¹با چشمان خود عهد کرده ام که به هیچ دختری با نظر شهوت نگاه نکنم.

¹ با چشمان خود پیمان بستم که به هیچ دختری با نظر شهوت نگاه نکنم.

²چون می دانم که خدای قادر مطلق عامل این کار را چه جزا می دهد.

² چون می‌دانم که خدای قادر مطلق چه بلایی بر سر چنین افرادی می‌آورد.

³او بر سر مردم شریر و بدکار از آسمان بلا و مصیبت را نازل می کند.

³ او بر سر مردم شریر و بدکار از آسمان بلا و مصیبت نازل می‌کند.

⁴او هر کاری که می کنم و هر قدمی که بر می دارم، می بیند.

⁴ او هر کاری که می‌کنم و هر قدمی که برمی‌دارم، می‌بیند.

⁵من هرگز به راه غلط نرفته ام و کسی را فریب نداده ام.

⁵ من هرگز به راه غلط نرفته‌ام و کسی را فریب نداده‌ام.

⁶می خواهم خدا خودش مرا با ترازوی عدالت بسنجد تا بیگناهی من ثابت شود.

⁶ می‌خواهم خدا خودش مرا با ترازوی عدالت بسنجد تا بی‌گناهی من ثابت شود.

⁷اگر از راه راست انحراف کرده باشم، یا دلم دنبال آنچه که چشمم خواسته است، رفته باشد و یا دستم به گناه آلوده شده باشد،

⁷ اگر از راه راست منحرف شده باشم، یا دلم دنبال آنچه که چشمم خواسته است، رفته باشد و یا دستم به گناه آلوده شده باشد،

⁸آنوقت چیزی را که کاشته ام دیگران بخورند و همه محصولات من از ریشه کنده شوند.

⁸ آن وقت چیزی را که کاشته‌ام، دیگران بخورند و همهٔ محصولات من از ریشه کنده شوند.

⁹اگر دلم فریفتۀ زن مرد دیگر شده باشد یا من به دروازۀ زن همسایه کمین کرده باشم،

⁹ اگر دلم فریفتهٔ زن مرد دیگری شده باشد، یا در کمین زن همسایه باشم،

¹⁰پس زن من هم کنیز مرد دیگر و با او همبستر شود،

¹⁰ پس زن من هم، کنیز مرد دیگری شود. دیگران با او همبستر شوند.

¹¹زیرا این کار جنایت است و عامل آن سزاوار مجازات می باشد

¹¹ زیرا این کار جنایت است و عامل آن سزاوار مجازات می‌باشد

¹²و مثل آتش سوزان جهنم می تواند همه چیز مرا از بین ببرد و محصول مرا ریشه کن سازد.

¹² و مثل آتشِ سوزانِ دنیای مردگان می‌تواند همه‌چیز مرا از بین ببرد و محصول مرا ریشه‌کن سازد.

¹³اگر شکایت کنیز و غلام خود را علیه خود نشنیده و با آن ها از روی انصاف رفتار نکرده باشم،

¹³ اگر شکایت کنیز و غلام خود را علیه خود نشنیده و با آنها از روی انصاف رفتار نکرده باشم،

¹⁴چطور می توانم با خدا روبرو شوم و وقتیکه از من بازخواست کند، چه جوابی می توانم به او بدهم.

¹⁴ چطور می‌توانم با خدا روبه‌رو شوم و وقتی‌که از من بازخواست کند، چه جوابی می‌توانم به او بدهم.

¹⁵زیرا همان خدائی که مرا آفریده، کنیز و غلام مرا هم خلق کرده است.

¹⁵ زیرا همان خدایی که مرا آفریده، کنیز و غلام مرا هم خلق کرده است.

¹⁶از کمک به مردم نادار و مسکین دریغ نکرده ام، بیوه زنی را در حال بیچارگی نگذاشته ام،

¹⁶ از کمک به مردم مسکین خودداری نکرده‌ام، بیوه زنی را در حال بیچارگی ترک نکرده‌ام،

¹⁷نان خود را به تنهائی نخورده ام و همیشه با یتیمان گرسنه قسمت کرده

¹⁷ نان خود را به تنهایی نخورده‌ام و آن را همیشه با یتیمان گرسنه قسمت کرده

¹⁸و در سراسر عمر خود برای آن ها مثل پدر غمخوار و از کودکی راهنمای بیوه زنان بوده ام.

¹⁸ و در سراسر عمر خود برای آنها مثل پدری غمخوار بودم و از کودکی، راهنمای بیوه‌زنان بوده‌ام.

¹⁹اگر می دیدم که کسی لباس ندارد و از سرما در خطر است و یا شخص مسکینی برهنه بسر می برد،

¹⁹ اگر می‌دیدم که کسی لباس ندارد و از سرما در خطر است و یا شخص مسکینی برهنه به سر می‌برد،

²⁰از پشم گوسفندانم لباس مهیا می کردم و به او می دادم تا از سردی هوا در امان بوده از صمیم دل برای من دعا کند و من برکت ببینم.

²⁰ از پشم گوسفندانم لباس می‌دوختم و به او می‌دادم تا از سردی هوا در امان بوده، از صمیم دل برای من دعا کند و من برکت ببینم.

