¹Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:

¹Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

²Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?

²‹‹Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin?Kim konuşmadan durabilir?

³Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,

³Evet, pek çoklarına sen ders verdin,Zayıf elleri güçlendirdin,

⁴dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.

⁴Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu,Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

⁵Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!

⁵Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor,Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

⁶Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?

⁶Senin güvendiğin Tanrıdan korkun değil mi,Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

⁷Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?

⁷‹‹Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu,Nerede doğrular yıkıma uğradı?

⁸Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.

⁸Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler,Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

⁹For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.

⁹Tanrının soluğuyla yok oluyor,Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

¹⁰Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;

¹⁰Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi,Dişleri kırıldı genç aslanların.

¹¹Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.

¹¹Aslan av bulamadığı için yok oluyor,Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

¹²Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken

¹²‹‹Bir söz gizlice erişti bana,Fısıltısı kulağıma ulaştı.

¹³i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;

¹³Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde,İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

¹⁴Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;

¹⁴Beni dehşet ve titreme aldı,Bütün kemiklerimi sarstı.

¹⁵et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.

¹⁵Önümden bir ruh geçti,Tüylerim ürperdi.

¹⁶Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:

¹⁶Durdu, ama ne olduğunu seçemedim.Bir suret duruyordu gözümün önünde,Çıt çıkmazken bir ses duydum:

¹⁷"Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?

¹⁷‹Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi?Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

¹⁸End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,

¹⁸Bakın, Tanrı kullarına güvenmez,Meleklerinde hata bulur da,

¹⁹endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!

¹⁹Çamur evlerde oturanlara,Mayası toprak olanlara,Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

²⁰De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.

²⁰Ömürleri sabahtan akşama varmaz,Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

²¹Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."

²¹İçlerindeki çadır ipleri çekilince,Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.›