1بالاخره ایوب لب به سخن گشود و روزی را که تولد شده بود نفرین کرد:
1After this opened Job his mouth, and cursed his day.
2«لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه ام در رَحِم مادرم بسته شد.
2And Job spake, and said,
3آن روز تاریک شود، خدا آن را بیاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.
3Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said, There is a man child conceived.
4در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود، ابر تیره بر آن سایه افگند و کسوف آن را بپوشاند.
4Let that day be darkness; let not God regard it from above, neither let the light shine upon it.
5آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود و در جملۀ شبهای ماه به حساب نیاید.
5Let darkness and the shadow of death stain it; let a cloud dwell upon it; let the blackness of the day terrify it.
6آن شب، یک شبِ خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.
6As for that night, let darkness seize upon it; let it not be joined unto the days of the year, let it not come into the number of the months.
7آنهائی که می توانند هیولای بحری را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.
7Lo, let that night be solitary, let no joyful voice come therein.
8درآن شب ستاره ای ندرخشد. به امید روشنی باشد، اما چشمش سپیدۀ صبح را نبیند،
8Let them curse it that curse the day, who are ready to raise up their mourning.
9زیرا رَحِم مادرم را نه بست و مرا به سختی و بلا دچار کرد.
9Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but have none; neither let it see the dawning of the day:
10چرا در وقت تولد نمردم و چرا زمانی که از رَحِم مادر بدنیا آمدم جان ندادم؟
10Because it shut not up the doors of my mother's womb, nor hid sorrow from mine eyes.
11چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم داد؟
11Why died I not from the womb? why did I not give up the ghost when I came out of the belly?
12اگر در آن وقت می مُردم، حالا آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند و خانه های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده می بودم.
12Why did the knees prevent me? or why the breasts that I should suck?
13یا چرا مانند کودکانی که مُرده بدنیا می آیند و هرگز روی روشنی را نمی بینند، در رَحِم مادر نمردم و دفن نشدم.
13For now should I have lain still and been quiet, I should have slept: then had I been at rest,
14زیرا در گور مردمان شریر به کسی آسیب نمی رسانند و اشخاص خسته آرامش می یابند.
14With kings and counsellors of the earth, which build desolate places for themselves;
15در آنجا حتی زندانیان در صلح و صفا با هم بسر می برند و صدای زندانبان را نمی شنوند.
15Or with princes that had gold, who filled their houses with silver:
16خورد و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می باشد.
16Or as an hidden untimely birth I had not been; as infants which never saw light.
17چرا کسانی که بدبخت و اندوهناک هستند، در روشنی بسر ببرند؟
17There the wicked cease from troubling; and there the weary be at rest.
18آن ها در آرزوی مرگ هستند، اما مرگ به سراغ شان نمی آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می باشند
18There the prisoners rest together; they hear not the voice of the oppressor.
19و چقدر خوشحال می شوند وقتیکه می میرند و در گور می روند.
19The small and great are there; and the servant is free from his master.
20چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو مسدود می بینند؟
20Wherefore is light given to him that is in misery, and life unto the bitter in soul;
21بجای غذا غم می خورم و آه و ناله ام مانند آب جاری است.
21Which long for death, but it cometh not; and dig for it more than for hid treasures;
22از چیزی که می ترسیدم به آن گرفتار شدم و از آنچه که وحشت داشتم بر سرم آمد.آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.»
22Which rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?
23آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.»
23Why is light given to a man whose way is hid, and whom God hath hedged in?
24For my sighing cometh before I eat, and my roarings are poured out like the waters.
25For the thing which I greatly feared is come upon me, and that which I was afraid of is come unto me.
26I was not in safety, neither had I rest, neither was I quiet; yet trouble came.