1Ved Babels Floder, der sad vi og græd, når Zion randt os i hu.
1Babil ırmakları kıyısında oturupSiyonu andıkça ağladık;
2Vi hængte vore Harper i Landets Pile.
2Çevredeki kavaklaraLirlerimizi astık.
3Thi de, der havde bortført os, bad os synge, vore Bødler bad os være glade: "Syng os af Zions Sange!"
3Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler,Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor,‹‹Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!›› diyorlardı.
4Hvor kan vi synge HERRENs Sange på fremmed Grund?
4Nasıl okuyabiliriz RABbin ezgisiniEl toprağında?
5Jerusalem, glemmer jeg dig, da visne min højre!
5Ey Yeruşalim, seni unutursam,Sağ elim kurusun.
6Min Tunge hænge ved Ganen, om ikke jeg ihukommer dig, om ikke jeg sætter Jerusalem over min højeste Glæde!
6Seni anmaz,Yeruşalimi en büyük sevincimden üstün tutmazsam,Dilim damağıma yapışsın!
7HERRE, ihukom Edoms Sønner for Jerusalems Dag, at de råbte: "Nedbryd, nedbryd lige til Grunden!"
7Yeruşalimin düştüğü gün,‹‹Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!››Diyen Edomluların tavrını anımsa, ya RAB.
8Du Babels Datter, du Ødelægger! Salig den, der gengælder dig, hvad du gjorde imod os!
8Ey sen, yıkılası Babil kızı,Bize yaptıklarınıSana ödetecek olana ne mutlu!
9Salig den, der griber dine spæde og knuser dem mod Klippen!
9Ne mutlu senin yavrularını tutupKayalarda parçalayacak insana!