¹ای تمامی قوم ها این را بشنوید! ای تمامی ساکنین روی زمین، گوش گیرید،

¹ ای تمامی مردمان، این را بشنوید! هرکس در هرجایی که هست گوش بدهد،

²خورد و بزرگ، ثروتمندان و فقیران!

² کوچک و بزرگ، ثروتمند و فقیر.

³زبانم به حکمت سخن می راند و تفکر دل من پُر از دانایی است.

³ افکار من روشن و آشکار است، سخنان من همه از روی حکمت است.

⁴گوش خود را به مثلی فرا می گیرم و با نوای چنگ معمایی خود را حل می کنم.

⁴ به مَثَلها توجّه می‌کنم و هنگامی‌که چنگ می‌نوازم معنی آنها را بیان می‌کنم.

⁵چرا در روزهای مصیبت، وقتیکه شرارت حیله گران احاطه ام کنند، ترسان باشم؟

⁵ چرا در هنگام خطر و یا وقتی‌که دشمنان مرا محاصره کرده‌اند، بترسم؟

⁶آنانی که متکی به ثروت خود هستند و به زیادی مال و دارائی خود می بالند،

⁶ اینها مردمی هستند که به ثروت خود توکّل دارند و به دارایی خویش افتخار می‌کنند!

⁷هیچیک از اینها نمی تواند با مال و دارائی خود بهای حیات یکنفر را بپردازد و یا کفارۀ او را به خدا تقدیم کند.

⁷ هیچ‌کس نمی‌‌تواند تاوان جان خود را بدهد و یا بهای زندگی خود را به خدا بپردازد.

⁸زیرا فدیۀ جان ایشان گرانبهاست و غیر قابل دسترسی.

⁸ زیرا ارزش زندگی یک انسان بسیار گرانبهاست و هیچ چیز در مقابل آن کفایت نمی‌کند،

⁹هیچ کسی نمی تواند تا به ابد زنده بماند و فساد را نبیند.

⁹ تا کسی طعم مرگ را نچشد و تا به ابد زندگی کند.

¹⁰زیرا می بیند که حکیمان می میرند و جاهلان و احمقان باهم هلاک می گردند و ثروت خود را برای دیگران ترک می کنند.

¹⁰ همهٔ ما می‌بینیم که حتّی اشخاص عالِم هم می‌میرند، همچنان‌که احمقان و نادانان می‌میرند. همهٔ آنها ثروت خود را برای بازماندگان خود باقی می‌گذارند.

¹¹فکر دل ایشان این است که خانه های ایشان دائمی باشد و جایداد ایشان از یک نسل به نسل دیگر. آن ها برای اینکه خاطرۀ شان جاودانی باشد، نام خود را بر زمین های خود می گذارند.

¹¹ درحالی‌که آنها نام خود را بر املاک خود می‌گذارند، گورشان خانهٔ ابدی آنها می‌گردد و برای همیشه در آن ساکن می‌شوند.

¹²لیکن انسان در شکوه خود باقی نمی ماند بلکه همچون حیوان جان می سپارد.

¹² جاه و مقام ما را از مرگ نجات نمی‌دهد، بلکه ما نیز خواهیم مرد همچنان‌که یک حیوان می‌میرد.

¹³این راه ایشان، جهالت ایشان است و نیز سرنوشت بازماندگان ایشان که سخن آن ها را می پسندند.

¹³ سرنوشت اشخاصی که به خودشان توکّل دارند چنین است، سرنوشت آنانی که به دارایی خود دلخوش هستند.

¹⁴مثل گوسفندان به طرف کشتارگار روانند و موت آن ها را شبانی می کند. صبحگاهان مردمان راستکار بر ایشان حکومت می کند و وجود شان در قبر پوسیده می شوند و خانۀ ابدی شان گور است.

¹⁴ آنها مانند گوسفندان محکوم به مرگ هستند و چوپان ایشان مرگ است. نیکوکاران بر آنها پیروز می‌گردند و اجساد آنان بزودی دور از خانه‌هایشان در دنیای مردگان خواهد پوسید.

¹⁵اما خدا جان مرا از گور می رهاند زیرا که مرا به حضور خود می برد.

¹⁵ امّا خداوند، جان مرا از دنیای مردگان می‌رهاند و نجات می‌دهد.

¹⁶پس ترسان مباش، چون شخصی ثروتمند شود و جلال خانۀ او افزوده گردد!

¹⁶ وقتی کسی دولتمند می‌گردد و به مال و دارایی او افزوده می‌گردد، شما آشفته نگردید،

¹⁷زیرا چون بمیرد، چیزی از آن با خود نمی برد و جلالش او را همراهی نخواهد کرد.

¹⁷ او در وقت مردن، دارایی خود را با خود به گور نخواهد برد.

¹⁸البته تا وقتیکه زنده است خود را برکت یافته می داند و چون ثروتمند است مردم از او توصیف می کنند،

¹⁸ اگرچه کسی از زندگی خود راضی باشد و دیگران او را به‌خاطر موفقیّتش بستایند،

¹⁹اما عاقبت می میرد و با اجداد خود می پیوندد و دیگر نور را تا به ابد نمی بیند.انسانی که در شکوه است و فهم ندارد، همچون حیوان جان می سپارد.

¹⁹ امّا سرانجام خواهد مرد و به اجداد خود خواهد پیوست و دیگر روشنی را نخواهد دید. جاه و مقام کسی او را از مرگ نجات نمی‌دهد، بلکه او نیز خواهد مرد، همچنان‌که یک حیوان می‌میرد.

²⁰انسانی که در شکوه است و فهم ندارد، همچون حیوان جان می سپارد.

²⁰ جاه و مقام کسی او را از مرگ نجات نمی‌دهد، بلکه او نیز خواهد مرد، همچنان‌که یک حیوان می‌میرد.