1ای خداوند، در غضب خود مرا سرزنش مکن و در خشم خود مرا جزا نده.
1(Til sangmesteren. Med strengespil. Efter den ottende. En salme af David.) HERRE, revs mig ej i din Vrede, tugt mig ej i din Harme,
2ای خداوند، بر من رحم کن زیرا که پژمرده شده ام. خداوندا، مرا شفا ده زیرا که استخوانهایم را درد فرا گرفته است،
2vær mig nådig Herre, jeg sygner hen, mine Ledmod skælver, læg mig, Herre!
3روح من پریشان است. تا به کی ای خداوند، تا به کی؟
3Såre skælver min Sjæl; o HERRE, hvor længe endnu?
4ای خداوند، بیا و مرا برهان، به خاطر رحمت خود مرا نجات بده.
4Vend tilbage, HERRE, og frels min Sjæl, hjælp mig dog for din Miskundheds Skyld!
5زیرا که در موت ذکر تو نمی باشد! در قبر کیست که تو را ستایش کند؟
5Thi i Døden kommes du ikke i Hu, i Dødsriget hvo vil takke dig der?
6از نالۀ خویش خسته شده ام. تمامی شب تخت خوابم غرق و بسترم به اشکها تر است.
6Jeg er så træt af at sukke; jeg væder hver Nat mit Leje, bader med Tårer min Seng;
7چشمانم از شدت غم کم نور و از دست آزار دشمنان ضعیف شده اند.
7mit Øje hentæres af Sorg, sløves for alle mine Fjenders Skyld.
8ای بدکاران از من دور شوید، زیرا خداوند آواز گریۀ مرا شنیده است.
8Vig fra mig, alle I Udådsmænd, thi HERREN har hørt min Gråd,
9خداوند ناله و زاری مرا شنیده است. خداوند دعای مرا اجابت می نماید.همۀ دشمنانم بشدت شرمنده گردیده و با خجالت و سرافگندگی رانده می شوند.
9HERREN har hørt min Tryglen, min Bøn tager HERREN imod.
10همۀ دشمنانم بشدت شرمنده گردیده و با خجالت و سرافگندگی رانده می شوند.
10Beskæmmes skal alle mine Fjender og såre forfærdes, brat skal de vige med Skam.