¹آنگاه ایوب جواب داد:

¹Job prit la parole et dit:

²«لطفاً به حرفهای من به دقت گوش بدهید تا دل من تسلی یابد.

²Ecoutez, écoutez mes paroles, Donnez-moi seulement cette consolation.

³به من موقع بدهید که حرفهای خود را بزنم و بعد اگر خواستید مسخره ام کنید.

³Laissez-moi parler, je vous prie; Et, quand j'aurai parlé, tu pourras te moquer.

⁴من از خدا شکایت دارم نه از انسان و به همین دلیل صبر و طاقتم را از دست داده ام.

⁴Est-ce contre un homme que se dirige ma plainte? Et pourquoi mon âme ne serait-elle pas impatiente?

⁵به من نگاه کنید و از تعجب دست بر دهان بگذارید و خاموش باشید.

⁵Regardez-moi, soyez étonnés, Et mettez la main sur la bouche.

⁶وقتی مصیبت هائی را که بر سر من آمده است بیاد می آورم، تمام بدنم از وحشت به لرزه می آید.

⁶Quand j'y pense, cela m'épouvante, Et un tremblement saisit mon corps.

⁷چرا مردم بدکار تا سن پیری زنده می مانند و به قدرت و جلال می رسند؟

⁷Pourquoi les méchants vivent-ils? Pourquoi les voit-on vieillir et accroître leur force?

⁸فرزندان و نواسه های خود را می بینند که پیش روی شان بزرگ می شوند.

⁸Leur postérité s'affermit avec eux et en leur présence, Leurs rejetons prospèrent sous leurs yeux.

⁹خانه های شان از هر گونه خوف و خطر در امان هستند و خدا آن ها را جزا نمی دهد.

⁹Dans leurs maisons règne la paix, sans mélange de crainte; La verge de Dieu ne vient pas les frapper.

¹⁰تعداد گله های شان افزایش می یابد و هیچ کدام آن ها تلف نمی شود.

¹⁰Leurs taureaux sont vigoureux et féconds, Leurs génisses conçoivent et n'avortent point.

¹¹کودکان شان بیرون می روند و مانند گوسفندان رقص و پایکوبی می کنند.

¹¹Ils laissent courir leurs enfants comme des brebis, Et les enfants prennent leurs ébats.

¹²با آواز دایره و رباب و نَی، سرودِ خوشی را می سرایند.

¹²Ils chantent au son du tambourin et de la harpe, Ils se réjouissent au son du chalumeau.

¹³بدکاران عمر خود را در خوشبختی و کامرانی می گذرانند و با آسودگی و خاطرِ جمع از جهان می روند.

¹³Ils passent leurs jours dans le bonheur, Et ils descendent en un instant au séjour des morts.

¹⁴از خدا می خواهند که کاری به کار شان نداشته باشد و مایل نیستند که راه راست خدا را بشناسند.

¹⁴Ils disaient pourtant à Dieu: Retire-toi de nous; Nous ne voulons pas connaître tes voies.

¹⁵می گویند: «قادر مطلق کیست که بندگی او را نمائیم؟ چه فایده که پیش او دعا کنیم؟»

¹⁵Qu'est-ce que le Tout-Puissant, pour que nous le servions? Que gagnerons-nous à lui adresser nos prières?

¹⁶آن ها ادعا می کنند که سعادت شان نتیجۀ سعی و کوشش خود آن ها است، اما من با طرز فکر شان موافق نیستم.

¹⁶Quoi donc! ne sont-ils pas en possession du bonheur? -Loin de moi le conseil des méchants!

¹⁷آیا گاهی چراغ شریران خاموش شده یا بلائی بر سر شان آمده است؟ آیا گاهی خدا آن ها را از روی غضب خود جزا داده است؟

¹⁷Mais arrive-t-il souvent que leur lampe s'éteigne, Que la misère fonde sur eux, Que Dieu leur distribue leur part dans sa colère,

¹⁸یا مثل کاهی در برابر باد یا مانند خاک در برابر طوفان پراگنده کرده است؟

¹⁸Qu'ils soient comme la paille emportée par le vent, Comme la balle enlevée par le tourbillon?

