¹(Til Sangmesteren. Af David. En Salme.) HERRE, du ransager mig og kender mig!

¹Til söngstjórans. Davíðssálmur. Drottinn, þú rannsakar og þekkir mig.

²Du ved, når jeg står op, du fatter min Tanke i Frastand,

²Hvort sem ég sit eða stend, þá veist þú það, þú skynjar hugrenningar mínar álengdar.

³du har Rede på, hvor jeg går eller ligger, og alle mine Veje kender du grant.

³Hvort sem ég geng eða ligg, þá athugar þú það, og alla vegu mína gjörþekkir þú.

⁴Thi før Ordet er til på min Tunge, se, da ved du det, HERRE, til fulde.

⁴Því að eigi er það orð á tungu minni, að þú, Drottinn, þekkir það eigi til fulls.

⁵Bagfra og forfra omslutter du mig, du lægger din Hånd på mig.

⁵Þú umlykur mig á bak og brjóst, og hönd þína hefir þú lagt á mig.

⁶At fatte det er mig for underfuldt, for højt, jeg evner det ikke!

⁶Þekking þín er undursamlegri en svo, að ég fái skilið, of háleit, ég er henni eigi vaxinn.

⁷Hvorhen skal jeg gå for din Ånd, og hvor skal jeg fly for dit Åsyn?

⁷Hvert get ég farið frá anda þínum og hvert flúið frá augliti þínu?

⁸Farer jeg op til Himlen, da er du der, reder jeg Leje i Dødsriget, så er du der;

⁸Þótt ég stigi upp í himininn, þá ertu þar, þótt ég gjörði undirheima að hvílu minni, sjá, þú ert þar.

⁹tager jeg Morgenrødens Vinger, fæster jeg Bo, hvor Havet ender,

⁹Þótt ég lyfti mér á vængi morgunroðans og settist við hið ysta haf,

¹⁰da vil din Hånd også lede mig der, din højre holde mig fast!

¹⁰einnig þar mundi hönd þín leiða mig og hægri hönd þín halda mér.

¹¹Og siger jeg: "Mørket skal skjule mig, Lyset blive Nat omkring mig!"

¹¹Og þótt ég segði: ,,Myrkrið hylji mig og ljósið í kringum mig verði nótt,``

¹²så er Mørket ej mørkt for dig, og Natten er klar som Dagen, Mørket er som Lyset.

¹²þá myndi þó myrkrið eigi verða þér of myrkt og nóttin lýsa eins og dagur, myrkur og ljós eru jöfn fyrir þér.

¹³Thi du har dannet mine Nyrer, vævet mig i Moders Liv.

¹³Því að þú hefir myndað nýru mín, ofið mig í móðurlífi.

¹⁴Jeg vil takke dig, fordi jeg er underfuldt skabt; underfulde er dine Gerninger, det kender min Sjæl til fulde.

¹⁴Ég lofa þig fyrir það, að ég er undursamlega skapaður, undursamleg eru verk þín, það veit ég næsta vel.

¹⁵Mine Ben var ikke skjult for dig, da jeg blev skabt i Løndom, virket i Jordens Dyb;

¹⁵Beinin í mér voru þér eigi hulin, þegar ég var gjörður í leyni, myndaður í djúpum jarðar.

¹⁶som Foster så dine Øjne mig, i din Bog var de alle skrevet, Dagene var bestemt, før en eneste af dem var kommet.

¹⁶Augu þín sáu mig, er ég enn var ómyndað efni, ævidagar voru ákveðnir og allir skráðir í bók þína, áður en nokkur þeirra var til orðinn.

¹⁷Hvor kostelige er dine Tanker mig, Gud, hvor stor er dog deres Sum!

¹⁷En hversu torskildar eru mér hugsanir þínar, ó Guð, hversu stórkostlegar eru þær allar samanlagðar.

¹⁸Tæller jeg dem, er de flere end Sandet, jeg vågner - og end er jeg hos dig.

¹⁸Ef ég vildi telja þær, væru þær fleiri en sandkornin, ég mundi vakna og vera enn með hugann hjá þér.

¹⁹Vilde du dog dræbe de gudløse, Gud, måtte Blodets Mænd vige fra mig,

¹⁹Ó að þú, Guð, vildir fella níðingana. Morðingjar! Víkið frá mér.

²⁰de, som taler om dig på Skrømt og sværger falsk ved dit Navn.

²⁰Þeir þrjóskast gegn þér með svikum og leggja nafn þitt við hégóma.

²¹Jeg hader jo dem, der hader dig, HERRE, og væmmes ved dem, der står dig imod;

²¹Ætti ég eigi, Drottinn, að hata þá, er hata þig, og hafa viðbjóð á þeim, er rísa gegn þér?

²²med fuldt Had bader jeg dem, de er også mine Fjender.

²²Ég hata þá fullu hatri, þeir eru orðnir óvinir mínir.

²³Ransag mig, Gud, og kend mit Hjerte, prøv mig og kend mine Tanker!

²³Prófa mig, Guð, og þekktu hjarta mitt, rannsaka mig og þekktu hugsanir mínar,og sjá þú, hvort ég geng á glötunarvegi, og leið mig hinn eilífa veg.

²⁴Se, om jeg er på Smertens Vej, og led mig på Evigheds Vej!

²⁴og sjá þú, hvort ég geng á glötunarvegi, og leið mig hinn eilífa veg.