1ما ضعیف و ناتوان به دنیا آمده ایم و این حیات چند روزۀ ما پُر از زحمت است.
1L'homme né de la femme! Sa vie est courte, sans cesse agitée.
2مثل گُل می شگفد و بزودی پژمرده می شود و مانند سایه ای زودگذر و ناپایدار است.
2Il naît, il est coupé comme une fleur; Il fuit et disparaît comme une ombre.
3پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی اینقدر سخت می گیری و از او بازخواست می کنی؟
3Et c'est sur lui que tu as l'oeil ouvert! Et tu me fais aller en justice avec toi!
4از یک شئی کثیف چیز پاک به دست نمی آید.
4Comment d'un être souillé sortira-t-il un homme pur? Il n'en peut sortir aucun.
5شمار روزها و ماههای عمرش به تو معلوم است، سرنوشت او را تو تعیین کرده ای و هیچ کسی نمی تواند آنرا تغییر بدهد.
5Si ses jours sont fixés, si tu as compté ses mois, Si tu en as marqué le terme qu'il ne saurait franchir,
6پس از خطای او چشم بپوش و او را بحال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه ای آسوده باشد.
6Détourne de lui les regards, et donne-lui du relâche, Pour qu'il ait au moins la joie du mercenaire à la fin de sa journée.
7برای یک درخت امیدی است که اگر قطع گردد دوباره سبز می شود و شاخهای تازه و تر دیگر بار می آورد.
7Un arbre a de l'espérance: Quand on le coupe, il repousse, Il produit encore des rejetons;
8اگر ریشه اش در زمین کهنه شود و تنه اش در خاک فرسوده گردد،
8Quand sa racine a vieilli dans la terre, Quand son tronc meurt dans la poussière,
9بازهم وقتیکه آب برایش برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می زند و شگوفه می کند.
9Il reverdit à l'approche de l'eau, Il pousse des branches comme une jeune plante.
10اما وقتی انسان می میرد فاسد می شود و از بین می رود و آنها کجا اند؟
10Mais l'homme meurt, et il perd sa force; L'homme expire, et où est-il?
11و مثل آب بحر که تبخیر می کند و دریاها خشک می شوند،
11Les eaux des lacs s'évanouissent, Les fleuves tarissent et se dessèchent;
12انسان هم به خواب ابدی فرو می رود و تا نیست شدن آسمان ها بر نمی خیزد و کسی او را بیدار نمی کند.
12Ainsi l'homme se couche et ne se relèvera plus, Il ne se réveillera pas tant que les cieux subsisteront, Il ne sortira pas de son sommeil.
13ای کاش، مرا تا وقتی که غضبت فرونشیند، در زیر خاک پنهان می کردی و باز مرا در یک زمان معین دوباره بیاد می آوردی.
13Oh! si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, M'y tenir à couvert jusqu'à ce que ta colère fût passée, Et me fixer un terme auquel tu te souviendras de moi!
14وقتی انسان می میرد، آیا دوباره زنده می شود؟ اما من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی ام پایان یابد و دوران شادکامی برسد.
14Si l'homme une fois mort pouvait revivre, J'aurais de l'espoir tout le temps de mes souffrances, Jusqu'à ce que mon état vînt à changer.
15آنوقت تو مرا می خوانی و من جواب می دهم و از دیدن این مخلوقت خوشحال می شوی.
15Tu appellerais alors, et je te répondrais, Tu languirais après l'ouvrage de tes mains.
16تو مراقب هر قدم من می باشی و گناهانم را در نظر نمی گیری.
16Mais aujourd'hui tu comptes mes pas, Tu as l'oeil sur mes péchés;
17مرا از گناه پاک می سازی و خطاهایم را می پوشانی.
17Mes transgressions sont scellées en un faisceau, Et tu imagines des iniquités à ma charge.
18زمانی فرا می رسد که کوهها فرو می ریزند و از بین می روند. سنگها از جای شان کنده می شوند،
18La montagne s'écroule et périt, Le rocher disparaît de sa place,
19آب سنگها را می ساید و سیلابها خاک زمین را می شوید و به همین ترتیب، تمام امیدهای انسان را نقش بر آب می سازی.
19La pierre est broyée par les eaux, Et la terre emportée par leur courant; Ainsi tu détruis l'espérance de l'homme.
20تو بر او غالب می شوی، چهره اش را با پردۀ مرگ می پوشانی و او را برای ابد از بین می بری.
20Tu es sans cesse à l'assaillir, et il s'en va; Tu le défigures, puis tu le renvoies.
21اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی اطلاع می مانند.او فقط درد خود را احساس می کند و برای خود ماتم می گیرد.»
21Que ses fils soient honorés, il n'en sait rien; Qu'ils soient dans l'abaissement, il l'ignore.
22او فقط درد خود را احساس می کند و برای خود ماتم می گیرد.»
22C'est pour lui seul qu'il éprouve de la douleur en son corps, C'est pour lui seul qu'il ressent de la tristesse en son âme.