¹⁹شما می گوئید که خدا فرزندان گناهکاران را بعوض آن ها مجازات می کند، اما من می گویم که خدا باید خود گناهکار را جزا بدهد تا بداند که خدا از گناه چشم نمی پوشد.

¹⁹Est-ce pour les fils que Dieu réserve le châtiment du père? Mais c'est lui que Dieu devrait punir, pour qu'il le sente;

²⁰خود شان باید نابودی خود را ببینند و از جام غضب خدای قادر مطلق بنوشند.

²⁰C'est lui qui devrait contempler sa propre ruine, C'est lui qui devrait boire la colère du Tout-Puissant.

²¹وقتی انسان می میرد دیگر احساس نمی کند که خانواده اش در چه وضعی قرار دارد.

²¹Car, que lui importe sa maison après lui, Quand le nombre de ses mois est achevé?

²²آیا کسی می تواند به خدائی که داور عالم است، بگوید که چه باید بکند؟

²²Est-ce à Dieu qu'on donnera de la science, A lui qui gouverne les esprits célestes?

²³بعضی بعد از یک عمر مسعود و آسوده و با صحت کامل و در حالیکه از همه نعمت دنیا برخوردارند، از جهان می روند،

²³L'un meurt au sein du bien-être, De la paix et du bonheur,

²⁴و برخی در بدبختی و بی بهره از لذات زندگی، می میرند.

²⁴Les flancs chargés de graisse Et la moelle des os remplie de sève;

²⁵اما همه یکسان به خاک می روند خوراک کرمها می شوند.

²⁵L'autre meurt, l'amertume dans l'âme, Sans avoir joui d'aucun bien.

²⁶من می دانم که شما چه فکر می کنید و چه نقشه ای دارید.

²⁶Et tous deux se couchent dans la poussière, Tous deux deviennent la pâture des vers.

²⁷می گوئید: «خانۀ بزرگان و امیران چه شد و آنهائی که کار شان همیشه شرارت بود، کجا هستند؟»

²⁷Je sais bien quelles sont vos pensées, Quels jugements iniques vous portez sur moi.

²⁸بروید از کسانی که دنیا را دیده اند، بپرسید و گزارش سفر آن ها را مطالعه کنید.

²⁸Vous dites: Où est la maison de l'homme puissant? Où est la tente qu'habitaient les impies?

²⁹آنگاه می دانید که عموماً اشخاص بدکار در روز بد و مصیبت در امان می مانند و از غضب خدا نجات می یابند.

²⁹Mais quoi! n'avez-vous point interrogé les voyageurs, Et voulez-vous méconnaître ce qu'ils prouvent?

³⁰شخص شریر را هیچ کسی متهم نمی کند به سزای اعمالش نمی رساند.

³⁰Au jour du malheur, le méchant est épargné; Au jour de la colère, il échappe.

³¹وقتی می میرد با احترام خاصی به خاک سپرده می شود و در مقبره اش نگهبان می گمارند.

³¹Qui lui reproche en face sa conduite? Qui lui rend ce qu'il a fait?

³²مردمِ بسیار جنازۀ او را مشایعت می کنند حتی خاک هم او را با خوشی می پذیرد.پس شما چطور می توانید با سخنان پوچ و بی معنی تان مرا تسلی بدهید؟ همه جوابهای تان غلط و از حقیقت دورند.»

³²Il est porté dans un sépulcre, Et il veille encore sur sa tombe.

³³پس شما چطور می توانید با سخنان پوچ و بی معنی تان مرا تسلی بدهید؟ همه جوابهای تان غلط و از حقیقت دورند.»

³³Les mottes de la vallée lui sont légères; Et tous après lui suivront la même voie, Comme une multitude l'a déjà suivie.

³⁴Pourquoi donc m'offrir de vaines consolations? Ce qui reste de vos réponses n'est que perfidie.