1ایوب به کلام خود ادامه داده گفت:
1Job prit de nouveau la parole sous forme sentencieuse et dit:
2«به حیات خدای قادر مطلق که حق مرا تلف کرده و زندگی مرا تلخ و زار ساخته است، قسم می خورم
2Dieu qui me refuse justice est vivant! Le Tout-Puissant qui remplit mon âme d'amertume est vivant!
3که تا جان به تن دارم و تا زمانی که خدا به من نَفَس می دهد،
3Aussi longtemps que j'aurai ma respiration, Et que le souffle de Dieu sera dans mes narines,
4حرف غلط از زبانم شنیده نشود و سخن دروغ نگویم.
4Mes lèvres ne prononceront rien d'injuste, Ma langue ne dira rien de faux.
5من هیچگاهی حرف شما را تصدیق نمی کنم و تا که بمیرم ادعای بیگناهی می نمایم.
5Loin de moi la pensée de vous donner raison! Jusqu'à mon dernier soupir je défendrai mon innocence;
6تا آخر عمر با پاکی و راستکاری و وجدان پاک زندگی می کنم.
6Je tiens à me justifier, et je ne faiblirai pas; Mon coeur ne me fait de reproche sur aucun de mes jours.
7می خواهم که دشمنان من مثل شریران و بدکاران جزا ببینند.
7Que mon ennemi soit comme le méchant, Et mon adversaire comme l'impie!
8اگر خدا شخص شریر را هلاک کند و به زندگی اش خاتمه بدهد، چه امیدی برایش باقی می ماند؟
8Quelle espérance reste-t-il à l'impie, Quand Dieu coupe le fil de sa vie, Quand il lui retire son âme?
9آیا خدا فریاد شان را در وقت سختی و مشکلات می شنود؟
9Est-ce que Dieu écoute ses cris, Quand l'angoisse vient l'assaillir?
10آن ها باید از حضور قادر مطلق لذت ببرند و در همه اوقات از او کمک بخواهند.
10Fait-il du Tout-Puissant ses délices? Adresse-t-il en tout temps ses prières à Dieu?
11اجازه بدهید که من در بارۀ قدرت خدای قادر مطلق بی کم و کاست به شما معلومات بدهم.
11Je vous enseignerai les voies de Dieu, Je ne vous cacherai pas les desseins du Tout-Puissant.
12یقین دارم که خود شما هم تا اندازه ای از کارهای او آگاه هستید، پس چرا بیهوده سخن می گوئید؟»
12Mais vous les connaissez, et vous êtes d'accord; Pourquoi donc vous laisser aller à de vaines pensées?
13«این است سرنوشت مردم خطاکار و ظالم که خدای قادر مطلق برای شان تعیین فرموده است:
13Voici la part que Dieu réserve au méchant, L'héritage que le Tout-Puissant destine à l'impie.
14این مردم دارای فرزندان زیاد می شوند، اما آن ها یا با شمشیر به قتل می رسند و یا از گرسنگی می میرند.
14S'il a des fils en grand nombre, c'est pour le glaive, Et ses rejetons manquent de pain;
15کسانی هم که باقی بمانند در اثر مرض و بلا به زیر خاک می روند که حتی بیوه های شان هم برای آن ها گریه و ماتم نمی کنند.
15Ceux qui échappent sont enterrés par la peste, Et leurs veuves ne les pleurent pas.
16مردم خطاکار هرچند مثل ریگ دریا پول جمع کنند و بی اندازه لباس داشته باشند،
16S'il amasse l'argent comme la poussière, S'il entasse les vêtements comme la boue,
17اما عاقبت اشخاص نیک پول آن ها را مصرف می کنند و لباس های شان را می پوشند.
17C'est lui qui entasse, mais c'est le juste qui se revêt, C'est l'homme intègre qui a l'argent en partage.
18آن ها خانه هائی می سازند که مثل تار عنکبوت و سایبان دشتبانان دوامی ندارند.
18Sa maison est comme celle que bâtit la teigne, Comme la cabane que fait un gardien.
19آن ها ثروتمند به بستر می روند، اما وقتی بیدار می شوند و چشم باز می کنند، می بینند که ثروت شان از دست رفته است.
19Il se couche riche, et il meurt dépouillé; Il ouvre les yeux, et tout a disparu.
20سیلاب وحشت آن ها را فرا می گیرد و طوفان نیستی در شب آن ها را با خود می برد.
20Les terreurs le surprennent comme des eaux; Un tourbillon l'enlève au milieu de la nuit.
21باد شرقی آن ها را به هوا بلند می کند و از خانه های شان دور می سازد.
21Le vent d'orient l'emporte, et il s'en va; Il l'arrache violemment de sa demeure.
22با بیرحمی بر آن ها که در حال فرار هستند، می وزد.مردم بخاطر مصیبتی که بر سر آن ها آمده است، کف می زنند و آن ها را مسخره می کنند.»
22Dieu lance sans pitié des traits contre lui, Et le méchant voudrait fuir pour les éviter.
23مردم بخاطر مصیبتی که بر سر آن ها آمده است، کف می زنند و آن ها را مسخره می کنند.»
23On bat des mains à sa chute, Et on le siffle à son départ.