1Så tog Job til Orde og svarede:
1Eyüp şöyle yanıtladı:
2"Gid man vejed min Harme og vejed min Ulykke mod den!
2‹‹Keşke üzüntüm tartılabilse,Acım teraziye konabilseydi!
3Thi tungere er den end Havets Sand, derfor talte jeg over mig!
3Denizlerin kumundan ağır gelirdi,Bu yüzden abuk sabuk konuştum.
4Thi i mig sidder den Almægtiges Pile, min Ånd inddrikker deres Gift; Rædsler fra Gud forvirrer mig.
4Çünkü Her Şeye Gücü Yetenin okları içimde,Ruhum onların zehirini içiyor,Tanrının dehşetleri karşıma dizildi.
5Skriger et Vildæsel midt i Græsset, brøler en Okse ved sit Foder?
5Otu olan yaban eşeği anırır mı,Yemi olan öküz böğürür mü?
6Spiser man ferskt uden Salt, smager mon Æggehvide godt?
6Tatsız bir şey tuzsuz yenir mi,Yumurta akında tat bulunur mu?
7Min Sjæl vil ej røre derved, de Ting er som Lugt af en Løve.
7Böyle yiyeceklere dokunmak istemiyorum,Beni hasta ediyorlar.
8Ak, blev mit Ønske dog opfyldt, Gud give mig det, som jeg håber
8‹‹Keşke dileğim yerine gelse,Tanrı özlediğimi bana verse!
9vilde d dog knuse mig, række Hånden ud og skære mig fra,
9Kerem edip beni ezse,Elini çabuk tutup yaşam bağımı kesse!
10så vilde det være min Trøst - jeg hopped af Glæde trods skånselsløs Kval at jeg ikke har nægtet den Helliges Ord.
10Yine avunur,Amansız derdime karşın sevinirdim,Çünkü Kutsal Olanın sözlerini yadsımadım.
11Hvad er min Kraft, at jeg skal holde ud, min Udgang, at jeg skal være tålmodig?
11Gücüm nedir ki, bekleyeyim?Sonum nedir ki, sabredeyim?
12Er da min Kraft som Stenens, er da mit Legeme Kobber?
12Taş kadar güçlü müyüm,Etim tunçtan mı?
13Ak, for mig er der ingen Hjælp, hver Udvej lukker sig for mig.
13Çaresiz kalıncaKendimi kurtaracak gücüm mü olur?
14Den, der nægter sin Næste Godhed, han bryder med den Almægtiges Frygt.
14‹‹Kederli insana dost sevgisi gerekir,Her Şeye Gücü Yetenden korkmaktan vaz geçse bile.
15Mine Brødre sveg mig som en Bæk, som Strømme, hvis Vand svandt bort,
15Kardeşlerim kuru bir dere gibi beni aldattı;Hani gürül gürül akan dereler vardır,
16de, der var grumset af os, og som Sneen gemte sig i,
16Eriyen buzlarla taşan,Kar sularıyla beslenen,
17men som svandt ved Solens Glød, tørredes sporløst ud i Hede;
17Ama kurak mevsimde akmayan,Sıcakta yataklarında tükenen dereler...İşte öyle aldattılar beni.
18Karavaner bøjer af fra Vejen, drager op i Ørkenen og går til Grunde;
18O dereler için kervanlar yolundan sapar,Çöle çıkıp yok olurlar.Temanın kervanları su arar,Sabadan gelen yolcular umutla bakar.
19Temas Karavaner spejder, Sabas Rejsetog håber på dem,
20Ama oraya varınca umut bağladıkları için utanır,Hayal kırıklığına uğrarlar.
20men de beskæmmes i deres Tillid, de kommer derhen og skuffes!
21Artık siz de bir hiç oldunuz,Dehşete kapılıp korkuyorsunuz.
21Ja, slige Strømme er I mig nu, Rædselen så I og grebes af Skræk!
22‹Benim için bir şey verin›Ya da, ‹Rüşvet veripBeni düşmanın elinden kurtarın,Acımasızların elinden alın› dedim mi?
22Har jeg mon sagt: "Giv mig Gaver, løs mig med eders Velstand,
24‹‹Bana öğretin, susayım,Yanlışımı gösterin.
23red mig af Fjendens Hånd, køb mig fri fra Voldsmænds Hånd!"
25Doğru söz acıdır!Ama tartışmalarınız neyi kanıtlıyor?
24Lær mig, så vil jeg tie, vis mig, hvor jeg har fejlet!
26Sözlerimi düzeltmek mi istiyorsunuz?Çaresizin sözlerini boş laf mı sayıyorsunuz?
25Redelig Tale, se, den gør Indtryk; men eders Revselse, hvad er den værd?
27Öksüzün üzerine kura çeker,Arkadaşınızın üzerine pazarlık ederdiniz.
26Er det jer Hensigt at revse Ord? Den fortvivledes Ord er dog Mundsvejr!
28‹‹Şimdi lütfedip bana bakın,Yüzünüze karşı yalan söyleyecek değilim ya.
27Selv om en faderløs kasted I Lod og købslog om eders Ven.
29Bırakın artık, haksızlık etmeyin,Bir daha düşünün, davamda haklıyım.
28Men vilde I nu dog se på mig! Mon jeg lyver jer op i Ansigtet?
30Ağzımdan haksız bir söz çıkıyor mu,Damağım kötü niyeti ayırt edemiyor mu?
29Vend jer hid, lad der ikke ske Uret, vend jer, thi end har jeg Ret!
30Er der Uret på min Tunge, eller skelner min Gane ej, hvad der er ondt?