¹Hvo Nakken gør stiv, skønt revset tit, han knuses brat uden Lægedom.

¹Sá sem oftlega hefir ávítaður verið, en þverskallast þó, mun skyndilega knosaður verða, og engin lækning fást.

²Er der mange retfærdige, glædes Folket, men råder de gudløse, sukker Folket.

²Þegar réttlátum fjölgar, gleðst þjóðin, en þegar óguðlegir drottna, andvarpar þjóðin.

³Hvo Visdom elsker, glæder sin Fader, hvo Skøger omgås, bortødsler Gods.

³Sá sem elskar visku, gleður föður sinn, en sá sem leggur lag sitt við skækjur, glatar eigum sínum.

⁴Kongen grundfæster Landet med Ret, en Udsuger lægger det øde.

⁴Konungurinn eflir landið með rétti, en sá sem þiggur mútur, eyðir það.

⁵Mand, der smigrer sin Næste, breder et Net for hans Fod.

⁵Sá maður, sem smjaðrar fyrir náunga sínum, hann leggur net fyrir fætur hans.

⁶I sin Brøde hildes den onde, den retfærdige jubler af Glæde.

⁶Í misgjörð vonds manns er fólgin snara, en réttlátur maður fagnar og gleðst.

⁷Den retfærdige kender de ringes Retssag; den gudløse skønner intet.

⁷Réttlátur maður kynnir sér málefni hinna lítilmótlegu, en óguðlegur maður hirðir ekkert um að kynna sér það.

⁸Spottere ophidser Byen, men Vismænd, de stiller Vrede.

⁸Spottarar æsa upp borgina, en vitrir menn lægja reiðina.

⁹Går Vismand i Rette med Dåre, vredes og ler han, alt preller af.

⁹Þegar vitur maður á í þrætumáli við afglapa, þá reiðist hann og hlær, en hvíld fæst engin.

¹⁰De blodtørstige hader lydefri Mand, de retsindige tager sig af ham.

¹⁰Blóðvargarnir hata hinn ráðvanda, en réttvísir menn láta sér annt um líf hans.

¹¹En Tåbe slipper al sin Voldsomhed løs, Vismand stiller den omsider.

¹¹Heimskinginn úthellir allri reiði sinni, en vitur maður sefar hana að lokum.

¹²En Fyrste, som lytter til Løgnetale, får lufter gudløse Tjenere.

¹²Þegar drottnarinn hlýðir á lygaorð, verða allir þjónar hans bófar.

¹³Fattigmand og Blodsuger mødes, HERREN giver begges Øjne Glans.

¹³Fátæklingurinn og kúgarinn mætast, Drottinn ljær ljós augum beggja.

¹⁴En Konge, der dømmer de ringe med Ret, hans Trone står fast evindelig.

¹⁴Sá konungur, sem dæmir hina lítilmótlegu með réttvísi, hásæti hans mun stöðugt standa að eilífu.

¹⁵Ris og Revselse, det giver Visdom, uvorn Dreng gør sin Moder Skam.

¹⁵Vöndur og umvöndun veita speki, en agalaus sveinn gjörir móður sinni skömm.

¹⁶Bliver mange gudløse tiltager Synd; retfærdige ser med Fryd deres Fald.

¹⁶Þegar óguðlegum fjölgar, fjölgar og misgjörðum, en réttlátir munu horfa á fall þeirra.

¹⁷Tugt din Søn, så kvæger han dig og bringer din Sjæl, hvad der smager.

¹⁷Aga þú son þinn, þá mun hann láta þig hafa ró og veita unað sálu þinni.

¹⁸Uden Syner forvildes et Folk; salig den, der vogter på Loven.

¹⁸Þar sem engar vitranir eru, kemst fólkið á glapstigu, en sá sem varðveitir lögmálið, er sæll.

¹⁹Med Ord lader Træl sig ikke tugte, han fatter dem vel, men adlyder ikke.

¹⁹Þræll verður eigi agaður með orðum, því að hann skilur þau að vísu, en fer ekki eftir þeim.

²⁰Ser du en Mand, der er hastig til Tale, for en Tåbe er der snarere Håb end for ham.

²⁰Sjáir þú mann, sem er fljótfær í orðum, þá er meiri von um heimskingja en hann.

²¹Forvænner man sin Træl fra ung, vil han til sidst være Herre.

²¹Dekri maður við þræl sinn frá barnæsku, vill hann að lokum verða ungherra.

²²Hidsig Mand vækker Strid, vredladen Mand gør megen Synd.

²²Reiðigjarn maður vekur deilur, og bráðlyndur maður drýgir marga synd.

²³Et Menneskes Hovmod ydmyger ham, den ydmyge opnår Ære.

²³Hroki mannsins lægir hann, en hinn lítilláti mun virðing hljóta.

²⁴Hæleren hader sit Liv, han hører Forbandelsen, men melder intet.

²⁴Þjófsnauturinn hatar líf sitt, hann hlýðir á bölvunina, en segir þó ekki frá.

²⁵Frygt for Mennesker leder i Snare, men den, der stoler på HERREN, er bjærget.

²⁵Ótti við menn leiðir í snöru, en þeim er borgið, sem treystir Drottni.

²⁶Mange søger en Fyrstes Gunst; Mands Ret er dog fra HERREN.

²⁶Margir leita hylli drottnarans, en réttur mannsins kemur frá Drottni.Andstyggð réttlátra er sá, sem ranglæti fremur, og andstyggð óguðlegra sá, sem ráðvandlega breytir.

²⁷Urettens Mand er retfærdiges Gru, hvo redeligt vandrer, gudløses Gru.

²⁷Andstyggð réttlátra er sá, sem ranglæti fremur, og andstyggð óguðlegra sá, sem ráðvandlega breytir.