¹Ordsprog af Salomo, Davids Søn, Israels Konge.

¹Orðskviðir Salómons Davíðssonar, Ísraels konungs,

²Af dem skal man lære Visdom forstandig Tale,

²til þess að menn kynnist visku og aga, læri að skilja skynsamleg orð,

³tage mod Tugt, som gør klog, mod Retfærdighed, Ret og Retsind;

³til þess að menn fái viturlegan aga, réttlæti, réttvísi og ráðvendni,

⁴de skal give tankeløse Klogskab, ungdommen Kundskab og Kløgt;

⁴til þess að þeir veiti hinum óreyndu hyggindi, unglingum þekking og aðgætni, _

⁵den vise høre og øge sin Viden, den forstandige vinde sig Levekunst;

⁵hinn vitri hlýðir á og eykur lærdóm sinn, og hinn hyggni nemur hollar lífsreglur _

⁶de skal lære at tyde Ordsprog og Billeder, de vises Ord og Gåder.

⁶til þess að menn skilji orðskviði og líkingamál, orð spekinganna og gátur þeirra.

⁷HERRENs Frygt er Kundskabs begyndelse, Dårer ringeagter Visdom og Tugt.

⁷Ótti Drottins er upphaf þekkingar, visku og aga fyrirlíta afglapar einir.

⁸Hør, min Søn, på din Faders Tugt, opgiv ikke din Moders Belæring.

⁸Hlýð þú, son minn, á áminning föður þíns og hafna eigi viðvörun móður þinnar,

⁹thi begge er en yndig Krans til dit Hoved og Kæder til din Hals.

⁹því að þær eru yndislegur sveigur á höfði þér og men um háls þinn.

¹⁰Min Søn, sig nej, når Syndere lokker!

¹⁰Son minn, þegar skálkar ginna þig, þá gegn þeim eigi.

¹¹Siger de: "Kom med, lad os lure på den fromme, lægge Baghold for sagesløs, skyldfri Mand!

¹¹Þegar þeir segja: ,,Kom með oss! Leggjumst í launsátur til manndrápa, sitjum án saka um saklausan mann,

¹²Som Dødsriget sluger vi dem levende, med Hud og Hår, som for de i Graven.

¹²gleypum þá lifandi eins og Hel _ með húð og hári, eins og þá sem farnir eru til dánarheima.

¹³Vi vinder os Gods og Guld, vi fylder vore Huse med Rov.

¹³Alls konar dýra muni munum vér eignast, fylla hús vor rændum fjármunum.

¹⁴Gør fælles Sag med os; vi har alle fælles Pung!"

¹⁴Þú skalt taka jafnan hlut með oss, einn sjóð skulum vér allir hafa`` _

¹⁵- min Søn, gå da ikke med dem, hold din Fod fra deres Sti;

¹⁵son minn, þá haf ekki samleið við þá, halt fæti þínum frá stigum þeirra.

¹⁶thi deres Fødder løber efter ondt, de haster for at udgyde Blod.

¹⁶Því að fætur þeirra eru skjótir til ills og fljótir til að úthella blóði.

¹⁷Thi det er unyttigt at udspænde Garnet for alle Fugles Øjne;

¹⁷Því að til einskis þenja menn út netið í augsýn allra fleygra fugla,

¹⁸de lurer på eget Blod, lægger Baghold for eget Liv.

¹⁸og slíkir menn sitja um sitt eigið líf, liggja í launsátri fyrir sjálfum sér.

¹⁹Så går det enhver, der attrår Rov, det tager sin Herres Liv.

¹⁹Þannig fer öllum þeim, sem fíknir eru í rangfenginn gróða: fíknin verður þeim að fjörlesti.

²⁰Visdommen råber på Gaden, på Torvene løfter den Røsten;

²⁰Spekin kallar hátt á strætunum, lætur rödd sína gjalla á torgunum.

²¹oppe på Murene kalder den, tager til Orde i Byen ved Portindgangene:

²¹Hún hrópar á glaummiklum gatnamótum, við borgarhliðin heldur hún tölur sínar:

²²Hvor længe vil I tankeløse elske Tankeløshed, Spotterne finde deres Glæde i Spot og Dårerne hade kundskab?

²²Hversu lengi ætlið þér, fávísir, að elska fávísi og hinir háðgjörnu að hafa yndi af háði og heimskingjarnir að hata þekkingu?

²³Vend eder til min Revselse! Se, jeg lader min Ånd udvælde for eder, jeg kundgør eder mine Ord:

²³Snúist til umvöndunar minnar, sjá, ég læt anda minn streyma yfir yður, kunngjöri yður orð mín.

²⁴Fordi jeg råbte og I stod imod, jeg vinked og ingen ænsed det,

²⁴En af því að þér færðust undan, þá er ég kallaði, og enginn gaf því gaum, þótt ég rétti út höndina,

²⁵men I lod hånt om alt mit Råd og tog ikke min Revselse til jer,

²⁵heldur létuð öll mín ráð sem vind um eyrun þjóta og skeyttuð eigi umvöndun minni,

²⁶derfor ler jeg ved eders Ulykke, spotter, når det, I frygter, kommer,

²⁶þá mun ég hlæja í ógæfu yðar, draga dár að, þegar skelfingin dynur yfir yður,

²⁷når det, I frygter, kommer som Uvejr, når eders Ulykke kommer som Storm, når Trængsel og Nød kommer over jer.

²⁷þegar skelfingin dynur yfir yður eins og þrumuveður og ógæfa yðar nálgast eins og fellibylur, þegar neyð og angist dynja yfir yður.

²⁸Da svarer jeg ej, når de kalder, de søger mig uden at finde,

²⁸Þá munu þeir kalla á mig, en ég mun ekki svara, þeir munu leita mín, en ekki finna mig.

²⁹fordi de hadede Kundskab og ikke valgte HERRENs Frygt;

²⁹Vegna þess að þeir hötuðu þekking og aðhylltust ekki ótta Drottins,

³⁰mit Råd tog de ikke til sig, men lod hånt om al min Revselse.

³⁰skeyttu ekki ráðum mínum og smáðu alla umvöndun mína,

³¹Frugt af deres Færd skal de nyde og mættes med egne Råd;

³¹þá skulu þeir fá að neyta ávaxtar breytni sinnar og mettast af sínum eigin vélræðum.

³²thi tankeløses Egensind bliver deres Død, Tåbers Sorgløshed bliver deres Undergang;

³²Því að fráhvarf fávísra drepur þá, og uggleysi heimskingjanna tortímir þeim.En sá sem á mig hlýðir, mun búa óhultur, mun vera öruggur og engri óhamingju kvíða.

³³men den, der adlyder mig, bor trygt, sikret mod Ulykkens Rædsel.

³³En sá sem á mig hlýðir, mun búa óhultur, mun vera öruggur og engri óhamingju kvíða.