¹بیائید خداوند را ستایش کنیم و برای صخرۀ نجات خود آواز شادمانی سر دهیم.

¹ بیایید خداوند را بسراییم و برای او که پشتیبان و نجات‌دهندهٔ ماست، آواز شادمانی سر دهیم.

²به حضور او با حمد بیائیم و با سرودهای شادمانی او را ستایش کنیم.

² با شکرگزاری به پیشگاه او بیاییم و با سراییدن سرودهای شاد، او را پرستش نماییم.

³زیرا خداوند، خدای بزرگ است و پادشاه عظیم بر تمامی خدایان.

³ زیرا خداوند، خدای متعال است، پادشاه بزرگ بر تمام خدایان.

⁴نشیب های زمین در دست وی است و فراز کوههای بلند از او.

⁴ او فرمانروای سراسر زمین است، از اعماق اقیانوسها تا فراز بلندترین قلّه‌ها.

⁵بحرها به او تعلق دارد، او آن ها را بوجود آورد و دستهای وی زمین خشک را شکل داد.

⁵ زمین و دریاها همه به او تعلّق دارند زیرا که او آنها را ساخته است.

⁶بیائید عبادت و سجده نمائیم و بحضور آفرینندۀ خود، خداوند زانو زنیم.

⁶ بیایید در پیشگاه او، سرِ تعظیم فرود آوریم و او را بپرستیم، بیایید در حضور او زانو بزنیم، زیرا که او ما را آفریده است.

⁷زیرا که او خدای ما است و ما قوم برگزیده و گلۀ دست او می باشیم! ای کاش امروز آواز او را می شنیدید!

⁷ او خدای ما و ما قوم او هستیم، ما گلّهٔ او و او شبان ماست. به آنچه او امروز می‌گوید، گوش کنید:

⁸«دل خود را سخت مسازید، مانند روزهای امتحان در بیابان مریبه و مسا.

⁸ «مانند اجدادتان در بیابان مریبا و مسّا، تمرّد نکنید.

⁹در آنجا پدران شما مرا امتحان کردند و باوجودی که اعمال مرا دیده بودند، باز هم مرا آزمودند.

⁹ آنها در آنجا مرا امتحان کردند، درحالی‌که همهٔ كارهایی را که انجام داده بودم، با چشمان خود دیده بودند.

¹⁰مدت چهل سال از آن قوم بیزار بودم و گفتم: «قوم گمراه دل هستند که طریق های مرا نشناختند.»پس در غضب خود قسم خوردم، که به آرامیِ من داخل نخواهند شد.»

¹⁰ مدّت چهل سال از آنها بیزار بودم و گفتم: این مردم ذاتاً گمراه هستند و از دستورات من سرپیچی می‌کنند! در خشم سوگند یاد کردم که آنها به آرامی من نخواهند رسید.»

¹¹پس در غضب خود قسم خوردم، که به آرامیِ من داخل نخواهند شد.»

¹¹ در خشم سوگند یاد کردم که آنها به آرامی من نخواهند رسید.»