¹Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,

¹Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

²og Job tog til Orde og sagde:

³‹‹Doğduğum gün yok olsun,‹Bir oğul doğdu› denen gece yok olsun!

³Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: "Se, en Dreng!"

⁴Karanlığa bürünsün o gün,Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin,Üzerine ışık doğmasın.

⁴Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den stråle ej Lyset frem!

⁵Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne,Bulut çöksün üzerine;Işığını karanlık söndürsün.

⁵Mulm og Mørke løse den ind, Tåge lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!

⁶Zifiri karanlık yutsun o geceyi,Yılın günleri arasında sayılmasın,Aylardan hiçbirine girmesin.

⁶Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Årets Dage, den komme ikke i Måneders Tal!

⁷Kısır olsun o gece,Sevinç sesi duyulmasın içinde.

⁷Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!

⁸Günleri lanetleyenler,Livyatanı uyandırmaya hazır olanlar,O günü lanetlesin.

⁸De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan";

⁹Akşamının yıldızları kararsın,Boş yere aydınlığı beklesin,Tan atışını görmesin.

⁹dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves på Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlåg,

¹⁰Çünkü sıkıntı yüzü görmemem içinAnamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.

¹⁰fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!

¹¹‹‹Neden doğarken ölmedim,Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?

¹¹Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udånded straks fra Moders Skød?

¹²Neden beni dizler,Emeyim diye memeler karşıladı?

¹²Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?

¹³Çünkü şimdi huzur içinde yatmış,Uyuyup dinlenmiş olurdum;

¹³Så havde jeg nu ligget og hvilet, så havde jeg slumret i Fred

¹⁴Yaptırdıkları kentler şimdi viran olanDünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,

¹⁴blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,

¹⁵Evlerini gümüşle dolduranAltın sahibi önderlerle birlikte.

¹⁵blandt Fyrster, rige på Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.

¹⁶Neden düşük bir çocuk gibi,Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?

¹⁶Eller var jeg dog som et nedgravet Foster. som Børn, der ikke fik Lyset at se!

¹⁷Orada kötüler kargaşayı bırakır,Yorgunlar rahat eder.

¹⁷Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,

¹⁸Tutsaklar huzur içinde yaşar,Angaryacının sesini duymazlar.

¹⁸alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;

¹⁹Küçük de büyük de oradadır,Köle efendisinden özgürdür.

¹⁹små og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.

²⁰‹‹Niçin sıkıntı çekenlere ışık,Acı içindekilere yaşam verilir?

²⁰Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,

²¹Oysa onlar gelmeyen ölümü özler,Onu define arar gibi ararlar;

²¹dem, som bier forgæves på Døden, graver derefter som efter Skatte,

²²Mezara kavuşuncaNeşeden coşar, sevinç bulurlar.

²²som glæder sig til en Stenhøj, jubler, når de finder deres Grav

²³Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana,Çevresini Tanrının çitle çevirdiği kişiye?

²³en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?

²⁴Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor,Su gibi dökülmekte feryadım.

²⁴Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve råb strømmer som Vand.

²⁵Korktuğum,Çekindiğim başıma geldi.

²⁵Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.

²⁶Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok,Yalnız kargaşa var.››

²⁶Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, så kommer Uro!