngitngita kanang adlawa; Ayaw ipapangita kana sa Dios ka kahitas-an, Ni pagpasidlakon ang kahayag sa ibabaw niana.

⁴Let that day be darkness. Don’t let God from above seek for it, neither let the light shine on it.

⁵Pasagdi ang kangitngit ug ang landong sa kamatayon sa pag-angkon niana nga ilang kaugalingon; Ang panganod papuy-a sa ibabaw niana; Kadtong tanan nga nagahimog itum sa adlaw pahadloka niana.

⁵Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let all that makes black the day terrify it.

⁶Mahitungod nianang gabhiona, ipasakup kana sa mabaga nga kangitngit: Ayaw kana pagpalipaya uban sa mga adlaw sa tuig; ayaw kana pag-ilakip pag-isip uban sa mga bulan.

⁶As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice among the days of the year. Let it not come into the number of the months.

⁷Ah, himoang awa-aw kanang gabhiona; Ayaw pagpasudla dinha ang tingog nga malipayon.

⁷Behold, let that night be barren. Let no joyful voice come therein.

⁸Ipatunglo sila nga tigtunglo sa adlaw, Nga andam sa pagpalihok sa leviathan?

⁸Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan.

⁹Pangitngita ang mga bitoon sa pagkasalumsom: Papangitaa kana sa kahayag, apan ayaw pagtunghai; Ni pagpatan-awon kana sa banag-banag sa kabuntagon:

⁹Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning,

¹⁰Tungod kay wala man tak-umi niana ang mga ganghaan sa tagoangkan sa akong inahan , Ni pagtagoan ang kasamok gikan sa akong mata.

¹⁰because it didn’t shut up the doors of my mother’s womb, nor did it hide trouble from my eyes.

¹¹Ngano nga ako wala mamatay sa tagoangkan? Ngano nga sa pag-anak kanako sa akong inahan wala mabugto ang akong gininhawa?

¹¹“Why didn’t I die from the womb? Why didn’t I give up the spirit when my mother bore me?

¹²Ngano nga ang mga tuhod mingdawat kanako? Kun sa unsa ang mga dughan nga akong pagasus-an?

¹²Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should nurse?

¹³Kay karon nakahigda na unta ako ug nahilum; Ako nakatulog na unta; nan ako nakapahulay na unta,

¹³For now should I have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest,

¹⁴Uban sa mga hari ug mga makinaadmanon sa kalibutan, Nga nanagtukod alang sa ilang kaugalingong mga dapit nga kamingawan;

¹⁴with kings and counselors of the earth, who built up waste places for themselves;

¹⁵Kun uban sa mga principe nga may mga bulawan, Nga gipuno sa salapi ang ilang kabalayan:

¹⁵or with princes who had gold, who filled their houses with silver:

¹⁶Kun ngano nga wala ako katagoi ingon sa natawo sa dili panahon, Sama sa mga magagmayng bata nga wala gayud makakitag kahayag.

¹⁶or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light.

¹⁷Didto ang dautan dili na makasamok; Ug didto ang mga gikapuyan nagapahulay,

¹⁷There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest.

¹⁸Didto ang mga binilanggo magapahulay ug tingub; Kanila dili mabati ang tingog sa magsusukot sa buhis.

¹⁸There the prisoners are at ease together. They don’t hear the voice of the taskmaster.

¹⁹Ang mga ubos ug ang mga bantugan atua didto: Ug ang mga binatonan gawas sa iyang agalon.

¹⁹The small and the great are there. The servant is free from his master.

²⁰Busa ang kahayag gihatag kaniya nga anaa sa kaalaut, Ug ang kinabuhi ngadto sa mga mapait ug kalag;

²⁰“Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul,

²¹Nga nangandoy sa kamatayon, apan kini wala moabut, Ug nagapangita niini labi pa kay sa mga bahanding tinagoan;

²¹Who long for death, but it doesn’t come; and dig for it more than for hidden treasures,

²²Nga nagakalipay ug daku uyamut, Ug mahimayaon, kong ang lubnganan ilang hikaplagan?

²²who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?

²³Ngano nga ang kahayag gihatag sa tawo kinsang dalan tinagoan, Ug nga sa Dios ginakutan?

²³Why is light given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?

²⁴Kay ang akong pagpanghupaw magauna sa akong pagkaon, Ug ang akong pag-agulo ginabubo sama sa tubig.

²⁴For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water.

²⁵Kay ang butang nga akong gikahadlokan midangat kanako, Ug ang akong gikalisangan miabut kanako.

²⁵For the thing which I fear comes on me, That which I am afraid of comes to me.

²⁶Wala na kanako ang kalinaw, ni ania kanako ang kahilum, ni ania kanako ang pahulay; Apan ang kasamok moabut man.

²⁶I am not at ease, neither am I quiet, neither have I rest; but trouble comes.”