1Så tog Na'amatiten Zofar til Orde og sagde:
1Nang magkagayo'y sumagot si Sophar na Naamathita, at nagsabi,
2"Skal en Ordgyder ej have Svar, skal en Mundheld vel have Ret?
2Hindi ba sasagutin ang karamihan ng mga salita? At ang lalaking masalita ay aariing ganap?
3Skal Mænd vel tie til din Skvalder, skal du spotte og ikke få Skam?
3Pamamayapain ba ang mga tao ng iyong mga paghahambog. At kung ikaw ay nanunuya, wala bang hihiya sa iyo?
4Du siger: "Min Færd er lydeløs, og jeg er ren i hans Øjne!"
4Sapagka't iyong sinasabi, Ang aking aral ay dalisay, at ako'y malinis sa iyong mga mata.
5Men vilde dog Gud kun tale, oplade sine Læber imod dig,
5Nguni't Oh ang Dios nawa'y magsalita, at bukhin ang kaniyang mga labi laban sa iyo;
6kundgøre dig Visdommens Løndom, thi underfuld er den i Væsen; da vilde du vide, at Gud har glemt dig en Del af din Skyld!
6At ipakilala nawa sa iyo ang mga lihim ng karunungan, pagka't siya ay masagana sa pagkaunawa. Talastasin mo nga na nilalapatan ka ng Dios ng kulang kay sa nauukol sa iyong kasamaan.
7Har du loddet Bunden i Gud og nået den Almægtiges Grænse?
7Masusumpungan mo ba ang Dios sa pagsaliksik? Masusumpungan mo ba sa kasakdalan ang Makapangyarihan sa lahat?
8Højere er den end Himlen hvad kan du? Dybere end Dødsriget - hvad ved du?
8Mataas na gaya ng langit; anong iyong magagawa? Malalim kay sa Sheol: anong iyong malalaman?
9Den overgår Jorden i Vidde, er mere vidtstrakt end Havet.
9Ang sukat niyao'y mahaba kay sa lupa. At maluwang kay sa dagat.
10Farer han frem og fængsler, stævner til Doms, hvem hindrer ham?
10Kung siya'y dumaan at magsara, at tumawag sa kahatulan, sino ngang makapipigil sa kaniya?
11Han kender jo Løgnens Mænd, Uret ser han og agter derpå,
11Sapagka't nakikilala niya ang mga walang kabuluhang tao: Nakikita rin naman niya ang kasamaan, bagaman hindi niya pinapansin.
12så tomhjernet Mand får Vid, og Vildæsel fødes til Menneske.
12Nguni't ang walang kabuluhang tao ay walang unawa, Oo, ang tao ay ipinanganak na gaya ng anak ng mabangis na asno.
13Hvis du får Skik på dit Hjerte og breder dine Hænder imod ham,
13Kung iyong ihahanda ang iyong puso, at iuunat mo ang iyong kamay sa kaniya;
14hvis Uret er fjern fra din Hånd, og Brøde ej bor i dit Telt,
14Kung ang kasamaan ay sumaiyong kamay, ilayo mo, at huwag manahan ang kalikuan sa iyong mga tolda;
15ja, da kan du lydefri løfte dit Åsyn og uden at frygte stå fast,
15Walang pagsala ngang iyong itataas ang iyong mukha na walang kapintasan; Oo, ikaw ay matatatag, at hindi matatakot:
16ja, da skal du glemme din Kvide, mindes den kun som Vand, der flød bort;
16Sapagka't iyong malilimutan ang iyong karalitaan; iyong aalalahaning parang tubig na umaagos:
17dit Liv skal overstråle Middagssolen, Mørket vorde som lyse Morgen.
17At ang iyong buhay ay magiging lalong maliwanag kay sa katanghaliang tapat; bagaman magkaroon ng kadiliman, ay magiging gaya ng umaga.
18Tryg skal du være, fordi du har Håb; du ser dig om og går trygt til Hvile,
18At ikaw ay matitiwasay sapagka't may pagasa; Oo, ikaw ay magsiyasat sa palibot mo, at magpapahinga kang tiwasay.
19du ligger uden at skræmmes op. Til din Yndest vil mange bejle.
19Ikaw nama'y hihiga at walang tatakot sa iyo; Oo, maraming liligaw sa iyo.
20Men de gudløses Øjne vansmægter; ude er det med deres Tilflugt, deres Håb er blot at udånde Sjælen!
20Nguni't ang mga mata ng masama ay mangangalumata, at mawawalan sila ng daang tatakasan, at ang kanilang pagasa ay pagkalagot ng hininga.