1Tad prozbori Elifaz Temanac i reče:
1Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:
2"Možeš li podnijeti da ti progovorim? Ali tko se može uzdržat' od riječi!
2‹‹Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin?Kim konuşmadan durabilir?
3Eto, mnoge ljude ti si poučio, okrijepio si iznemogle mišice;
3Evet, pek çoklarına sen ders verdin,Zayıf elleri güçlendirdin,
4riječju svojom klonule si pridizao, ojačavao si koljena klecava.
4Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu,Titreyen dizleri sen pekiştirdin.
5A kad tebe stiže, klonuo si duhom, na tebe kad pade, čitav si se smeo!
5Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor,Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.
6Zar pobožnost tvoja nadu ti ne daje, neporočnost tvoja životu ufanje?
6Senin güvendiğin Tanrıdan korkun değil mi,Umudun kusursuz yaşamında değil mi?
7TÓa sjeti se: nevin - propade li kada? Kada su zatrti bili pravednici?
7‹‹Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu,Nerede doğrular yıkıma uğradı?
8Iz iskustva zborim: nesrećom tko ore i nevolju sije, nju će i požeti.
8Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler,Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.
9Od daha Božjega oni pogibaju, na gnjevni mu disaj nestaju sa zemlje.
9Tanrının soluğuyla yok oluyor,Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.
10Rika lavlja, urlik leopardov krše se k'o zubi u lavića.
10Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi,Dişleri kırıldı genç aslanların.
11Lav ugiba jer mu nesta plijena, rasuli se mladi lavičini.
11Aslan av bulamadığı için yok oluyor,Dişi aslanın yavruları dağılıyor.
12Tajna riječ se meni objavila, šapat njen je uho moje čulo.
12‹‹Bir söz gizlice erişti bana,Fısıltısı kulağıma ulaştı.
13Noću, kada snovi duh obuzmu i san dubok kad na ljude pada,
13Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde,İnsanları ağır uyku bastığı zaman,
14strah i trepet mene su svladali, kosti moje žestoko se stresle.
14Beni dehşet ve titreme aldı,Bütün kemiklerimi sarstı.
15Dah mi neki preko lica prođe, digoše se dlake na mom tijelu.
15Önümden bir ruh geçti,Tüylerim ürperdi.
16Stajao je netko - lica mu ne poznah - ali likom bješe pred očima mojim. Posvuda tišina; uto začuh šapat:
16Durdu, ama ne olduğunu seçemedim.Bir suret duruyordu gözümün önünde,Çıt çıkmazken bir ses duydum:
17'Zar je smrtnik koji pred Bogom pravedan? Zar je čovjek čist pred svojim Stvoriteljem?
17‹Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi?Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?
18Ni slugama svojim više ne vjeruje, i anđele svoje za grijeh okrivljuje -
18Bakın, Tanrı kullarına güvenmez,Meleklerinde hata bulur da,
19kako ne bi onda goste stanova glinenih kojima je temelj u prahu zemaljskom. Gle, kao moljce njih sveudilj satiru:
19Çamur evlerde oturanlara,Mayası toprak olanlara,Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?
20od jutra do mraka u prah pretvore, nestaju zasvagda - nitko i ne vidi.
20Ömürleri sabahtan akşama varmaz,Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.
21Iščupan je kolčić njihova šatora, pogibaju skoro, mudrost ne spoznavši.'
21İçlerindeki çadır ipleri çekilince,Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.›