²¹اگر بخاطر اینکه در محکمه طرفدار دارم، حق یتیمی را پایمال کرده باشم،

²¹ اگر به‌خاطر اینکه در دادگاه نفوذ دارم، حق یتیمی را پایمال کرده باشم،

²²بازوی من از شانه قطع شود و دستم بشکند.

²² بازوی من از شانه قطع شود و دستم بشکند.

²³چون من از مجازات و عظمت خدا می ترسیدم، هرگز جرأت نمی کردم که به چنین کاری دست بزنم.

²³ چون من از مجازات و عظمت خدا می‌ترسیدم هرگز جرأت نمی‌کردم که به چنین کاری دست بزنم.

²⁴به طلا و نقره اعتماد و اتکاء نداشته ام

²⁴ به طلا و نقره اعتماد و اتّکا نداشته‌ام

²⁵و مال ثروت زیاد مایۀ خوشی من نبوده است.

²⁵ و ثروت زیاد مایهٔ خوشی من نبوده است.

²⁶به آفتاب تابان و مهتاب درخشان دل نبسته ام.

²⁶ به آفتاب تابان و مهتاب درخشان دل نبسته‌ام.

²⁷آن ها را نپرستیده و از دور نبوسیده ام.

²⁷ آنها را نپرستیده و از دور نبوسیده‌ام.

²⁸زیرا این کار هم یک عمل زشت است و اگر آن کار را می کردم، مستوجب مجازات می بودم، چون از خدای قادر مطلق منکر می شدم.

²⁸ زیرا این کار هم گناه است و اگر آن کار را می‌کردم، مستوجب مجازات می‌بودم، چون با این کار، خدای متعال را منکر می‌شدم.

²⁹هرگز از مصیبت دشمنان خوشی نکرده ام و از بلائی که بر سر شان آمده است، خوشحال نبوده ام.

²⁹ هرگز از مصیبت دشمنان شاد نشده‌ام و از بلایی که بر سرشان آمده است، خوشحال نبوده‌ام.

³⁰زبان خود را از گناه بازداشته و برای آن ها دعای بد نکرده ام.

³⁰ زبان خود را از گناه بازداشته و برای آنها دعای بد نکرده‌ام.

³¹آنهائی که برای من کار می کنند هرگز گرسنه نبوده اند.

³¹ آنهایی که برای من کار می‌کنند هرگز گرسنه نبوده‌اند.

³²هیچ بیگانه ای را نگذاشته ام که شب در سر سرک بخوابد و دروازۀ خانۀ من همیشه به روی مسافران باز بوده است.

³² هیچ غریبه‌ای را نگذاشته‌ام که شب در کوچه بخوابد، بلکه درِ خانهٔ من، همیشه به روی مسافران باز بوده است.

³³هیچگاهی مانند دیگران نکوشیده ام که گناهان خود را پنهان کنم

³³ هیچ‌گاه مثل دیگران سعی نکرده‌ام که از ترسِ سرزنش مردم، گناهان خود را پنهان کنم و خاموش در خانه مانده و بیرون نروم.

³⁴و از ترس سرزنشِ مردم خاموش در خانه مانده و بیرون نروم.

³⁴ آیا کسی هست که به سخنان من گوش بدهد؟ من قسم می‌خورم که حقیقت را می‌گویم. بگذارید قادر مطلق جواب مرا بگوید، و اتّهاماتی را که علیه من وارد کرده‌اند، نشان بدهد.

³⁵آیا کسی هست که به سخنان من گوش بدهد؟ من قسم می خورم که حقیقت را می گویم. بگذارید که خدای قادر مطلق جواب مرا بگوید و اتهاماتی را که دشمنانم علیه من وارد کرده اند نشان بدهد.

³⁵ من آنها را به گردن می‌گیرم و تاج سر خود می‌سازم.

³⁶من آن را بدوش خود می گیرم و تاج سر خود می سازم.

³⁶ همهٔ کارهایی را که کرده‌ام، برای او بیان می‌کنم و با سرفرازی در حضور او می‌ایستم.

³⁷او را از همه کارهائی که کرده ام، آگاه می کنم و با سرفرازی در پیشگاه او حضور می یابم.

³⁷ اگر زمینی را که در آن کشت می‌کنم از مالک اصلی‌اش بزور گرفته باشم،

³⁸اگر زمینی را که در آن کشت می کنم، از مالک اصلی اش بزور گرفته باشم،

³⁸ و از محصول آن بدون قیمت خورده و باعث قتل مالک آن شده باشم، در آن زمین به عوض گندم، خار و به جای جو، علف هرزه بروید. سخنان ایّوب پایان گرفت.

³⁹و از محصول آن بدون قیمت خورده و باعث قتل مالک آن شده باشم،در آن زمین بعوض گندم خار و بجای جَو علف هرزه بروید.» پایان کلام ایوب.

³⁹ در آن زمین به عوض گندم، خار و به جای جو، علف هرزه بروید. سخنان ایّوب پایان گرفت.

⁴⁰در آن زمین بعوض گندم خار و بجای جَو علف هرزه بروید.» پایان کلام ایوب.